จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 357

“งั้นนายช่วยหม่าเต๋อฝู แล้วจะเป็นศัตรูกับฉันอย่างนั้นเหรอ”

หลี่โม่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ฉิงจี้เย่เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหัวเราะออกมา “เปล่าๆ ฉันไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับนาย นายจัดการเหล่าหูได้เร็วขนาดนี้ แสดงว่านายต้องเก่งมาก ฉันอยากร่วมมือกับนายต่างหากล่ะ”

“ร่วมมือ นายอยากให้ฉันร่วมมือทำอะไรกับนาย”

หลี่โม่ประหลาดใจกับสิ่งที่ฉิงจี้เย่พูดว่าอยากร่วมมือ คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเขามีอะไรต้องร่วมมือกับฉิงจี้เย่

“เรื่องนี้ต้องคุยตอนเจอกัน เอาอย่างนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องไปรับเหล่าหู นายมาพร้อมกับพวกเขาเลยก็ได้ เรามาคุยเรื่องความร่วมมือกัน”

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายจะไม่ลอบทำร้ายฉัน บางทีนายอาจจะล่อเสือออกจากถ้ำก็ได้”

หลี่โม่หรี่ตาลงแล้วเอ่ยขึ้น

“ฮ่าๆ นายควรจะไว้ใจฉันนะ ฉันไม่พูดถึงเรื่องอื่นแล้วกัน แต่เรื่องความไว้ใจน่ะเชื่อใจฉันได้เลย”

หลี่โม่เดินไปที่หน้าต่างและมองไปที่ตึกฝั่งตรงข้าม จากนั้นจึงทำสัญญาณมือ

ฝั่งตรงข้ามมีผู้คุ้มกันคอยเฝ้าดูอยู่ เมื่อเห็นสัญญาณจากหลี่โม่ พวกเขารู้ทันทีว่าหลี่โม่ต้องการให้คุ้มกันครอบครัวของกู้หยุนหลัน

เมื่อเห็นผู้คุ้มกันส่งสัญญาณกลับมา หลี่โม่จึงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ได้ งั้นนายก็ส่งคนมา ฉันอยากเจอหน้านายแล้ว”

ฉิงจี้เย่วางสาย จากนั้นจึงหลับตาครุ่นคิด “ให้เสี่ยวอู่ไปรับเหล่าหู ไปรอหลี่โม่ที่เดิม เตรียมตัวให้พร้อม ระวังไม่ให้หลี่โม่ทำร้ายคนได้”

“คุณชายสบายใจได้เลยครับ ฝีมือของเหล่าหูแค่ธรรมดาเท่านั้น ถึงหลี่โม่จะชนะเหล่าหูได้ อาจจะไม่ได้เก่งอะไรมากมาย พวกลูกน้องของเราจะต้องปกป้องคุณชายได้อย่างแน่นอน”

“หากหุนหันพลันแล่นจะเกิดความโกลาหลวุ่นวาย หลี่โม่เคยรับมือกับพวกนักเลงหลายคน ยังไงก็ต้องระมัดระวังให้ดี ไปจัดการซะ”

เสี่ยวอู่ขับรถออกมาคนเดียว ส่วนรถคันที่เหลือวนกลับไปที่โรงงานร้างที่อยู่ชานเมือง

โรงงานร้างแห่งนั้นถูกฉิงจี้เย่ซื้อไว้ตั้งนานแล้ว เขาใช้มันเป็นที่กบดานของพวกทหารรับจ้างและนักฆ่าที่มาทำงานในเมืองฮ่าน วันนี้ฉิงจี้เย่จะไปเจอหลี่โม่ที่นั่น

เสี่ยวอู่มาถึงหน้าประตูอย่างรวดเร็ว เขาเคาะประตูแล้วพูดว่า “ผมเป็นคนที่คุณชายฉิงส่งมารับเหล่าหู”

หลี่โม่เปิดประตูมองเสี่ยวอู่ที่ยืนอยู่ข้างนอก

เสี่ยวอู่มองหลี่โม่อย่างประเมิน เขาดูไม่ออกว่าหลี่โม่มีอะไรพิเศษ เขารู้สึกไม่พอใจหลี่โม่ขึ้นมาในใจ

“นายคือหลี่โม่เหรอ ฝีมือดีนิ สามารถจัดการเหล่าหูได้สบายๆ แต่ว่าเหล่าหูแก่แล้ว ฝีมือของเขาแย่กว่าแต่ก่อนมาก”

เสี่ยวอู่พูดออกไปตามอารมณ์

เหล่าหูได้ยินก็รู้สึกกระอักกระอ่วน เขาอยากพูดว่าถึงตัวเองจะแก่ แต่ประสบการณ์ของเขามีมากมาย ฝีมือของเขาดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ

แต่ว่าตอนนี้โดนหลี่โม่ทำลายจนแขนขาบาดเจ็บสาหัส เขาจึงลำบากใจที่จะเถียงออกไป เขาจึงทำได้เพียงก่นด่าในใจอยู่เงียบๆ

หลี่โม่ยิ้มบางๆ และเปิดประตูให้เสี่ยวอู่เข้ามา

เสี่ยวอู่มองเหล่าหูที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายนี่โชคดีจริงๆ คุณชายมีน้ำใจบอกให้ฉันมารับนาย คนแก่ไร้ประโยชน์อย่างนายต่อไปก็คงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว”

“ขอบคุณคุณชายฉิงที่ส่งคนมารับผม”

เหล่าหูพูดพร้อมกับรอยยิ้ม เขาไม่กล้าขัดแย้งกับเสี่ยวอู่

เสี่ยวอู่ก้มลงไปอุ้มเหล่าหู จากนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า “รถจอดอยู่ข้างล่าง นายเดินตามฉันมาละกัน คุณชายต้องการพบนาย”

“นายลงไปก่อน ฉันขอคุยกับคนที่บ้านแป๊บหนึ่ง”

หลี่โม่ตอบกลับ

“ให้ตายเถอะ วุ่นวายชะมัด รีบๆ หน่อยแล้วกัน อย่าให้คุณชายรอนาน”

เสี่ยวอู่บ่นแล้วเดินออกไป