จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 358

“ฉันเห็นดินแดนแห่งความตายแล้ว ฉันไม่อยากตาย ฉันผิดไปแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว”

เสี่ยวอู่พูดเสียงแหบพร่า เขาตกใจเป็นอย่างมาก

“รับรู้ถึงกลิ่นอายของความตายแล้วใช่ไหม”

หลี่โม่ยิ้มแล้วถามขึ้น

เสี่ยวอู่มองรอยยิ้มของหลี่โม่อย่างหวาดกลัว เขารู้สึกว่าหลี่โม่น่ากลัวเหมือนราชาปีศาจที่มาจากนรก

เสี่ยวอู่ตัวสั่นงันงก หูรูดของเขาไม่สามารถควบคุมได้อีก ปัสสาวะของเขาราดออกมา และไหลลงมาตามขาทั้งสองข้างของเขา

“รู้สึกแล้ว รู้ถึงกลิ่นอายของความตายแล้ว”

เสี่ยวอู่พูดพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้น ในใจของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

หลี่โม่โยนเสี่ยวอู่ไปข้างรถ จากนั้นจึงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “มีปัญญาแค่นี้ ถ้าไม่กล้าก็อย่ามาปากเก่ง”

“ฉันผิดไปแล้ว ไม่กล้าแล้ว ต่อไปฉันจะไม่ปากดีอีกแล้ว”

เสี่ยวอู่เอามือซ้ายจับคอเอาไว้ เขาขดตัวอยู่บนพื้นแล้วพูดออกมา

เหล่าหูแสยะยิ้มออกมา ถึงแม้จะไม่เห็นสภาพของเสี่ยวอู่ที่นอนอยู่ข้างรถ แต่เหล่าหูก็สามารถจินตนาการได้

หลี่โม่เตะเสี่ยวอู่แล้วพูดว่า “อย่ามาเสียเวลา รีบขับรถไปเถอะ”

“มือของฉัน มือขวาของฉันหักแล้ว ฉันขับรถไม่ได้”

เสี่ยวอู่พูดออกมาด้วยใบหน้าเศร้า

เสี่ยวอู่เก็บความคิดที่จะไปโรงพยาบาล เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลี่โม่ส่ายหน้า เขาเปิดที่เก็บปืน แล้วใช้ปืนชี้เสี่ยวอู่ จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “ว่ากันว่าคนที่จะเอาชีวิตรอดสามารถกระตุ้นศักยภาพในร่างกายออกมาทั้งหมด ฉันคิดว่าระหว่างที่นายกำลังอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย นายจะต้องขับรถได้อย่างแน่นอน”

เมื่อเห็นปลายกระบอกปืนสีดำขลับ คำด่ามากมายวิ่งอยู่ในใจของเสี่ยวอู่ คำด่ามากมายกำลังเหยียบย่ำจิตใจของเสี่ยวอู่

เขาเคยเจอคนที่โหดเหี้ยม แต่เขาไม่เคยเจอคนที่โหดเหี้ยมขนาดนี้ ให้คนที่แขนขวาหักมาขับรถ เขาไม่กลัวจะเกิดอุบัติเหตุหรือไง

แต่ทว่าเสี่ยวอู่ไม่กล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา ถ้าเกิดโมโหใส่หลี่โม่ โดนกระสุนสาดใส่ไม่ก็ไม่คุ้มเลย

คนที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างเสี่ยวอู่อดทนกับความเจ็บปวดที่มือขวา และขับรถด้วยสีหน้าเหยเก

เสี่ยวอู่ใช้มือซ้ายสตาร์ทรถกับใส่เกียร์ เขาใช้มือซ้ายจับพวงมาลัยรถและขับออกไปอย่างช้าๆ

“ฉันขับได้เร็วแค่นี้ เพราะใช้แค่มือเดียว ฉันไม่กล้าขับเร็วกว่านี้อีก”

เสี่ยวอู่มองหลี่โม่ด้วยใบหน้าน่าสงสาร

หลี่โม่พยักหน้าไปงั้นๆ เขานั่งข้างคนขับแล้วหลับตาลง

ภายในโรงงานร้าง บอดี้การ์ดที่เป็นลูกน้องของฉิงจี้เย่เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว นอกจากบอดี้การ์ดสองคนที่ตามฉิงจี้เย่ บอดี้การ์ดที่เหลือต่างพากันซุ่มอยู่รอบๆ เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง

คนที่นั่งเล่นมือถืออยู่บนเก้าอี้มาพักหนึ่ง ก็ยังไม่เห็นวี่แววของเสี่ยวอู่ ฉิงจี้เย่ขมวดคิ้วขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวอู่ นานขนาดนี้น่าจะไปมาได้หลายรอบแล้ว!”

“คุณชายอย่าเพิ่งใจร้อนครับ ขอผมติดต่อสักครู่นะครับ”

บอดี้การ์ดหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาเสี่ยวอู่ แต่ทว่าเสี่ยวอู่สามารถใช้มือแค่ข้างเดียวในการขับรถ เขาจึงไม่สามารถรับสายได้

เสี่ยวอู่ได้ยินเสียงมือถือ เขามองไปที่หลี่โม่ไม่หยุด อยากให้หลี่โม่หยิบมือถือออกมาดูให้หน่อยว่าใครโทรมา แต่ว่าเสี่ยวอู่ไม่มีความกล้าที่จะพูดออกไป

จนกระทั่งเสียงเรียกเข้าหยุดลง ความทรมานในใจของเสี่ยวอู่ก็จบลง

บอดี้การ์ดวางมือถือลงอย่างสงสัย จากนั้นจึงพูดอย่างหงุดหงิดว่า “ไอ้หมอนั่นไม่รับสายครับ ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ”