จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 374

หลี่โม่ส่ายศีรษะ และไม่สนใจสิ่งที่ท่านแปดกล่าว สำหรับหลี่โม่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแบ่งแยกสำนักหลงเหมิน

“ให้โอกาสคุณจงรักภักดีต่อผม หวังว่าคุณจะรักษามันไว้”

หลี่โม่กล่าวอย่างราบเรียบ

“บังอาจ! คุณพูดกับท่านแปดอย่างนี้ได้ยังไง!”

ดวงตาที่ดุร้ายของจู่รื่อจับจ้องไปที่หลี่โม่ หลังของเขาโค้งเล็กน้อยราวกับเสือชีตาห์ที่เตรียมออกล่าเหยื่อ

“ฮ่า ๆ ๆ”

ท่านแปดเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ “คำพูดที่โง่เขลาเช่นนี้ออกจากปากคุณได้ยังไง ผมไม่รู้จริง ๆว่าคุณเอาความมั่นใจมาจากไหน หรือว่าคุณเป็นคนไร้ประโยชน์มาหลายปีจนทำให้สมองของคุณมีปัญหาไปแล้ว”

“คนที่สมองมีปัญหาคือคุณ ถ้าคุณไม่แสดงความจงรักภักดีต่อผม ในอนาคตคุณจะเสียใจกับการเลือกในวันนี้”

หลี่โม่กล่าวด้วยความมั่นใจ

ท่านแปดเบ้ปากอย่างดูถูก ส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า “คุณมันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ คุณดูหนังการ์ตูนมากไปแล้วใช่ไหม ก็เลยคิดว่าตนเองมีอำนาจ คิดว่าเพียงแค่ข่มขู่คนอื่นก็จะทำให้ผู้คนยอมก้มหัวและบูชาคุณ”

“จู่รื่อคุณไปสอนบทเรียนเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้มัน และทุบตีจนกว่ามันจะคุกเข่าเรียกพ่อ”

ท่านแปดมองหลี่โม่อย่างเย็นชา สีหน้าของเขาเคร่งขรึมลงเล็กน้อย

จู่รื่อไม่พูดอะไร เขากระโจนออกมาจากหลังท่านแปดทันที ขณะที่เขาอยู่ห่างจากหลี่โม่ 3-5 เมตร จู่รื่อก็กระโดดขึ้นสูง เหยียดแขนของเขาให้ตรงราวกับนกอินทรี และขาที่โค้งงอของเขาเตะมาที่ศีรษะของหลี่โม่

“ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง”

หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา มือขวาของเขายกขึ้น และหมัดของเขากระแทกเข้ากับเท้าที่กำลังเตะมาของจู่รื่อ

“ฮึ่ม! แรงเตะของผมไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถต้านได้!”

จู่รื่อคำราม ความเร็วในการดิ่งลงก็เร็วขึ้นเล็กน้อย ขาสองครั้งที่เกาะติดกันยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้น

การเร่งความเร็วในการดิ่ง ทำให้พลังของขาแข็งแกร่งมากขึ้น การที่จู่รื่อใช้วิธีนี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พื้นกลายเป็นรูขนาดใหญ่

ปัง!

หมัดกระแทกกับเท้า ตอนนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของจู่รื่อหายไป และแทนที่ด้วยความประหลาดใจ

หลี่โม่นิ่งเหมือนภูเขาไท่ซาน ไม่ได้ถูกเตะลงกับพื้นจนกระดูกแตกหักอย่างที่จู่รื่อจินตนาการ

“แก มันเป็นไปได้ยังไง!”

ขณะที่จู่รื่อกำลังตกตะลึง ก็ได้ยินเสียงกระดูกแตกหัก ตามด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็พุ่งเข้ามาในสมองของจู่รื่อ

เขากัดฟันแน่น และพยายามอย่างหนักที่จะไม่ให้ตนเองร้องออกมา

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเหมือนสายฟ้า หลี่โม่ยิ้มที่มุมปาก แล้วใช้แขนขวาทุบไปที่เท้าซ้ายของจู่รื่ออย่างแรง

“โอ๊ย!”

ในท้ายที่สุดจู่รื่อก็ไม่สามารถระงับความเจ็บปวดได้ เขาตกลงมาจากกลางอากาศด้วยพร้อมกับเสียงร้องที่อนาถ และล้มลงต่อหน้าหลี่โม่

“แกทำได้อย่างไร แกมีพลังมหาศาลเช่นนี้ได้อย่างไร!”

จู่รื่อที่นอนอยู่บนพื้นกล่าวถาม

ท่านแปดที่อยู่ไม่ไกลมีสีหน้าที่เคร่งขรึมทันที และความรู้สึกวิตกกังวลก็ปรากฏขึ้นในใจ

ประมาทมาก นี่คือความคิดแรกของท่านแปด เดิมคิดว่าเลือกบอดี้การ์ดที่ทรงพลังสองคนมาด้วยแล้วจะปลอดภัย แต่ไม่คิดว่าความแข็งแกร่งของหลี่โม่จะอยู่เหนือจินตนาการของตนเอง

หลี่โม่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?

ถึงแม้ว่าสำนักหลงเหมินจะสืบทอดศิลปะการต่อสู้มากมาย แต่ไม่เคยได้ยินว่าหลี่โม่จะฝึกฝนอะไร

ถ้าเมื่อก่อนหลี่โม่เก่งขนาดนี้ เขาคงไม่ถูกไล่ออกจากสำนักหลงเหมิน แล้วมาอาศัยอยู่ในเมืองฮ่าน

คิ้วของท่านแปดขมวดเป็นปม เนื่องจากเขาบิดสมอง ศีรษะของเขาจึงค่อย ๆ เอียงขึ้น