จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 556

การจัดการบริหารกิจการในตระกูลไม่ดีจริงๆ แต่นั่นเป็นไม่ใช่ความผิดของฉันกู้เจี้ยนกั๋ว!

ตั้งแต่ตอนที่คุณปู่กู้จัดการบริหาร กิจการในตระกูลก็ปีหนึ่งก็แย่กว่าปีหนึ่ง ฉันกู้เจี้ยนกั๋วก็พยายามจัดการบริหารอย่างเต็มที่ที่สุด ต่อให้ไม่มีคุณงามความดีก็มีการทำงานหนัก!

หากไม่คิดถึงความดีของฉัน ก็ไม่สามารถให้ฉันไปขอโทษหลี่โม่ได้!

ในใจของกู้เจี้ยนกั๋วไม่พอใจอย่างฉับพลัน พูดด้วยความดื้อรั้น “มีสิทธิ์ให้ผมขอโทษเหรอ? ผมไม่มีความผิดอะไร! ผมไม่มีทางขอโทษ!”

“แกไอ้ลูกอกตัญญู! คำพูดของพ่อก็ไม่ฟังเหรอ!”

“พ่อ พ่อพูดถูกผมก็ฟัง พ่อพูดไม่ถูก ทำไมผมจะต้องฟังด้วย ผมไม่ใช่เด็กตั้งนานแล้ว การละเล่นกลอุบายความน่าเกรงขามของเจ้าบ้าน ผมก็แล่นมายี่สิบกว่าปีแล้ว พ่อไม่ต้องมาใช้ไม้นี้กับผมอีก!”

คุณปู่กู้รู้สึกว่าวันนี้ไม่ใช่วันดีจริงๆ อย่างไรเสียตัวเองก็ต้องรองรับอารมณ์ ไม่ว่าจะหลี่โม่หรือว่ากู้เจี้ยนกั๋ว ต่างก็เป็นจังหวะที่จะทำให้ตัวเองโกรธมาก

กู้เจี้ยนหมินแอบดีใจในใจ คาดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะพลิกแพลงได้ถึงขั้นนี้ เป็นการดีที่ได้เห็นกู้เจี้ยนกั๋วยอมรับความพ่ายแพ้ ความโกรธเป็นเวลาหลายปีนี้ ในที่สุดก็ได้ระบายแล้ว

หลี่โม่แสยะยิ้มมองไปที่กู้เจี้ยนกั๋ว พูดอย่างแผ่วเบาว่า “ลุงใหญ่ไม่จำเป็นต้องขอผม ผมคงรับคำขอโทษของลุงใหญ่ไว้ไม่ได้”

“แกอย่ามาพูดจากลับตาลปัตรที่นี่! อย่าคิดว่าแกรู้จักกับเฉียนฝูก็สามารถอวดดีได้ ต้องมีสักวันที่แกจะโชคร้าย ถึงเวลานั้นฉันจะดูว่าแกยังจะอวดดียังไง!”

กู้เจี้ยนกั๋วโกรธเคืองมาก

คุณปู่กู้ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา พูดอย่างอ่อนแรงเล็กน้อยว่า “เอาล่ะ ไม่ยอมขอโทษก็ช่างเถอะ คนแก่อย่างฉันพูดอะไรก็ไร้ประโยชน์ พวกแกอยากจะทำยังไงก็ทำอย่างนั้นเถอะ”

“เจี้ยนกั๋ว ฉันก็พูดแบบนี้แล้ว วันนี้แกมาหาฉันให้จัดการเรื่องนี้ ตอนนี้แกไม่ฟังฉัน งั้นจากนี้ไปแกมีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องมาหาฉันแล้ว ฉันช่วยอะไรแกไม่ได้”

ในใจของคุณปู่กู้ไม่พอใจกู้เจี้ยนกั๋วเป็นอย่างมาก คำพูดเมื่อกี้นี้ของกู้เจี้ยนกั๋วก็เถียงคุณปู่กู้อย่างชัดเจน และไม่ไว้หน้าคุณปู่กู้ด้วยซ้ำ

คุณปู่กู้ที่โกรธในใจแม้ว่าจะไม่อาจฝืนใจจัดการกู้เจี้ยนกั๋วได้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะไม่รักษาหน้าของตัวเองไว้บ้าง

รวมทั้งคำพูดที่ค่อยผสมโรงของกู้เจี้ยนเจียง คุณปู่กู้ก็ใช้โอกาสนี้แสดงท่าทางอย่างเต็มที่ จากนี้ไปหลังจากที่คลี่คลายความสัมพันธ์กับทั้งครอบครัวกู้เจี้ยนหมินได้ ค่อยๆคิดวางแผนให้กู้หยุนหลันทำผลประโยชน์ให้กับในตระกูล

ในขณะนี้คุณปู่กู้รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยใจ เพื่ออดทนต่อความอัปยศอดสูของตระกูลมากอย่างนี้ ลูกหลานแต่ละคนก็ไม่ทำให้ตัวเองหมดห่วง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกชายคนโตอย่างกู้เจี้ยนกั๋ว ไม่เพียงมีความรู้ผิวเผิน ที่สำคัญดื้อรั้นมั่นใจในตัวเองไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น ไม่ใช่คนที่มีความสามารถที่ดีในการจัดการบริหารตระกูลได้ดี

กู้เจี้ยนกั๋วเย็นชา เมื่อได้ยินคำพูดที่โหดร้ายที่คุณปู่กู้พูดออกมา ถึงได้รู้สึกตระหนกว่าสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดไปนั้นมากเกินไป ในเวลานี้เห็นได้ชัดว่าเป็นจังหวะที่คุณปู่กู้จะทอดทิ้งตัวเอง!

ริมฝีปากกระตุกเบาๆสองครั้ง กู้เจี้ยนกั๋วอยากจะพูดสักสองคำ แต่เมื่อคำพูดไปถึงลำคอ ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

หลังจากที่ลังเลสักพัก กู้เจี้ยนกั๋วรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวอย่างสมบูรณ์ ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อไปแล้ว

กัดฟันอย่ารุนแรง กู้เจี้ยนกั๋วจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ และออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว

คุณปู่กู้มองไปที่แผ่นหลังที่จากไปของกู้เจี้ยนกั๋ว ความปวดร้าวระทมทุกข์ก็ผ่านเข้ามาในใจเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็ระงับความปวดร้าวระทมทุกข์ไว้

“เจี้ยนกั๋วเขา! เฮ้อ! ถูกฉันตามใจแล้ว ไม่เข้าท่าเกินไปแล้ว ควรจะให้เขาลำบากบ้าง กิจการในตระกูลพวกแกใครก็ห้ามยุ่ง ให้เขาทนรับกับความพ่ายแพ้ไปสักพัก”