จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 622

เมื่อหลี่โม่เดินไปไกลจนไร้เงาแล้ว บอดี้การ์ดพวกนั้นของหวังซวนถึงได้ลุกจากพื้น

พวกบอดี้การ์ดเดินไปตรงหน้าหวังซวนพร้อมกัน มองดูหวังซวนที่สลบอยู่ ต่างก็มีความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ถูกกันทั้งนั้น

“แม่งเอ้ย ทำไมพวกเราถึงซวยขนาดนี้? ถึงได้เจอเข้ากับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งอย่างนี้ คุณชายซวนก็ถูกตีจนสลบ พวกเราต้องโดนหางเลขด้วยแน่ๆ”

“เรื่องโดนหางเลขก็เป็นเรื่องของอนาคต ตอนนี้รีบส่งคุณชายซวนไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ ถ้าช้าแล้วคุณชายซวนเป็นอะไรขึ้นมา นั่นถึงจะอันตรายอย่างหนัก”

พวกบอดี้การ์ดทนความเจ็บของร่างกายไว้แล้วยกหวังซวนพาส่งไปที่โรงพยาบาลร้อนรน

เมื่อถึงโรงพยาบาลหวังซวนถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉิน คุณหมอชายวัยกลางคนคนหนึ่งรับตรวจหวังซวน จัดเตรียมรายการตรวจสอบอยู่เต็มไปหมด

พวกบอดี้การ์ดเข็นหวังซวนที่สลบอยู่ไปทำการตรวจร่างกาย ไม่นานผลตรวจก็ส่งถึงมือของคุณหมอวัยกลางคน

หลังจากที่คุณหมอวัยกลางคนดูผลตรวจ CT scan แล้ว คิ้วก็ขมวดชิดเข้าหากัน

“ใครเป็นญาติของผู้ป่วย?”

“พวกผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณชายซวนครับ ถือเป็นญาติอยู่ครึ่งหนึ่งมั้งครับ คุณหมอ คุณชายซวนของพวกเราเป็นอะไรกันแน่ครับ?”

คุณหมอวัยกลางคนส่ายหัว พูดด้วยสีหน้าหนักใจว่า “กระดูกสันหลังส่วนเอวเสียหายอย่างหนัก จำเป็นต้องเข้าทำการผ่าตัดเพื่อรักษา และหลังจากผ่าตัดแล้ว มีโอกาสอย่างมากที่เขาจะไม่สามารถลุกขึ้นเดินได้อีก”

“ไม่สามารถลุกขึ้นเดินได้? งั้นจะเดินยังไงละครับ?”

บอดี้การ์ดถามอย่างสงสัย

คนต่างก็ลุกขึ้นเดินไม่ใช่หรอ?

ไม่ลุกขึ้นเดิน หรือว่าจะให้คลานหรอ?

บอดี้การ์ดต่างก็รู้สึกว่าคุณหมอกำลังพูดไร้สาระ

คุณหมอวัยกลางคนส่ายหน้าและพูดว่า “ความหมายของฉันคือ ส่วนล่างตั้งแต่เอวเป็นต้นไปจะพิการ อนาคตก็ทำได้เพียงแค่นั่งรถเข็นเท่านั้น”

“อะไรนะ? คุณชายซวนของพวกเราทำได้แค่นั่งรถเข็น? ล้อกันเล่นใช่มั้ยครับ คุณชายซวนของพวกเราพิการไม่ได้นะครับ คุณหมอ คุณรีบคิดหาวิธี ค่ารักษาแพงแค่ไหนก็ไม่มีปัญหาครับ!”

พวกบอดี้การ์ดต่างก็ร้อนรน ถ้าหากว่าคุณชายซวนพิการจริงๆ งั้นบอดี้การ์ดอย่างพวกเขาก็อย่าได้คิดจะมีชีวิตอยู่เลย จะต้องฆ่าตายทั้งบ้านแน่ๆ

คุณหมอวัยกลางคนยิ้มขมขื่น “ทักษะการแพทย์ของฉันมีจำกัด ให้อภัยที่ผมช่วยอะไรไม่ได้ ไม่ก็พวกคุณย้ายโรงพยาบาลเถอะครับ ส่งไปยังเมืองหลวงและให้ผู้เชี่ยวชาญที่ดีที่สุดมาตรวจดู”

พวกบอดี้การ์ดมองตากัน ต่างก็ไม่ค่อยอยากส่งหวังซวนกลับเมืองหลวง

ถ้าหากว่าส่งหวังซวนกลับเมืองหลวง ก็จะต้องถูกคนตระกูลหวังรู้แน่นอน ถ้าหากว่าให้คนตระกูลหวังรู้ พวกที่ซวยก่อนใครก็คือบอดี้การ์ดอย่างพวกเขา

ในขณะที่พวกบอดี้การ์ดกำลังวางแผนกัน หวังซวนก็ฟื้นขึ้นมา

หวังซวนมองไปรอบๆ จากนั้นถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล

ขยับร่างกายนิดหน่อย หวังซวนอยากจะลุกยืนขึ้น จู่ๆก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ส่วนเอวอย่างรุนแรง เจ็บจนทำเอากัดฟันร้องโอดครวญออกมา

“โอ๊ย! ทำไมเอวของฉันเจ็บขนาดนี้? แม่งเอ้ย รีบมาดูแผลให้ฉันสิ!”

“คุณชายซวนครับ คุณอย่าขยับเด็ดขาดเลยนะครับ คุณหมอบอกว่าเอวของคุณถูกไอ้เลวนั่นถีบจนหักแล้ว จำเป็นจะต้องผ่าตัด และหลังจากผ่าตัดแล้วมีโอกาสที่ร่างกายส่วนล่างจะพิการ ต่อไปก็ทำได้แค่นั่งรถเข็นเท่านั้นแล้วครับ”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งที่ตรงไปตรงมา ได้บอกสถานการณ์ให้กับหวังซวนฟัง

เมื่อหวังซวนฟังจบก็รู้สึกไม่ดีในทันที ถลึงตามองบอดี้การ์ดพวกนั้น

“ที่พวกนายพูดเป็นเรื่องจริง? หมอละ? รีบเรียกหมอมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

คุณหมอวัยกลางคนถูกพวกบอดี้การ์ดผลักไปด้านหน้าหวังซวน คุณหมอหมดหนทางจึงได้พูดคำพูดเมื่อกี้ให้ฟังอีกรอบ