จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 647

เมื่อมองเห็นอู๋เต้าเหวินที่โผล่ออกมาในทันที หลี่โม่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ดึงกู้หยุนหลันวิ่งเข้าหาเขาอย่างไม่ลังเล

หลังจากที่เข้าไปในห้องของอู๋เต้าเหวิน กู้หยุนหลันวิ่งหนีจนหายใจไม่ออกเล็กน้อย

“เต้าเหวิน นี่นายทำอะไร ทำไม่ผมรู้สึกว่านายกำลังแอบๆ ซ่อนๆ อยู่?

หลี่โม่ถามแบบตรงๆ

อู๋เต้าเหวินเหลือบมองกู้หยุนหลัน จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มที่บูดบึ้ง：“เอ่อ เจอปัญหานิดหน่อย ค่อนข้างจะยุ่งยาก เลยไม่รู้ว่าจะต้องจัดการอย่างไร ก็เลย"

หลี่โม่พยักหน้าเล็กน้อย มองไปในทางที่ประตูเล็กที่ปลายห้องแล้วพูดว่า：“ออกไปจากที่นี่ได้ไหม？"

“ได้สิ ผมส่งพวกเธอออกไป คุณหลี่ นายพอจะมีเวลาคุยกับผมหน่อยไหม”

อู๋เต้าเหวินจ้องหลี่โม่และพูด

หลี่โม่อยิ้มและพูดว่า：“ได้สิ เดียวส่งหยุนหลันกลับไปแล้ว พวกเราอยากจะพูดอะไรก็ได้เลย"

“โอเค ดีเลย"

อู๋เต้าเหวินก้าวเดินไปที่ประตูเล็ก เปิดประตูเล็กแล้วเดินออกไปก่อน

ด้านหลังประตูเล็กเป็นถนนลับ เห็นได้ชัดเลยว่านี่คือทางผ่านที่อู๋เต้าเหวินเตรียมไว้สำหรับการหลบหนีให้แก่ตนเอง

หลี่โม่และกู้หยุนหลันเดินตามหลังออกมา หลังเดินอย่างบิดเบี้ยวพวกเขาก็มาถึงสถานที่ที่จอดรถ

“ทางหลบหนีของนายซ่อมแซมได้ดีนะ ออกมาก็เป็นสถานที่ที่จอดรถเลย ขึ้นรถของผมเถอะ” หลี่โม่พูดเสร็จก็เดินไปที่ด้านหน้าของ เบนซ์ และเปิดประตู

กู้หยุนหลันนั่งหน้า อู๋เต้าเหวินนั่งหลัง หลี่โม่สตาร์ทรถและขับรถออกจากสถานที่จอดรถ

“ความคิดที่การสร้างห้องบรรยายในเมืองของนายนั้นค่อนข้างดีอยู่นะ ต่อไปก็ขยันหมั่นเพียรตั้งใจทำและสู้อีกต่อไป"

หลี่โม่พูดคำนี้ออกมาแบบผ่านๆ เพื่อเปิดบรรยากาศที่อึดอัด

อู๋เต้าเหวินยิ้มขมขื่นและพูดออกมาสองสามคำอย่างเฉยเมย เพราะความคิดในใจของเขาหนักแน่นเหลือเกิน ไม่มีอารมณ์ที่จะล้อเล่นเลย

เมื่อเห็นอู๋เต้าเหวินไม่มีอารมณ์ที่จะล้อเล่น หลี่โม่ก็ไม่ได้พูดอีกเลย

ขับรถกลับถึงที่วิลล่าบนภูเขาอย่างราบรื่น กู้หยุนหลันรู้ว่าทั้งสองคนมีเรื่องจะคุยกัน ดังนั้นจึงเดินลงจากรถคนเดียว และเดินเข้าไปในทางวิลล่า

“ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนแล้ว มีเรื่องอะไรนายก็บอกออกมาตรงๆ เลย มีคนรังแกนายเหรอ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น？” ระหว่างที่หลี่โม่พูดก็เอาบุหรี่ออกมาแท่งหนึ่งแล้วยื่นให้อู๋เต้าเหวิน

อู๋เต้าเหวินรับบุหรี่ที่หลี่โม่มอบให้ หลังจากที่สูบสองสามคำแล้วหยิบซองจดหมายออกจากกระเป๋าของเขา

นำซองจุดหมายยื่นให้หลี่โม่ อู๋เต้าเหวินพูดด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง：“นี่คือมีคนส่งให้นาย ผมลังเลนานมาก คิดในใจว่าจะบอกเรื่องนี้กับนายดีไหม

แท้จริงแล้ว เวลาที่บรรยายไม่ได้เป็นวันนี้ ผมแค่อยากจะบอกเรื่องบางอย่างให้นาย เขาเลยเตรียมกิจกรรมการบรรยายของวันนี้อย่างเร่งรีบ นายเปิดดูเนื้อหาของซองจดหมายนี้ก่อนเถอะ "

ซองจดหมายดูธรรมดามาก เป็นแค่ซองกระดาษคราฟท์ธรรมดาๆ แต่ที่ตราประทับของซองจดหมาย ติดโลโก้หัวกะโหลกสีดำไว้

หลี่โม่บีบซองจดหมายเบาๆ หลังจากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า：“ข้างในคือลูกปืน ค่อนข้างจะใหญ่ น่าจะเป็นลูกปืนไรเฟิลซุ่มยิง"

“อืม ผมจับดูแล้วก็รู้สึกเหมือน”