จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 72

บทที่ 72 คนที่รังแกเธอ อภัยให้ไม่ได้

เพี๊ยะ

เธอตบหน้าของกู้หยุนหลันต่อหน้าพนักงาน พนักงานทุกคนได้เห็นและได้ยิน

ทุกคืนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะออกมาพูดอะไร พวกเขาได้แค่มองอยู่ข้างๆ

กู้หยุนหลันที่ตกใจอยู่ เธอรู้สึกแสบร้อนที่แก้มของเธอ

“เธอก็คือกู้หยุนหลันหรือ?” หญิงสาวคนนี้ได้ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

กู้หยุนหลันกำหมัดและจ้องหน้าของหญิงสาวคนนี้ด้วยความโกรธและถามไปว่า:“ คุณเป็นใคร มาตบฉันทำไม?”

หญิงสาวคนนี้ยิ้มอย่างเยือกเย็นและได้ตบไปที่หน้าของกู้หยุนหลันอีกครั้ง ชี้ไปที่หน้าของกู้หยุนหลันแล้วด่าว่า:“ฉันชื่อหวางเมิ่งเหยา ฉันเป็นหุ้นส่วนใหม่ และเป็นแฟนของกู้ซิงเว๋ย ฉันจะเตือนเธอว่าต่อจากนี้ เธออย่ามาแย่งอำนาจในบริษัทกับพี่ซิงเว๋ย ไม่งั้นละก็ ถ้าฉันเจอเธอเมื่อไหร่ฉันก็จะตบเธอเมื่อนั้น

“อันธพาล” อวดเก่ง

ท่านนี้คือหุ้นส่วนใหม่ของบริษัทวินเซิง หวางเมิ่งเหยา

กู้หยุนหลันโมโหจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ เธอไม่คิดเลยว่าหวางเมิ่งเหยาจะเป็นคนอันธพาลและไร้เหตุผลมากแบบนี้

กู้หนุนหลัน รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะอายุประมาณยี่สิบต้นๆ เอง แต่กลับทำตัวเป็นเด็กไม่รู้กาลเทศะและไม่แยกแยะเรื่องดีและไม่ดี

ขณะเดียวกัน กู้ซิงเว๋ยได้ออกมาจากห้องทำงาน เห็นภาพนี้เขาได้ทำเป็นพูดเย็นชาใส่หวางเมิ่งหยา:“ เมิ่งเหยา เธอทำอะไร? กลับมา!”

ท่าทางหวางเมิ่งเหยาที่ไม่กลัวอะไรเลย เธอได้กอดอก และใช้สายตาที่เย็นเยือกของเธอจ้องมองกู้หยุนหลัน ถึงได้หันหลังและเดินจากไป

ทั้งสำนักงานไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยปากพูดเลย

กู้ซิงเว๋ยเดินมาและแสดงความรู้สึกที่จอมปลอมออกมา:“  โอ๊ย รองผู้อำนวยการกู้ เมิ่งเหยาเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนี้  คุณอย่าถือสานางเลยนะ หรือไม่ก็ฉันขอโทษแทนเมิ่งเหยาด้วยนะ”

กู้หยุนหลันมองกู้ซิงเว๋ยด้วยสีหน้าที่เย็นชาและพูดว่า:“ ไม่เป็นไร ขอบคุณ”

พูดจบ กู้หยุนหลันหันหลังและเดินออกไปจากสำนักงาน และไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

เลขาของเธอรีบตรงมาหาเธอและถามเธอด้วยความใส่ใจว่า:“คุณหยุน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่คิดเลยนะว่าหวางเมิ่งเหยาจะร้ายได้ถึงระดับนี้ ผู้จัดการกู้ก็ไม่ว่ากล่าวตักเตือนแฟนของตัวเองที่งี่เง่าเลยนะ”

กู้หยุนหลันรู้สึกเครียดมาก เธอได้ไปส่องกระจก มองไปที่รอยมือที่แดงบนหน้าเธอ แก้มด้านขวายังมีรอยที่ถูกเล็บขูดเป็นทางและมีเลือดซึมออกมา

กู้หยุนหลันไม่โกรธหรือ?

โกรธสิ

แต่เธอพึ่งได้เลื่อนตำแหน่งเป็นร้องผู้อำนวยการ และหวางเมิ่งเหยาก็เป็นหุ้นส่วนใหม่ด้วย แถมยังมีคุณปู่และกู้ซิงเว๋ยค่อยหนุนหลังเธอทำได้แค่เพียงอดทน

ไม่งั้นละก็ เธอที่พึ่งได้รับตำแหน่งรองผู้อำนวยการวันแรก และไปมีเรื่องและทะเลาะกับหุ้นส่วนใหม่คนนี้ ต่อไปเธอจะอยู่ในบริษัทนี้ได้ยากขึ้น

ช่วงเที่ยงระหว่างเวลาพักเที่ยง กู้หยุนหลันมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับความรู้สึกที่หนักใจ มาอยู่เป็นเพื่อนซีซีที่โรงพยาบาล

ตอนที่หลี่โม่มาถึง กู้หยุนได้หาข้ออ้างและออกไป

ซีซีใส่ชุดของโรงพยาบาลที่เป็นลายตัวการ์ตูน และดึงแขนของหลี่โม่ แอบส่องไปที่หน้าประตู และกระซิบบอกหลี่โม่ว่า:“ คุณพ่อ เมื่อกี้คุณแม่ร้องไห้ หนูเห็นหน้าของแม่มีรอยแผลด้วย”

ตอนนี้ซีซีเรียกหลี่โม่ว่าคุณพ่อหลี่โม่ได้แลัว

สีหน้าของหลี่โม่ดูแย่เมื่อได้ยินแบบนี้ เขาลู[หัวของซีซี และเดินอ้อมหลังออกไป และเจอกู้หยุนหลันที่นั่งอยู่ แต่เธอที่พยายามจะหลบหลี่โม่ แต่ก็หลบไม่พ้น

แก้มด้านขวา รอยฝ่ามือที่แดงสดและรอยขูดสองเส้นที่เห็นได้เด่นชัด

“ใครเป็นคนตบเธอ?!”

หลี่โม่รู้สึกโกรธ แสดงแววตาที่เยือกเย็นและอาฆาต

มีคนกล้าตบกู้หยุนหลันหรือ?

นี่ไม่กลัวตายเลยหรืออย่างไง!

สมควรตาย!!!

หลี่โม่ในตอนนี้โมโหอย่างมาก ไฟได้ลุกเต็มอกของตัวเขา!

ความอดทนของหลี่โม่ถูกทำลาย เมื่อกู้หยุนหลันถูกทำร้าย

เห็นหลี่โม่ที่โมโหแบบนี้ กู้หยุนหลันรีบจับไปที่แขนของเขาและอธิบายว่า:“ นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันแค่.......แค่ไปขูดโดนโดยไม่ตั้งใจน่ะ”

กู้หยุนหลันรู้สึกน้อยใจมาก เธออยากที่จะโถมเข้าไปในอ้อมกอดของหลี่โม่และร้องไห้ออกมา แต่เธอยิ่งไม่อยากที่จะให้หลี่โม่ไปมีเรื่องเพราะตัวเธอ

เพราะนั้นเป็นบริษัททวินเซิง และเป็นหุ้นส่วนที่มาใหม่ และยังเป็นแฟนของกู้ซิงเว๋ย คุณปู่ยังต้องดูแลนางดีๆ เลย

ฉันสู้นางไม่ได้หรอก

“แผลนี้เธอโดนเล็กตัวเองขูดหรือ?” สายตาที่คับแค้นของหลี่โม่ เขาไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน

“นายมาหาฉันทำไม?” เฉียนเสี่ยวเหวินได้เอามือกอดที่หน้าอก และมองหลี่โม่ด้วยสีหน้าที่เบื่อและเย็นชา ระยะห่างระหว่างเฉียนเสี่ยวเหวินกับหลี่โม่อยู่ประมาณสองเมตรเธอใช้สายตาที่ดูถูกมองไปหาหลี่โม่

หลี่โม่ไม่ได้สนใจการกระทำของเธอและพูดว่า:“ ฉันจะพาเธอจะไปเลี้ยงที่ร้านHEYTEAเธอ”

“ร้านHEYTEAหรือ？”

เฉียนเสี่ยวหวินตะลึงไปสักครู่ เฉียนเสี่ยวเหวินที่นึกถึงน้ำองุ่นและชีสโยเกิร์ต แต่เฉียนเสี่ยวเหวินได้กระทืบเท้าทันที และชี้ไปที่หลี่โม่และพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธ:“ หลี่โม่ ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะเป็นคนที่น่ารังเกียจแบบนี้ เธออย่าหวังไปเถอะ ฉันไม่มีวันที่จะทำให้คุณหยุนหลันเสียใจแน่นอน นายอย่าหวังที่จะกินฉันเลย

คิดไม่ถึงเลยว่า หลี่โม่ที่ดูเหมือนจะเป็นคนที่จริงใจ แต่ความจริงแล้วเขาเป็นคนที่น่ารังเกียจแบบนี้

ผู้ชายที่ไร้ค่า!

เลวและน่ารังเกียจ

หลี่โม่ตกใจ เขารู้ว่าเฉียนเสี่ยวเหวินกำลังคิดอะไรอยู่ เขาเลยรีบอธิบายไปว่า:“ เธอคิดมากไปแล้ว ที่ฉันมาหาเธอ ฉันมีเรื่องจะให้เธอช่วย ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น”

“จริงหรือ?” เฉียนเสี่ยวเหวินได้พูดด้วยน้ำเสียงที่สงสัย:“ งั้นนายต้องเลี้ยงน้ำองุ่นและชีสโยเกิร์ตฉัน และฉันต้องการแก้วใหญ่ด้วย

เมื่อไปถึงร้านHEYTEA หลี่โม่ได้สั่งเครื่องดื่มให้กับเฉียนเสี่ยวเหวินและสั่งของหวานให้เธอด้วย

หลี่โม่รู้ว่า เฉียนเสี่ยวเหวินเป็นคนที่ชอบกิน โดยเฉพาะของหวาน

มองเฉียนเสี่ยวเหยินที่เหมือนเด็กที่ยังไม่โต เธอจ้องมองไปที่ของหวานบนโต๊ะอาหาร หลี่โม่รู้ว่าตัวเองได้เลือกถูกแล้ว

เฉียนเสี่ยวเหวินรู้สึกสับสนมาก เธอบังคับตัวเองเพื่อจะไม่มองของหวานที่น่าดึงดูดใจบนโต๊ะ และพยายามทำสีหน้าให้ดูเหมือนดูปกติ

เธอได้ถามหลี่โม่ไปว่า:“ นายมาหาฉันมีเรื่องอะไร?”

หลี่โม่ยิ้มตอบไปว่า:“ ก็ไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไร เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เธอกินก่อนสิทั้งหมดนี้สั่งให้เธอคนเดียวเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

เฉียนเสี่ยวเกวินกลืนน้ำลายตัวเองและชี้ไปที่ของหวานที่อยู่บนโต๊ะแล้วถามว่า:“ ของหวางทั้งหมดนี้เป็นของฉันหรือ?”

หลี่โม่พยักหน้า เฉียนเสี่ยวเหวินนิ่งไปสักพัก เธอได้หยิบช้อนขึ้นมาแล้วกินของหวานอย่างเอร็ดอร่อย

เธอได้แสดงสีหน้าที่มีความสุข

เจ้านี้ถูกซื้อใจได้ง่ายจังนะ

“หลี่โม่นายอยากรู้เรื่องอะไรก็ถามฉันมาเลย ถ้าเป็นเรื่องของบริษัทฉันตอบนายได้ทุกคำถาม” ระหว่างที่พูดเนยยังติดอยู่ที่ริมปากของเธอเลย

หลี่โม่เงียบไปสักพักและถามว่า:“ ตอนเช้ากู้หยุนหลันถูกใครตบหรือ?”