จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 74

 บทที่ 74 ฉันไม่เกรงใจที่จะฆ่านาง

โมโหแล้วนะ!

หลี่โม่ตรงไปที่ข้างหน้าของหวางเมิ่งเหยา และจับมือของเธอไว้ และผลักเธอออกไปอย่างแรง

หลี่โม่เห็นกู้หยุนหลันที่ตัวสั่น และใบหน้าที่มีรอยแดง ทำให้เขาโกรธมาก

แรงอาฆาตของเขาหยุดแพร่จากตัวของหลี่โม่จนกระจายไปทั่ว

“หยุนหลัน ฉันขอโทษ ฉันมาสายเกินไปแล้ว” หลี่โม่พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล และหยิบเสื้อคลุมที่อยู่ตรงโซฟาคลุมไปที่ตัวของกู้หยุนหลัน

กู้หยุนหลันที่เห็นหลี่โม่ปรากฏตัวขึ้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เขาที่ปรากฏตัวขึ้น ในตอนที่กู้หยุนหลันรู้สึกไม่มีแรง สิ้นหวัง เป็นหลี่โม่ที่มาช่วยเธอ กู้หยุนหลันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก และตรงเข้าไปกอดที่หลี่โม่:“ หลี่โม่..... พาฉันกลับบ้านนะ พาฉันกลับบ้าน......”

เสียงร้องทำให้ใจของหลี่โม่สลาย

เมื่อกู้หยุนหลันร้องไห้ โลกของหลี่โม่ก็จะแตกสลายเหมือนกัน

บนโลกนี้ไม่มีใครที่จะมารังแกกู้หยุนหลันได้!

ไม่มีเลย!

ไม่ว่าเป็นใคร ไม่ว่าเธอจะเป็นคนที่รวยแค่ไหน

ถึงจะเป็นลูกเทวดาก็ตาม หลี่โม่ก็จะฆ่า ฆ่าด้วยมือของตัวเอง!

หลี่โม่หายใจเข้าและจับไปที่หลังของกู้หยุนหลันแลัวปลอบใจเธอ:“ ไม่เป็นไรแล้วนะเดียวฉันจะจัดการเอง!”

พูดจบ เขาได้ไปอยู่ข้างหน้าของกู้หยุนหลัน เขาใช้สายตาที่เยือกเย็นแฝงไปด้วยความอาฆาตจ้องไปที่หวางเมิ่งเหยา

เมื่อกี้หวางเมิ่งเหยารู้สึกตกใจ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกเฉยๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะเธอเป็นหุ้นส่วนของบริษัทนี้ ท่านประธานยังต้องให้เกียรติเธอเลย

ที่สำคัญเธอยังรู้จักบุคคลในสังคมอีกมากมาย

ใครกล้าที่จะมารังแกนาง?

“เฮอ เฮอ เธอเป็นสามีที่ไม่เอาไหนของกู้หยุนหลันสินะ คิดว่าเป็นใคร ที่แท้เป็นคนที่ไม่มีอันจะกินนี่เอง” หวางเมิ่งเหยาพูดเสียดสีและหัวเราะเยาะและดูถูกหลี่โม่

ได้ข่าวว่ากู้หยุนหลันมีสามีที่ไม่ได้เรื่อง วันนี้ได้เห็นด้วยตาตัวเองแล้ว ก็ไม่ได้เรื่องจริงๆ นะ

นายแต่งตัวเหมือนพ่อค้าตลาดนะ ชั่งน่ารังเกียจจริงๆ

ตระกูลกู้ก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองฮ่านนะ แต่กลับได้ลูกเขยที่เป็นคนไร้ค่าแบบนี้

เฮอ เฮอ เป็นคนไร้ค่า เป็นขยะ

หวางเมิ่งเหยาดูถูกหลี่โม่และมองกู้หยุนหลันเป็นคนไร้ค่า

หวางเมิ่งเหยาสามารถเล่นงานพวกเธอได้นับครั้งไม่ถ็วน

ดวงตาที่แดงก่ำของหลี่โม่จ้องมองไปที่หวางเมิ่งเหยาและถามด้วยน้ำเสียงที่อึดทึก:“ เธอคือหวางเมิ่งเหยาใช่ไหม?”

ผู้หญิงคนนี้ สมควรตาย!

หวางเมิ่งเหยาตอบด้วยความมั่นใจ:“ ใช่ ฉันหวางเมิ่งเหยาเอง และเป็นหุ้นส่วนของบริษัทวินเซิง มีอะไรหรือ นายจะล้างแค้นแทนภรรยานายหรือ? เฮอ เฮอ นายไม่ดูฐานะของตัวเองเลยนะ ฉันคิดว่านายยังไม่รู้สินะ ภรรยาของเธอเพื่อจะได้บริษัทรุงคางมาร่วมงานด้วยยอมที่จะสละร่างกาย เธอเป็นผู้หญิงขายตัว นายเป็นคนไร้ค่า ชั่งเหมาะสมกับจริงๆ!”

หวางเมิ่งเหยาคิดว่า ถ้าผู้ชายที่ได้รู้ว่าตัวเองถูกคนอื่นสวมเขาต้องโกรธมากแน่ๆ

หวางเมิ่งเหยากำลังทำแบบนี้อยู่ เธอใส่ร้ายกู้หยุนหลัน และทำลายชื่อเสียงของกู้หยุนหลัน

ใบหน้าของกู้หยุนหลันที่เต็มไปด้วยรอยนำ้ตา ส่ายหัวและ (กลืน) นำ้ลาย” ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น ฉันไม่ได้ทำ หลี่โม่ นายอย่าเชื่อคำพูดของนาง.....”

หลี่โม่ไม่เชื่อคำพูดของหวางเมิ่งเหยาแน่นอน ความร่วมมือกับบริษัทรุงคาง หลี่โม่เป็นคนติดต่อให้

หลี่โม่หันหลับไปมองกู้หยุนหลันด้วยสายตาที่ทำให้กู้หยุนหลันรู้สึกปลอดภัยมาก:“ ฉันเชื่อเธอนะ”

เพราะประโยคที่ว่า:“ ฉันเชื่อเธอนะ” ทำให้กู้หยุนหลันรู้ว่าหลี่โม่ สนับสนุนเธออยู่ข้างหลังมาตลอด

หลี่โม่ยิ้มอย่างเยือกเย็น เขาได้ถีบไปที่ท้องของหวางเมิ่งเหยาอย่างแรง ต่อหน้าทุกคนแรงถีบทำให้หวางเมื่งเหยาหอบและหายใจลำบาก และล้มลงไปนั่งกับพื้น!

ซื้ด ซื้ด

ทุกคนได้ตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ตอนนี้ทั้งสำนักงานดูเงียบสงัด

เฉียนเสี่ยวเหวินมองหลี่โม่ด้วยสีหน้าที่ตกใจ เธออ้าปากค้าง ไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น

หลี่โม่บ้าไปแล้วหรือ?

เขากล้าไปถีบหวางเมิ่งเหยาได้อย่างไง!

“พี่ค่ะ พี่รีบมาเร็วๆ เลยนะ ฉันถูกทำร้ายอยู่ที่บริษัทวินเซิง ฮือ ฮือ ฮือ......”

หวางเมิ่งเหยาร้องไห้และพูดไป

เสียงตะโกนดังออกมาจากในสาย:“ อะไรนะ เธอถูกทำร้ายหรือ? เหยาเหยา ฉันจะรีบไปตอนนี้เลย กล้ารังแกน้องสาวฉันหรือ ไม่ว่าเขาเป็นใคร ฉันจะหักแขนเขาทิ้งแน่ และให้เขาคุกเข่าขอโทษ!”

วางสายไป ปากของหวางเมิ่งเหยาเป็นตะคริวหวางเมิ่งเหยาใช้สายตาที่เย็นเยียบจ้องไปที่หลี่โม่และกู้หยุนหลัน:“ พวกเธอไม่รอดแน่ พี่ชายฉันกำลังจะมาถึงแล้ว!”

ได้ยินประโยคที่ว่าพี่ชายเธอกำลังจะมา พนักงานในบริษัทเริ่มกระซิบกัน

“พี่ชายนางใช่หวางห้านเชาใช่ไหม เขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมมากเลยนะ!”

“ฉันก็เคยได้ข่าวมาบ้าง เขามีชื่อเสียงในหมู่คนรวยของเมองฮ่าน และที่เขารวยเพราะได้ท่านเฉียวช่วย

“ท่านเฉียว? ใช่เฉียวเจิ้งหลงไหม?!” หลี่โม่และกู้หยุนหลันไม่รอดแน่ๆ!”

กู้หนุนหลันเริ่มกังวลแล้ว หลี่โม่ลงมือเร็วและโหดมาก เธอยังไม่ทันที่จะไปห้ามเลยตอนนี้ได้เรื่องแล้ว!

กู้ซิงเว๋ยที่เห็นอยู่แต่ไกล ตอนแรกเขาอยากที่จะมาห้ามหลี่โม่ไม่ให้ทำร้ายหวางเมิ่งเหยา แต่ตอนนี้เขาเห็นหวางเมิ่งเหยาโทรหาพี่ชายตัวเอง กู้ซิงเว๋ยเลยเลือกที่จะไม่ออกไป

พี่ชายของเธอมา ถึงหลี่โม่และกู้หยุนหลันจะไม่ตาย แต่หนังลอกแน่ๆ

“ประธานหวาง ฉันขอโทษ สามีฉันเขาทำไปเพราะความโกรธ คุณอย่าไปถือสานะ ให้อภัยเขาเถอะ ฉันจะชดใช้ให้คุณเอง”

กู้หยุนหลันรีบยืนออกมา และก้มหัวขอโทษหวางเมิ่งเหยา

แต่หวางเมิ่งเหยาไม่รับการขอโทษ และพูดอย่างไร้ความปราณีว่า:“ ตอนนี้ถึงจะมาขอโทษ เมื่อกี้เธอหายไปไหน เธอดูหน้าของฉันถูกตบจนกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว วันนี้เธอกับสามีที่ไร้ค่าของเธอไม่รอดแน่

เห็นกูหยุนหลันที่ออกไปขอโทษ หลี่โม่ได้ดึงตัวเธอมาอยู่ข้างตัวเอง:“ หยุนหลัน ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรหรอก ทุกอย่างเดียวฉันจัดการเอง”

“แต่.....” กู้หยุนหลันอยากที่จะพูดอะไรต่อ แต่เห็นแววตาของหลี่โม่แล้ว เธอก็เงียบลง

ถ้ายิ่งอ่อนแอก็ยังยิ่งโดนรังแก

และหวางเมิ่งเหยาที่ต้องการมาหาเรื่องเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทำไมเธอต้องกลัวหวางเมิ่งเหยาด้วย

หลี่โม่ใช้สีหน้านิ่งเฉยมองไปที่หวางเมิ่งเหยา:“ หวังว่าอีกสักคู่เธอจะไม่ขอร้องให้ฉันปล่อยเธอไปนะ”

หวางเมิ่งเหยาได้ยินแบบนี้ เธอได้หัวเราะอย่างเสียงดัง:“ นายพูดอะไรนะ? ฉันจะคุกเข่าขอร้องขยะอย่างนายหรือ?”