จักรพรรดิมังกร นิยาย บท 76

บทที่ 76 ตบได้ดี

ท....ท่านเฉียว!?

ในเวลานั้นทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง!

คิดไม่ถึงว่าท่านเฉียวจะมาด้วย!

พวกเขาทุกคนหลีกทางกันโดยอัตโนมัติ เฉียวเจิ้งหลงพาคนเดินตรงเข้าไปทันที

ในเวลานั้นหวางห้านเชาเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เมื่อหันกลับไปเห็นว่าคนที่มาเป็นท่านเฉียวจริงๆ เขาก็รีบเข้าไปทักทายพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วโค้งตัวลงอย่างนอบน้อม “ท่านเฉียว ท่านมาได้ยังกันครับ?”

ป้าบ!

ผลปรากฏว่าเฉียวเจิ้งหลงตบไปที่หน้าของหวางห้านเชาและถลึงตามองเขาอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนจะพูดขึ้นว่า “นายกำลังทำอะไรอยู่ฮะ?!”

การตบครั้งนี้ ทำเอาหวางห้านเชาถูกตบจนมึน

ฟืด ฟืด!

ทุกคนสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกหนึ่ง

ท่านเฉียวก็ยังเป็นท่านเฉียวจริงๆ ท่าทางเผด็จการกับความแรงในการตบ ทำให้พวกเขาทุกคนถึงกับหวาดหวั่นในใจ

เขาคนนี้คือท่านเฉียว หนึ่งในราชาใต้ดินทั้งสี่แห่งเมืองฮ่าน เฉียวเจิ้งหลง

พลังอำนาจนี่ ไม่ได้เหนือคำบรรยายจริงๆ

แต่หวางห้านเชาเองกลับไม่ได้เคืองเขาเลยแม้แต่น้อย แล้วยังตอบกลับด้วยความเคารพว่า “ท่านเฉียว ไอ้เด็กนี่มันรังแกน้องสาวของผมครับ ผมก็เลยพาคนมาสั่งสอนมันสักที”

หวางห้านเชาไม่เข้าใจว่าท่านเฉียวมาที่นี่ได้ยังไง ยิ่งกว่านั้น...พอมาถึงก็ยังตบเขาไปทีหนึ่งด้วย

หรือว่า ตัวเขาจะล่วงเกินอะไรท่านเฉียวไป?

ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นสิ

ช่วงนี้ตัวเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ

“สั่งสอน? หวางห้านเชาตอนนี้อำนาจบาตรใหญ่มากเลยสินะ ถึงได้กล้าพาคนมาอวดอำนาจถึงบริษัทของคนอื่นเขาน่ะ?” เฉียวเจิ้งหลงสีหน้าลึกล้ำ คิ้วหนาทั้งสองข้างให้ความรู้สึกหนาวยะเยือก สายตาของเขามองทอดลงไปยังหลี่โม่

เขาเองก็เพิ่งจะได้รับข้อความจากหลี่โม่ ถามเขาว่ารู้จักหวางห้านเชาหรือไม่

ไอ้เจ้าหวางห้านเชานี่ก็ช่างไร้สมองเสียจริง กล้าลงมือแม้แต่กับคุณหลี่ รนหาที่ตายชัดๆ!

แต่ว่า...ตอนที่คุณหลี่ให้เขามาที่นี่ ห้ามไม่ให้เขาเปิดเผย เพราะงั้นเฉียวเจิ้งหลงจึงทำแค่เพียงสบตากับหลี่โม่ไปแวบหนึ่งและพยักหน้าให้กันเล็กน้อย โดยไม่ได้ให้คนอื่นเห็น

จากนั้น เฉียวเจิ้งหลงก็พูดเสียงเข้มว่า “ขัดแย้งกันนักใช่ไหม ได้ ทั้งหมดมากับผม!”

พูดจบ เฉียวเจิ้งหลงก็เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานด้านข้างทันที

ส่วนบอดี้การ์ดในชุดสุดสูทสีดำที่เฉียวเจิ้งหลงพามาด้วยอีกสิบกว่าคนนั้น ก็เดินไปตั้งแถวเรียงอยู่หน้าประตูห้องทำงานเพื่อป้องกันไม่ให้มีคนเข้าใกล้ห้องทำงานได้

ผ้าม่านถูกรูดปิด ฝูงชนถูกกันให้อยู่ห่างออกไปในระยะหนึ่งเมตร

“พวกนายทั้งคู่เข้ามาซะ” เสียงของเฉียวเจิ้งหลงดังออกมาจากในห้องทำงาน

หลี่โม่กำลังจะก้าวเดินเข้าไป กู้หยุนหลันก็ดึงแขนของเขาไว้อย่างกังวลใจ เธอส่ายหน้าพร้อมพูดว่า “อย่าเข้าไปนะ....”

หลี่โม่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะตบเบาๆลงบนมือของกู้หยุนหลัน “ไม่เป็นไรหรอกครับ”

แต่ด้านหวางห้านเชานั้นกลับยิ้มอย่างเย้ยหยันแล้วพูดว่า “หลี่โม่ แกจบเห่แน่ ท่านเฉียวจะลงมือสั่งสอนแกด้วยตัวเอง!”

พูดจบ หวางห้านเชาก็ดึงคอปกของเขาเองเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปด้วยท่าทางสุดเย่อหยิ่ง

หวางเมิ่งเหยายืนกอดอกอย่างเย็นชาอยู่ด้านข้าง เธอพูดขึ้นว่า “กู้หยุนหลัน อีกพักหลังจากที่สามีเธอเข้าไปแล้ว ไม่ตายก็ถูกถลกหนังแน่! ฝีมือของท่านเฉียวน่ะ ไม่ใช่ระดับที่คนธรรมดาจะรับได้หรอกนะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ในใจของกู้หยุนหลันก็ยิ่งทวีความกังวลมากขึ้น น้ำตาไหลคลอเต็มเบ้า

แต่ทว่า หลี่โม่กลับมองปราดไปยังหวางเมิ่งเหยาด้วยแววตาที่เย็นชา มุมปากยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน

แววตานี้ตกอยู่ในสายตาของหวางเมิ่งเหยา มันทำเธอรู้สึกหวาดหวั่นใจอย่างฉับพลัน

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เมื่อกี้...แววตาของไอ้เศษสวะนั่นราวกับกำลังหัวเราะเยาะตัวเธออยู่เลย

บ้าเอ๊ย!

คนไร้ประโยชน์อย่างแกที่ไม่มีดีอะไรสักอย่าง มีสิทธิอะไรใช้สายตาแบบนั้นมองฉันกัน!

หวางเมิ่งเหยาโกรธจนกระทืบเท้า แล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “อีกเดี๋ยวฉันจะให้ท่านเฉียวหักมือแก!”

กลับไปมองทางด้านของหลี่โม่ หลังจากที่เขาเข้าไปในห้องทำงาน เขาก็เดินผ่านหวางห้านเชากับเฉียวเจิ้งหลงไปนั่งไขว่ห้างบนโซฟาด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง

ฉากนี้ทำเอาหวางห้านเชาในขณะนั้นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!

“ไอ้เด็กนี่ แกยังกล้านั่งลงอีกเหรอ? ท่านเฉียวยังยืนอยู่นี่ แกยืนขึ้นมาเดี๋ยวนี้!” หวางห้านเชาคิดไม่ถึงเลยว่าไอ้ยาจกหลี่โม่นั่น ต่อหน้าท่านเฉียวก็ยังกล้าบ้าบิ่นมากขนาดนี้!

แต่แล้ว หลี่โม่กลับมองเขาไปแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ตบปาก”

เสียงพูดจบลง หวางห้านเชาบิดคิ้วพร้อมกับพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “นายกำลังพูดอยู่กับใครฮะ? ตบปากเหรอ? นายเห็นตัวเองเป็นใครกัน? ทำไม นายคงไม่ได้จะให้ท่านเฉียวฟังคำสั่งนาย แล้วมาตบหน้าผมหรอกใช่ไหม? ท่านเฉียวน่ะเป็นถึง....”

ป้าบ!

เสียงตบที่ดังราวกับฟ้าผ่าดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องทำงาน!

เฉียวเจิ้งหลงปัดแขนตบไปที่หน้าของหวางห้านเชาอย่างโหดเหี้ยม ตัดตอนอีกครึ่งประโยคที่เหลือของอีกฝ่าย

ตึง!

การตบครั้งนี้ ทำเอาหวางห้านเชาถึงกับเซไปชนกับประตูเข้าอย่างจังจนฟันกรามหลังสองซี่ในปากของเขาถูกหวดจนกระเด็นออกมา แล้วในปากก็เต็มไปด้วยเลือด!