จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 23
บทที่ 23 ทำไมถึงเป็นคุณ
“ป้าง!”
ภายในอาคารบ้านพักอาศัยระดับไฮเอนด์ สีหน้าของหานหยุนซีเขียวไปหมด ขว้างปาแจกันอย่างบ้าคลั่ง
“ทำไม!”
“เป็นไปไม่ได้ ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน!”
“ผู้หญิงคนนั้นคือใคร คือใคร!”
แม่ของเธอตกใจมาก กอดหานหยุนซีเอาไว้แล้วกล่าว: “หยุนซีหนูอย่าโกรธเลย เรายังมีโอกาส คุณชายคนนี้อาจจะไม่ใช่คนที่ส่งสินสอดมาก็ได้!”
“หยุนซี ในกลุ่มแชทของตระกูลก็ได้ถามแล้ว ไม่มีใครได้รับเชิญไปที่เขาจื่อเช่วเลย หานหยู่ถิงก็ยังอยู่บ้าน ดังนั้นสิ่งที่แม่พูดไม่ผิดหรอก อาจจะเป็นเพราะเราคิดผิดไปเอง!”
หานหยุนซีจึงได้ค่อยๆสงบลง กำหมัดไว้แน่น “ใช่ ยังมีโอกาส หนูยังมีโอกาส หนูต้องแต่งเข้าตระกูลมหาเศรษฐีให้ได้”
ในเวลาเดียวกัน หานหยู่ถิงก็กำลังร้องไห้เสียใจอยู่ที่บ้าน
“แม่คะ ทำไมไม่ใช่หนู ทำไมคะ?”
หลิวเซียงหลันสองผัวเมียไม่รู้จะปลอบใจยังไง โชคดีคือลูกสาวบ้านอื่นๆของตระกูลหานก็ไม่ถูกเลือก
ภาพที่ถูกถ่ายโดยโดรนยังคงถูกถ่ายทอดอย่างต่อเนื่อง ผู้หญิงที่คลุมเสื้อคลุมไว้ถูกสายตานับไม่ถ้วนจ้องมองอยู่ เดินเข้าไปในคฤหาสน์สูงศักดิ์
“จุ๊”
หลิวเซียงหลันยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่ามันผิดปกติ “นี่มันยังไงกัน คุณชายคนเมื่อกี้ กับคุณหนูคนนี้ ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยจัง!”
“เมียจ๋า คุณโมโหจนเบลอหรือเปล่า”
“หยุดภาพ แล้วก็ขยายภาพให้ฉัน”
หานเจี้ยนเย่ส่ายหัวกล่าว: “ขยายใหญ่ก็ไม่มีประโยชน์ บนเขาจื่อเช่วเดิมทีหมอกก็หนาอยู่แล้ว แล้วเป็นกลางคืนอีกด้วย คลิปไม่ชัด ขยายมันก็ยิ่งเบลอ”
“มันน่าแปลกใจจริงๆ!” หลินเซียงหลันพูดพึมพำ
หานหยู่ถิงเช็ดน้ำตา จ้องมองไปที่คลิปอีกครั้ง ก็รู้สึกไม่ปกติเหมือนทั่วไป จู่ๆ เธอก็มีความคิดที่น่าตกใจปรากฏขึ้นมาในหัว: “รูปเงานี้ เหมือนพี่สาวมากเลย หรือว่า..........
ไม่ใช่ไม่ใช่ พี่สาวแต่งงานไปแล้ว อีกอย่างเธอก็ไปที่สวนสาธารณะหลิงหู
ความคิดนี้ได้ถูกหานหยู่ถิงหักล้างไปแล้ว
……
เขาจื่อเช่ว ที่คฤหาสน์สูงศักดิ์
หานหยู่เยนรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในฝันจริงๆ ใต้ฝ่าเท้าที่เธอเหยียบไว้นี่คือสถานที่ที่ทุกคนในเมืองเจียงใฝ่ฝันที่อยากจะเข้ามา
กรีบกุหลาบลอยเต็มอยู่บนอากาศ เสียงดนตรีที่เข้าสู่จิตวิญญาณ พรมแดงที่สดใสและชวนให้หลงใหล……
ใจกลางห้องโถงที่โอ่อ่าและเจิดจรัส มีกู่เจิงอยู่เครื่องหนึ่ง ผู้ชายที่ใส่สูทกำลังดีดทำนองเพลงอยู่
《ผีพาหยู่》
ท่วงทำนองนี้หานหยู่เยนคุ้นเคยมากนัก เป็นเพลงที่เธอชอบที่สุดเพลงหนึ่ง ฟังแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
เพลงที่คุ้นเคย แผ่นหลังนี้ก็คุ้นเคย
หัวใจของหานหยู่เยนเต้นระรัว เธอเดินได้ช้ามาก เมื่อเดินมาถึงด้านหลังของชายคนนี้ เพลง《ผีพาหยู่》เล่นจบพอดี
ลุกขึ้น หันมา
“เป็นคุณจริงๆด้วย!”
หานหยู่เยนกุมปากตัวเองเอาไว้ สะดุ้งตกใจ
โล่เฉินดวงตาสดใสเป็นประกาย หัวเราะกล่าว: “ทำไมจะเป็นผมไม่ได้? เพลง《ผีพาหยู่》เล่นได้เป็นยังไงมั่ง นี่เป็นเพลงที่คุณชอบ เพียงแต่มันเป็นเพลงเศร้า ไม่เหมาะกับงานมงคลแบบนี้เลย”
“แต่ว่าคุณชอบฟัง มันก็เลยเหมาะไปเลย ผมเลยดีดให้คุณฟัง!”
“วันนั้นผมบอกว่าผมมีกุญแจของคฤหาสน์สูงศักดิ์ อยากพาคุณมาเที่ยว แต่คุณไม่เชื่อ ไม่มีวิธีแล้ว ผมเลยต้องใช้วิธีนี้เชิญคุณมาที่นี่!”
“พอดีเลย ผมติดค้างการจัดงานแต่งงานให้คุณอยู่!”
หานหยู่เยนตาแดง อยากพูดแต่ว่าพูดไม่ออก
โล่เฉินเดินมาข้างหน้า พลางเช็ดน้ำตาให้เธอ พลางกล่าวกับเธอด้วยความอ่อนโยน “สามปีมานี้ คุณลำบากแล้ว ขอโทษด้วย”
ฮืม！
น้ำตาที่เท่าเม็ดถั่วก็ได้ไหลออกมาทันที น้ำตาของหานหยู่เยนเหมือนดั่งสายฝน
“ทำไม?”
“ผมมีความลำบากของตัวเอง เรื่องเหล่านี้ผมยังบอกกับคุณไม่ได้ รอให้ถึงเวลาก่อน ผมจะบอกคุณทุกอย่าง”
“คุณมันไอ้สารเลว!”
หานหยู่เยนทุบตีที่หน้าอกของโล่เฉินอย่างบ้าคลั่ง ร้องได้แล้วระบาย “คุณรู้หรือไม่ ว่าสามปีมานี้ฉันถูกคนพวกนั้นดูถูกเยาะเย้ยมันทรมานแค่ไหน คุณรู้มั้ยว่าฉันอยากมีผู้ชายสักคนคอยปกป้องฉัน รักเอ็นดูฉัน”
“ผมรู้”
คุณไม่รู้หรอก คุณมันคนโง่ คุณไม่เข้าใจอะไรเลย คนเหล่านั้นเยาะเย้ยคุณ ด่าคุณ คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันทรมานแค่ไหน คุณเป็นสามีของฉัน พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาด่าคุณ แต่ว่าฉันมันไม่มีประโยชน์ ไม่สามารถช่วยคุณ ได้แต่มองดูคุณถูกรังแก
โล่เฉินปากสั่น ลำคอเหมือนโดนอุดด้วยก้อนหินก้อนใหญ่
เขารีบกอดหานหยู่เยนอย่างแนบแน่น
“ขอโทษ เป็นความผิดของผมเอง ทุกอย่างได้ผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”
หานหยู่เยนร้องไห้อย่างถึงที่สุด ความน้อยอกน้อยใจที่สะสมมาสามปีได้ถูกปลดปล่อยออกมาทั้งหมด ในใจโล่เฉินก็รู้สึกดีมาก
หานหยู่เยนร้องไห้อย่างถึงที่สุด ความอัดอั้นในระยะเวลาสามปีมานี้ได้ถูกปลดปล่อยออกมาหมด หัวใจของโล่เฉินซาบซึ้งมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี