จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 21

บทที่ 21 ข่าวที่ฮือฮาไปทั้งเมือง

“ท่านอย่าโกรธเลย เป็นผมที่มีตาแต่ไร้แวว ล่วงเกินท่านปรมาจารย์ ท่านโปรดเมตตาด้วย ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ”

“ท่านปรมาจารย์หยามไม่ได้!”

อู๋ไต้ซือเหมือนโดนฟ้าผ่าอย่างรุนแรง หดตัวอยู่บนพื้นแล้วสั่นไปทั้งตัว เสี้ยงจื้อสงก็ตกใจจนตะลึง ยืนอยู่ด้านข้างโดยไม่กล้าหายใจเสียงดัง

โล่เฉินค่อยๆเดินเข้ามา จ้องไปที่อู๋ไต้ซือแล้วกล่าวอย่างเรียบเฉย: “เห็นว่าเป็นความผิดครั้งแรก จึงไว้ชีวิตแกหนึ่งครั้ง โทษตายละเว้นได้ แต่โทษเป็นละเว้นไม่ได้ ผมจะทำลายพลังวิชาของแกไปทั้งหมด!”

“อย่าครับท่าน ผมนั้นตั้งใจฝึกฝนพลังวิชามาอย่างหนักจนได้มาขั้นนี้ ขอให้ท่านได้โปรดอภัย ปล่อยผมไปด้วย

“ให้เหตุผลฉันมาหนึ่งข้อ?”

อู๋ไต้ซือคิดอย่างรวดเร็ว หยิบชิ้นหยกลายโบราณออกมาจากตัวที่สั่นเทา ยื่นมันออกไปอย่างสั่นๆแล้วกล่าว: “ท่านนี่เป็นหยกที่ผมเจอมันในโบราณสถานแห่งหนึ่ง ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันวิเศษยังไง แต่ว่าหยกชิ้นนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน”

“อ้อ?”

โล่เฉินหยิบหยกลายโบราณขึ้นมา แววตาเปล่งประกาย เขาพยักหน้ากล่าว: “เห็นแก่หยกชิ้นนี้ จะปล่อยแกไป อย่ามาให้เห็นหน้าอีก!”

“ขอบคุณท่านที่เมตตา!”

อู๋ไต้ซือวิ่งไวกว่าลี่สวี้เสียอีก พริบตาเดียวก็หายไปจากหลังสวนดอกไม้แล้ว

ในที่สุดเสี้ยงจื้อสงก็สบายใจ วิ่งไปด้านหน้า “ขอบคุณโล่ไต้ซืออย่างมาก........เฮ้ย ไต้ซือโปรดหยุดก่อน ผมได้เตรียมอาหารเที่ยงไว้แล้ว คุณทานก่อนแล้วค่อยไปมั้ย”

โล่เฉินไม่ได้สนใจเลย ออกไปจากชิงเฟิงซานจวนโดยตรง

หน้าประตูชิงเฟิงซานจวน เสี้ยงจื้อสงหัวเราะเจื่อนๆ รู้ว่าการกระทำเมื่อกี้ของตัวเองทำให้โล่เฉินไม่พอใจแล้ว

ช่องว่างเล็กๆนี้ ไม่รู้ว่าต้องใช้แรงกายแรงใจมากขนาดไหนถึงจะชดเชยมันกลับมาได้

“เฮ้ย หมากตานี้เดินผิดไปเสียแล้ว”

เสี้ยงจื้อสงถอนหายใจ แล้วก็กดโทรศัพท์โทรออก “ฮาโหล พ่อครับ ลี่สวี้จัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าคุณโล่.........”

อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากที่โล่เฉิน ออกไปจากชิงเฟิงซานจวนก็เข้าไปในเมือง ไปถึงที่สวนสาธารณะหลิงหู

นั่งสมาธิในสวนที่เงียบสงบ

“คิดไม่ถึงเลย คนแซ่อู๋จะมอบความเซอร์ไพรส์นี้ให้กับฉัน หยกชิ้นนี้มีพลังเรกิที่เข้มข้นและบริสุทธิ์ ดูดพลังนี้แล้ว ดีต่อตัวฉันอย่างมาก!”

ไม่เสียเวลา โล่เฉินใช้พิบัติอมตะ อ้าปากดูดพลังเรกิ

ก็เห็นแสงที่โปร่งแสงพุ่งออกมาจากหยก เข้าสู่ในปากของโล่เฉิน ภาพนี้กินเวลานานถึงสิบห้านาทีเต็ม

“พูช!”

เมื่อพลังเรกิสุดท้ายถูกดูดเข้าไป โล่เฉินก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับคายพลังที่ไม่ดีออกมา

เคลื่อนพลังโปร่งแสงได้พุ่งทะลุออกมาอย่างต่อเนื่อง พุ่งไปไกลในระยะทางแปดเมตร

“ช่างสบายจริง!”

ชิ้นหยกในมือของโล่เฉิน ได้ถูกดูดพลังเรกิไปหมดจนกลายเป็นเถ้าถ่าน

“น่าเสียดาย ปริมาณมันน้อยไปหน่อย ไม่เพียงพอต่อการให้ฉันฟื้นฟู ไม่รู้ว่าที่เมืองหลวงจะเป็นยังไงมั่ง ลูกศิษย์ที่ดีของฉัน อีกไม่นาน เราก็จะได้พบกันแล้ว”

ทันใดนั้น พลังแรงอาฆาตก็ได้ลอยออกมา

เมื่อสิบปีก่อน พิบัติอมตะที่โล่เฉินได้มา เดิมนึกว่าจะสามารถทำให้มีชีวิตอย่างสงบได้ในสิบปี แต่ใครจะไปรู้ ลูกศิษย์ที่ตัวเองรักมากที่สุดกลับมาทรยศหักหลัง

วันนั้น ลูกศิษย์ของเขาได้สมรู้ร่วมคิดกับตระกูลบู๊โบราณทั้งสามตระกูลในเมืองหลวง ฆ่าปิดล้อมภูเขาเย่นหลิง

ปรมาจารย์บู๊สี่สิบเก้าคน นักบู๊แดนชี่แท้นักร้อยคน นักบู๊กำลังภายในอีกนับไม่ถ้วน กลุ่มพลังแบบนี้ เพียงพอที่จะทำลายพลังอำนาจทุกอย่าง แม้กระทั่งอำนาจของทางการ(ทางรัฐบาล)

โชคดีที่โล่เฉินได้เก็บมือขวาเอาไว้ เขาท่องยุทธภพมาแล้วห้าพันปี รู้ว่าใจคนนั้นอย่างยาก จึงได้ก่อตั้งหน่วยอ้านไว้ตั้งแต่ต้น

คืนนั้น หน่วยอ้านกับตระกูลบู๊โบราณทั้งสามตระกูลต่อสู้ฆ่าฟันกันอย่างดุเดือด เพื่อที่จะให้โล่เฉินมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

คืนนั้น ภูเขาเย่นหลิงนองเต็มไปด้วยเลือด ศพกองเท่าภูเขา

หลังจากคืนนั้นเป็นต้นไป ตระกูลบู๊โบราณทั้งสามตระกูลล้วนได้รับบาดเจ็บกันอย่างหนัก พลังของนักบู๊ในจีนต่างก็ถดถอยไปกันเป็นสิบปี

ศึกครั้งนี้ผู้ที่ริเริ่มก็คือลูกศิษย์ของโล่เฉินน ต้นเหตุของศึกครั้งนี้ มาจาก《พิบัติอมตะ》ของโล่เฉิน

พิบัติอมตะสามารถจะฝึกฝนเคล็ดวิชาอายุวัฒนะ ใครจะไม่อยากได้ละ!

“ฮู้!”

อารมณ์ของโล่เฉินผันผวนอย่างรุนแรง ทุกครั้งที่คิดถึงสมาชิกในหน่วยอ้านที่เสียสละชีวิตเพื่อช่วยเขาโดยไม่กลัวตาย ก็ทำให้เขาน้ำตาไหล

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของโล่เฉิน

“อาโหล หงชาง”

“อาจารย์ครับ หานหยุนเทาได้ออกมาชี้แจงแล้ว คุณย่าหานได้ให้เขาออกจากงานแล้ว คุณหยู่เยนได้กลับมาทำงานในตำแหน่งเดิมแล้ว การร่วมงานปกติดีทุกอย่าง”

โล่เฉินได้ตอบไปหนึ่งคำ “ดีมาก”

ฟ่านหงชางกล่าวอย่างกังวล “อาจารย์ครับ ข้อความยังลบไม่หมดครับ ในที่ลับตระกูลใหญ่ก็ยังคงนินทาเยาะเย้ยคุณหยู่เยนกันอยู่”

“เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง ตอนนี้มีเรื่องสำคัญให้นายไปจัดการ”

“อาจารย์ เชิญท่านพูดมาเลยครับ”

โล่เฉินนิ่งเงียบไปสักพัก ดวงตาที่แวววับเปล่งประกายมากกว่าเดิม มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะโค้งขึ้น “ไปปล่อยข่าวนี้ออกไป บอกว่า.......”

วันที่สิบห้าเดือนแปด ตอนเที่ยง

ข่าวนี้ถูกแพร่กระจายไปในเมืองเจียงอย่างรวดเร็วดังพายุฝน อีกทั้งทำให้เมืองคนมีชื่อเสียงของเมืองเจียงตื่นเต้นกันมาก พูดให้ถูกคือ ทำให้ฮือฮาไปทั้งเมือง

วันที่สิบสองเดือนแปด คฤหาสน์ยอดจื่อเช่ว คฤหาสน์สูงศักดิ์จะจัดงานแต่ง

ข่าวนี้ทำให้คนตกใจกันมาก

คฤหาสน์สูงศักดิ์นั้นคืออะไร ราคานั้นไม่ต้องพูดถึงเลย จะซื้อมาได้ต้องมีฐานะทางสังคมที่สูงมาก ในเมืองเจียงไม่มีตระกูลไหนมีสิทธิ์นี้เลย

จัดงานแต่งในคฤหาสน์ยอดจื่อเช่ว ช่างโรแมนติกและก็สูงส่งมาก ภูมิหลังและตัวตนของเจ้าบ่าวก็ต้องไม่ธรรมดา

เมืองเจียง คุณหนูของแต่ละตระกูลใหญ่ต่างคุยกัน ฝันว่าตัวเองเป็นเจ้าสาวกัน