จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 39

บทที่ 39 หลงเชื่อมั่นในตัวเอง

การวิ่งยามเช้าจบลง หานหยู่เยนกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อแล้วไปที่บริษัท

เพิ่งสาวก้าวเข้าไป ด้านหลังก็มีหลิวหงผู้จัดการฝ่ายบัญชีเดินเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ กล่าวว่า “ผู้จัดการค่ะ ฉันมีเรื่องจะรายงานค่ะ”

นับตั้งแต่ช่วงก่อนหานหยุนเทาถูกปลดออกจากตำแหน่ง ตำแหน่งรองผู้จัดการทั่วไปก็ว่างเว้นเสมอมา

คุณย่าตระกูลหานเพื่อทำให้ฟ่านหลิงดู จึงให้หานหยู่เยนเป็นรองผู้จัดการชั่วคราว อีกทั้งยังให้รับผิดชอบโครงการของปินหูอีกด้วย ซึ่งเรียกได้ว่าครองอำนาจใหญ่อยู่ในมือ

และเป็นเพราะหานหยู่เยนมาแทนตำแหน่งของตน หานหยุนเทาจึงเกลียดชังเธอมากขนาดนี้

“เรื่องอะไร ว่ามาเลยค่ะ”

หลิวหงลังเลเล็กน้อย พูดหยั่งเชิงถามว่า“ผู้จัดการได้อนุมัติเงินให้คุณชายหานหยุนเทาไหมคะ？”

“หมายความว่ายังไง？”หานหยู่เยนสังเกตถึงความไม่ชอบมาพากลอย่างฉลาดแหลมคม

“วันนี้คุณชายหานมาฝ่ายบัญชีแต่เช้า เอาหลักฐานแสดงความยินยอมของท่าน จากนั้นก็เบิกเงินไปหนึ่งล้านห้าแสนหยวน เพื่อไปซื้อวัสดุก่อสร้างค่ะ”

โครม！

สีหน้าหานหยู่เยนเปลี่ยนแปลง พูดด้วยความกังวลใจว่า“เป็นไปได้ยังไง ฉันให้หลักฐานเขาที่ไหนกัน อีกแล้วฉันกับเขาเป็นน้ำกับไฟที่ไม่ถูกกันอยู่แล้ว ถือแม้จะซื้อวัสดุก่อสร้างก็ไม่ให้เขาไปทำหรอก คุณทำงานยังไง ทำไมไม่รายงานให้ฉันทราบ！”

“ฉัน ฉัน……”

หลิวหงเป็นหญิงสาวอายุยังไม่ถึงสามสิบปี ถูกหานหยู่เยนด่าเช่นนี้ จึงเกิดความว้าวุ่นใจ รู้สึกเสียใจในความไม่ยุติธรรมมาก

หานหยู่เยนรู้ว่าตนเสียมารยาทแล้ว

เรื่องนี้จะโทษหลิวหงก็ไม่ได้ เพราะหานหยุนเทาเป็นคนโอ้อวด เอาแต่ใจ ดุร้ายและเผด็จการ ถึงแม้จะถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ยังคงเป็นคุณชายตระกูลหานอยู่ดี เป็นหลานชายคนโตของคุณย่า พนักงานบริษัทจึงต้องยำเกรงเขาทุกคน

เป็นแค่สาวบัญชีตัวน้อยๆจะไปกล้าขัดใจเขาได้อย่างไร

“ดูหลักฐานชัดเจนหรือยัง？”หานหยู่เยนโกรธจนตัวร้อนไปทั้งตัว

“ดูละเอียดแล้วค่ะ เป็นตราบริษัท ตอนดิฉันเห็นยังเพิ่งประทับเสร็จใหม่ๆ ดิฉันก็เลยไม่ได้สงสัยอะไรค่ะ เดิมทีฉันอยากจะโทรหาคุณ แต่คุณชายหานด่าว่าดิฉัน ดังนั้น……”

หานหยู่เยนรีบเปิดลิ้นชักของตนออกมาพบว่าตราบริษัทหายไปตามคาด

ไอ้บ้านี้ถึงกลับเอาตราของบริษัทเชียวเหรอ

เขาเข้าไปได้อย่างไร？มีเพียงเธอกับเลขาเท่านั้นที่มีกุญแจห้องทำงาน

ใช่แล้ว เลขา……

หานหยู่เยนเตรียมโทรออก หลิวหงก็พูดอย่างระมัดระวังว่า“ผู้จัดการค่ะ คุณจะโทรหาพี่เสี่ยวเหม่ยใช่ไหมคะ？”

“ใช่”

“เธอไปกับคุณชายหานแล้วค่ะ”

หลิวหงสามารถเป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชีได้ก็ต้องฉลาดไม่เบา เอ่ยเชิงคาดการณ์ว่า “เรื่องกระจ่างมาก พี่เสี่ยวเหม่ยเปิดห้องทำงานเอาตราบริษัทให้คุณชายหาน แล้วทั้งสองก็สร้างหลักฐานปลอมขึ้นมาเพื่อเอาเงินไปใช้จ่ายอย่างสำรามใจค่ะ！”

“ไอ้บ้าเอ้ย！”

หานหยู่เยนตบโต๊ะอย่างแรง

เธอไม่เคยโกรธมากเช่นนี้มาก่อน เลขาเสี่ยวเหม่ยเป็นคนที่เธอดันขึ้นมาเองกับมือ เธอดีกับหล่อนมาก โดยให้เงินเดือนสูงแก่หล่อน คาดไม่ถึงว่าจะทรยศกันได้ลงคอ

ความรู้สึกเช่นนี้ยากจะบรรยายเป็นคำพูดออกมา ขณะที่รู้สึกโกรธอยู่ ยิ่งรู้สึกเสียใจมากกว่า

เดิมทีทรัพย์สินของตระกูลหานก็ไม่ได้มากอยู่แล้ว ถึงแม้จะได้งานจากบริษัทเฉิงหยู่ และทางโน้นก็ได้โอนเงินค่าออกแบบและค่าดำเนินการให้แล้วบางส่วน แต่เงินจำนวนหนึ่งล้านห้าแสนก็ไม่ใช่น้อยๆ

หากไม่ติดตามให้ถึงที่สุด คุณย่าต้องคิดว่าเธอเป็นคนเอาเป็นแน่

“ไม่ได้ต้องตามกลับ”

หานหยู่เยนโทรออก

หลายวินาทีต่อมาก็รับสายเสียที เสียงอันเกียจคร้านส่งมาตามสาย

“ฮัลโหล โทรหานผมทำไม？”

“หานหยุนเทา คุณรู้ตัวบ้างไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่！เอาเงินบริษัทไปใช้โดยพลการ คุณอย่าถูกขับไล่ออกจากตระกูลเหรอ！”

ใครจะไปรู้ หานหยุนเทากลับหัวเราะคิกคักออกมา“ผมต้องกลัวอะไรด้วย คุณเป็นคนเบิกเงินอันนี้ออกมาเอง ไม่เกี่ยวกับผมเลย”

“คุณหมายความว่าอะไร？”

“รู้อยู่เต็มอกยังจะถามอีก ตอนนี้คุณมีจุดอ่อนอยู่ในมือของผม ขอแค่ผมคิดจะเปิดเผยออกมา ชื่อเสียงของคุณก็ต้องป่นบี้ ต้องกลายเป็นผู้โด่งดังในโลกออนไลน์ของเมืองเจียงทันที”

หานหยุนเทายิ่งพูดยิ่งได้ใจ น้ำเสียงยิ่งแหลมจนบาดหูมากขึ้น “ไอ้เฮีย คิดอยากลองดีกับกู กูจะเอามึงให้ตายเลย！”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ คุณรีบเอาเงินคืนมาเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้น ฉันจะบอกคุณย่า คุณรอถูก……”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

วางสายเสียแล้ว！

หานหยู่เยนใบหน้าแดงฉ่ำ กระโดดขึ้นมาด้วยความร้อนใจในห้องทำงาน

จากเสียงครึกครื้นที่ส่งออกมาจากโทรศัพท์ คาดว่าหานหยุนเทาจะเอาเงินไปใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายในคลับอยู่ บ้าจริงๆเลยคนนี้ ！

“ผู้ดจัดการค่ะ รายงานให้นายท่านทราบเลยค่ะ ดิฉันจะเป็นพยานให้เองค่ะ”

หานหยู่เยนหันหน้าไปมองหลิวหงที่มีแววตาหนักแน่น

“เพราะยังไงเสียเงินก็ออกจากทางดิฉัน ด้วยความที่ยำเกรงคุณชายหานจึงไม่ได้โทรหาคุณ ฉันก็ไม่อาจบ่ายเบี่ยงความรับผิดชอบได้ค่ะ ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ถึงจะต้องถูกไล่ออกหรือต้องชดใช้คือ ดิฉันก็ยินดีค่ะ！”

หลิวหงพูดได้อย่างมีเหตุผล

บริษัทยังมีพนักงานอย่างนี้อยู่ หานหยู่เยนรู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ความโกรธพลอยลดน้อยลงไปมากแล้ว