จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 40

บทที่ 40 คุณคอยดู

“มองฉันทำไม ฉันแค่ทำตามหน้าที่ ฉันไม่มีทางปกป้องผู้ที่ทำให้บริษัทเสียผลประโยชน์หรอก ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณย่าเท่านั้น！”

หานหยู่เยนฉลาดหลักแหลม พูดได้อย่างแนบเนียนมาก

แน่นอน หานหยุนเทาแอบลักลอบเงินบริษัท กำเริบเสิบสาน แต่เห็นได้ชัดว่าจะใช้เหตุการณ์นี้ขับไล่หานหยู่เทาออกจากบริษัทนั้นยังเป็นไปไม่ได้ ในใจคุณย่ายังคงลำเอียงคอยปกป้องหลานชายคนโตคนนี้อยู่ดี

หากหานหยู่เยนไม่รู้จักยั้งมือก็อาจทำให้คุณย่าเคืองใจ ทางที่ดีคือหยุดเมื่อสมควรจึงจะเป็นวิธีที่ที่ดีสุด

“คุณย่าครับ ผมสำนึกผิดแล้วครับ ครั้งนี้ท่านให้อภัยผมด้วยครับ ผมคือ ใช่ครับ ผมถูกเลขาเสี่ยงเหม่ยของหานหยู่เยนชักจูงจนหลงทางครับ！”

หานหยุนเทารู้สึกหาแพะรับบาปได้แล้ว จึงพูดอย่างโมโหว่า“คุณย่าครับ เป็นเพราะซุนเสี่ยวเหม่ยนางจิ้งจอกตัวนั้นเลยครับ เธอหลอกให้ผมทำตาม เธอสมควรตายครับ！”

“เพียะ！”

ถูกตบอีกฝ่ามือจนหานหยุนเทามีเลือดไหลออกมาทางจมูก

“ลูกผู้ใหญ่อกสามศอกถูกผู้หญิงตัวน้อยๆหลอกเอาได้ หลานยังกล้ามาพูดอีกเหรอ หน้าตระกูลหานถูกหลานทำขายหน้าหมดแล้ว！”

“ใช่ใช่ใช่ครับ คุณย่าสั่งสอนถูกครับ”

หานเจี้ยนกั๋วก็รีบร้องขอ“คุณแม่ครับ หลายปีมานี้หยุนเทาทำเพื่อบริษัทมาก็ไม่น้อย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกก็อภัยเขาเถอะครับ”

หานเจี้ยนกั๋วพูดพลางส่งสายตาไปให้ญาติๆ

ชั่วครู่ต่อมา ห้องประชุมก็เริ่มมีข้อคิดเห็นกันอย่างหนาแน่น

คุณย่าตัดสินใจเสร็จ กล่าวว่า“รีบคืนเงินหนึ่งล้านห้าแสนมา อีกอย่าง อีกหนึ่งเดือนต่อจากนี้หลานไม่ต้องมาเพ่นพ่านที่บริษัทอีก พิจารณาอยู่บ้านดีๆก็แล้วกัน”

หานหยุนเทารู้สึกเหมือนถูกอภัยโทษยังไงอย่างนั้น

เงินจำนวนหนึ่งล้านห้าแสนหยวน เขาเพิ่งใช้ไปแค่สามแสนกว่า จึงไม่ยากที่จะคืนกลับมา บทลงโทษนี้ถือว่าลำเอียงสุดๆแล้ว

กฎระเบียบของบริษัทตระกูลหานนั้นเข้มงวดมาก การลักลอบทรัพย์สินบริษัทนั้นเป็นความผิดมหันต์ หากเป็นคนอื่น คุณย่าต้องขับไล่ออกจากตระกูลเป็นแน่

“ขอบคุณคุณย่าที่เมตตาครับ”

หานหยุนเทาลุกขึ้นยืน จ้องเขม็งหานหยู่เยนแวบหนึ่ง ก่อนที่จะเดินตามหานเจี้ยนกั๋วออกจากห้องประชุม

ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่กลับทำให้คนตระกูลหานรู้สึกตื่นตัวกระตือรือร้นขึ้นมา

หานหยู่เยนคุยเรื่องโครงการก่อสร้างเล็กน้อย จากนั้นก็เห็นสีหน้าของญาติๆที่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและเป็นมิตรมากขึ้น

“เป็นความจริง”หลิวหงรำพึงรำพัน

“เสี่ยวหง ลำบากคุณน้อย ไม่เพียงต้องเป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชี ยังต้องควบงานเป็นเลขาของฉันด้วยนะ เงินเดือนก็ให้คุณสองเท่า และเพิ่มโบนัสงามๆให้อีกด้วย”

หลิงหงดีใจยกใหญ่ คาดไม่ถึงว่าโอกาสจะเข้ามาโดยบังเอิญทำให้หน้าที่การงานของเธอก้าวหน้าไปอีกขั้น

“ผู้จัดการค่ะ คุณวางใจได้เลยค่ะ ดิฉันจะภักดีต่อคุณ จะช่วยคุณจัดการทุกอย่างเลยค่ะ”

“ภักดีอะไร ไม่ใช่ให้คุณเป็นทาสฉันสักหน่อย ทำหน้าที่ในงานให้ดีก็พอ หากหานหยุนเทามาหาเรื่องคุณก็ไม่ต้องกลัวทำตามกฎระเบียบ มีฉันอยู่ทั้งคน”

หลิวหงพยักหน้า

เธอเพิ่งจะเดินออกมา ไม่รู้ว่าหานหยุนเทาเดินเข้ามาทางไหน เขาก็มาขวางทางเดินของหานหยู่เยนไว้

“คุยกันหน่อย？”

หานหยู่เยนทำให้เย็นชาใส่ อย่างพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของตนคนนี้ เธอรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก “พวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

“ใช่เหรอ หรือคุณไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ตื่นมาไม่รู้บ้างเลยเหรอว่าร่างกายผิดแปลกอะไรบ้าง？”

หานหยุนเทายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตาประกายวาววับอย่างประหลาด

หานหยู่เยนรู้อยู่แก่ใจ

เดินมาถึงห้องทำงาน หานหยุนเทาถีบเก้าอี้ออกไปอย่างไม่ยำเกรง ตะโกนด่าทอขึ้นมา “หานหยู่เยนไอ้เฮีย คุณกล้าฟ้องคุณย่าจริงๆด้วย！”

“ทำไมฉันจะไม่กล้า”

“คุณไม่กลัวภาพเปลือยกายถูกเปิดเผยเหรอ เรื่องที่คุณถูกเฮยหนิวข่มขืนเผยแพร่ทั่วเมืองเจียงแล้ว คุณจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนอีก！”

หานหยุนเทาพูดเสียงดังลั่น

“คุณพูดเพ้อเจ้ออะไร”หานหยู่เยนแกล้งทำเป็นโมโห ตวาดกลับไปว่า“เมื่อคืนฉันดื่มจนเมา เฮยหนิวปล่อยพวกเรากลับไป ให้โล่เฉินพาฉันกลับบ้าน ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดมั่วอะไรอยู่ ระวังฉันจะฟ้องคุณหมิ่นประมาทนะ”

หานหยุนเทาหยุดชะงัก จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมาทันควัน

“ที่แท้เฮยหนิวยังไม่ได้บอกคุณล่ะสิ มิน่าล่ะถึงได้กล้าขนาดนี้ เห็นทีผมใจร้อนไปหน่อย”

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไรอยู่ เชิญคุณออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นฉันจะเรียกคนแล้ว”หานหยู่เยนชี้ไปยังประตู

แต่ทว่าหานหยุนเทาไม่ได้ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด กลับนั่งลงอย่างเชื่องช้า เอ่ยน้ำเสียงยากจะหยั่งถึง

หานหยุนเทาเดินไปที่ประตูอย่างได้ใจ หันไปมองร่างกายของหานหยู่เยน ทำท่าทางขึ้นเตียงที่ทุเรศสิ้นดีอย่าง“แทงด้านหลัง”

จากนั้นก็หัวเราะอย่างทะนงตนแล้วเดินจากไป

“ปัง”

ประตูใหญ่ปิดแล้ว สีหน้าของหานหยู่เยนก็เปลี่ยนทันที กลับมาเป็นสงบดั่งปกติ จากนั้นก็หัวเราะเสียงเย็นยะเยือกออกมาครั้งหนึ่ง

ตอนเย็น หานหยู่เยนออกจากบริษัทมาถึงเขตการค้าที่รุ่งโรจน์ที่สุดในเมืองเจียง

“โล่เฉิน”

“มาเร็วดีนี่！”

เมื่อลงจากรถ หานหยู่เยนก็รีบเอ่ยขึ้นมา“ได้ฟังแล้วใช่ไหม หานหยุนเทาฮึกเหิมจริงๆ แต่ก็ได้รับบทลงโทษที่ควรจะมีแล้ว จากนั้นเขาก็เปิดอกคุยกับฉัน ข่มขู่ฉัน ท่าทางได้ใจช่างตลกสิ้นดี ฉันเกือบเผยพิรุธอยู่แล้วเชียว”

“ร่วมแสดงกับเขาต่อไป เวลาสำคัญก็เอาให้ตายไปเลย”

“โล่เฉิน คุณเจ้าเล่ห์มาก”

หานหยู่เยนหัวเราะเยาะ

“เฮ้ย”โล่เฉินจับหน้าผาก พูดแบบจนปัญญา“เพื่อเด็กตัวน้อยๆต้องกังวลใจจะตายอยู่แล้ว”

“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง จะให้ฉันเรียกพ่อเหรอ？”

“เรียกก็ไม่เป็นอะไร”

“อยากโดนตีใช่ไหม！”

โล่เฉินหัวเราะดังลั่น ทั้งสองวิ่งไปที่ถนนคนเดิน

เดิมทีโล่เฉินอยากไปมือเปล่าในงานเลี้ยงฉลองวันเกิด 1 กันยายน เพราะเขาเป็นคนมีสถานะอยู่แล้ว แต่หานหยู่เยนรู้สึกไม่มีมารยาท

ยืนกรานจะซื้อของขวัญให้ได้

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นาน 1 กันยายนก็มาถึง