จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 44

บทที่44 ตระกูลเสี้ยงเป็นแบบนี้นี่เอง

“คุณหนู คุณรู้จักเขาเหรอ？”

ผู้ดูแลเหมือนกับเจอที่พึ่งแล้ว เลยทำเป็นทระนง เลยมองฟ่านหงชาง ก่อนจะเริ่มว่าการกระทำของโล่เฉิน

“คุณหนู ไอ้หนุ่มนี่กล้าเกินไปแล้ว ไม่สนว่าปะปนเข้ามา แถมยังทำร้ายคนอื่นอีก ที่สำคัญที่สุดคือไม่เคารพคุณท่านกับคุณชายสาม ไม่สนใจพวกเราตระกูลเสี้ยงเลย ขอให้คุณหนูตัดสินหน่อย”

เสี้ยงเหยาเหยาไม่ชอบโล่เฉินอย่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของผู้ดูแล ก็ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่

ตอนนี้มันไม่เหมือนกับเมื่อคืน

คืนนั้นที่ด้านนอก จะเรียกให้ใครช่วยเหลือก็ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้ ตอนนี้อยู่ที่ชิงเฟิงซานจวน ที่ของพ่อตัวเอง จะกลัวอะไร！

เสี้ยงเหยาเหยาเลยจะให้คนลากโล่เฉินมา และบังคับให้เขาเอาเห็ดหลินจือพันปีออกมา

แต่แบบนี้มันเสี่ยงเกินไป ถ้าเกิดว่าเรื่องรั่วไหลออกมา ตระกูลเสี้ยงจะต้องเสียหน้าเป็นอย่างมาก เสี้ยงเหยาเหยายิ่งคิด ก็ยิ่งคิดว่าโล่เฉินนั้นน่ารังเกียจมาก

“รีบไสหัวออกไปจากซานจวน！”

ฟ่านหงชางมีสีหน้าเย็นชา เขาไม่มีทางให้อาจารย์ของตัวเองถูกเหยียดหยามได้ เลยเดินขึ้นไปข้างหน้า พลางถาม： “คุณหนูเสี้ยง พวกพ้องคนนี้หาเรื่องคุณแล้วเหรอ？”

“คุณเป็นใคร？”

เสี้ยงเหยาเหยาขมวดคิ้วเป็นปม

เธอใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศไม่ก็ที่จีนหลิง ไม่รู้ชื่อเสียงของฟ่านหงชางก็ไม่แปลก

ผู้ดูแลอธิบายด้วยความเย็นชา： “คุณหนู ชายท่านนี้เก่งกาจมาก เขาคือเจ้าสัวของเจียงโจวชื่อฟ่านหงชาง เมื่อครู่ ฉันอยากจะทำให้ทั้งสองคนออกไป แต่เขาขวางเอาไว้ บอกว่าไม่ชินกับตระกูลเสี้ยง！”

“งั้นเหรอ” เสี้ยงเหยาเหยามีสีหน้าไม่ดี

ฟ่านหงชางไม่เกรงกลัว พลางพูดต่อว่า： “ทุกๆ คนในนี้ต่างได้ยินกันหมด แล้วก็เห็นอย่างชัดเจน ฉันคิดว่าไม่ได้ทำผิดอะไร แต่เป็นพวกคุณตระกูลเสี้ยงต่างหากที่จัดการ……อะแฮ่ม รุนแรงเกินไปหน่อย！”

“มันเกี่ยวอะไรกับคุณ！”

เสี้ยงเหยาเหยามีสีหน้าไม่ค่อยดี เล็กน้อยไม่แยแส

ที่เมืองจีนหลิง ตระกูลเสี้ยงมีอำนาจมากมาย ใครๆ ก็ต้องเกรงกลัวและเคารพ แต่แค่เจ้าสัวของเจียงโจว กลับกล้ามาต่อปากต่อคำกับเธอตระกูลเสี้ยง

ไม่รู้จักตัวเองเลย！

“โอเคๆ ！”

ฟ่านหงชางโกรธจนหน้าแดง ก่อนจะหัวเราะขึ้น： “วันนี้ถือว่าฉันได้รู้แล้ว ว่าตระกูลเสี้ยงในจีนหลิงนั้นทำแบบนี้ กลั่นแกล้งคนอ่อนแอ ไม่มีเหตุผล วางอำนาจตลอด ตอนนี้ยังเห็นคุณท่านเสี้ยงวางอำนาจอีก ตอนนี้ดูแล้ว……”

“ตระกูลเสี้ยง ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง！”

ผ่าง！

ทุกๆ คนต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไป

“เป็นแบบนี้นี่เอง” คำคำนี้มันก้องอยู่ในหู หยุดหายใจเฮือกไปนาน เหมือนกับโดนทุบเข้าอย่างจัง ตรงกลางใจของทุกๆ คน

ใบหน้าสวยงามของเสี้ยงเหยาเหยาเหมือนมีน้ำแข็งฉาบอยู่ เธอโตมาขนาดนี้ ไม่เคยเจอใครที่กล้าขนาดนี้มาก่อนเลย กล้ามาเหยียดหยามตระกูลเสี้ยงต่อหน้าคนอื่นๆ แบบนี้！

“ไสหัวไอ ไปได้แล้ว！”

“พอดีเลย ฉันก็ไม่อยากอยู่”

ฟ่านหงชางสะบัดแขนเสื้อ พลางปรายตามองโล่เฉิน

ในตอนนี้ โล่เฉินถามออกมาเบาๆ ： “คุณมั่นใจว่าจะไล่ฉันออกไปเหรอ？”

“ต้องให้ฉันให้คนไปส่งคุณเหรอ！”

“ได้ หวังว่าพวกคุณตระกูลเสี้ยงจะไม่เสียใจภายหลังนะ”

โล่เฉินมีสีหน้านิ่งเฉย ความโกรธที่อยู่ในใจนั้นมันหายไปตั้งนานแล้ว

ถึงอย่างไร เขามีชีวิตอยู่มาห้าพันปีแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอเรื่องของตระกูลพวกนี้สักหน่อย

ขนาดจักรพรรดิหลายๆ ราชวงศ์ยังเคยถูกเขาทำร้ายมาแล้วเลย แถมยังขอให้เป็นพี่ใหญ่อีกด้วย

แค่ตระกูลเสี้ยงเล็กๆ นี้จะไปกลัวอะไร

เขาไม่จำเป็นต้องโมโหเพราะครอบครัวตระกูลนี้ ตระกูลเสี้ยงไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายในใจของเขา เพียงแค่โล่เฉินรู้สึกไม่พอใจ คนสนับสนุนเบื้องหลังของเสี้ยงหยู่นั้น ก็เท่านั้นเอง

“ไปเถอะ！”

โล่เฉินพยุงหานหยู่เยน ค่อยๆ เดินออกจากห้องรับรอง

ฟ่านหงชางเหลือบมองไปรอบๆอย่างเย็นชา เหมือนจะส่งข้อความอะไรให้ จากนั้นก็เดินออกไปทางด้านนอกอย่างรวดเร็ว

เสียดายทีหลังงั้นเหรอ？

น่าขำ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำให้ตระกูลเสี้ยงเสียใจภายหลังเหรอ

เสี้ยงเหยาเหยามีสีหน้าทระนงเหมือนเคย เหมือนไม่ได้สนใจอะไร

ผ่าง！

ทันใดนั้น ก็มีเรื่องเปลี่ยนไปในทันที จนคนทั้งงานต่างกระสับกระส่ายกัน

“คุณหนูเสี้ยง ขอโทษด้วยจริงๆ จู่ๆ บริษัทก็มีประชุมการตัดสินใจครั้งสำคัญ ฉันต้องไป เดี๋ยวฉันจะไปอวยพรให้คุณท่านมีความสุขมากๆ และอายุยืนนาน！”

“คุณหนู เมื่อครู่ได้รับข่าว ภรรยาของฉันจะคลอดลูกแล้ว ฉันต้องไปโรงพยาบาล ขอโทษนะ”

“คุณหนู แม่ของฉันป่วยน่ะ！”

“คือ ฉัน……ลูกชายของข้าเกิดอุบัติเหตุแล้ว！”

ในตอนนั้นเอง ก็มีเหตุผลมากมายออกมา ทำให้คนในงานมากกว่าครึ่งของงานในร่มอย่างเช่นเถ้าแก่ใหญ่ เจ้าสัว นักธุรกิจยักษ์ใหญ่ต่างๆ ก็ออกไปพร้อมกับฟ่านหงชาง

คนต่างตกใจกัน

คนพวกนี้อยู่ในเจียงโจว พวกเขามาก็เพื่อเจอฟ่านหงชาง ตอนนี้ฟ่านหงชางออกไปแล้ว ถ้าเกิดว่าพวกเขาไม่ไป ก็ถือว่ามีปัญหากับเจ้าสัวของเจียงโจวคนนี้

แบบนั้น ตระกูลของพวกเขา และธุรกิจในเจียงโจว อาจจะเจอกับวิกฤตเลยก็ได้

เสี้ยงเหยาเหยาสติหลุดเล็กน้อย ก่อนจะมีสีหน้าแย่สุดขีด

“เหยาเหยา”

“อือ？” เสี้ยงเหยาเหยาหันมา พลางถาม： “ลุงหง มีเรื่องอะไร？”

หงเหลยถิงรู้สึกลังเลอยู่ในใจ สุดท้ายก็กัดฟันพูด： “ช่วงนี้ฉันกับต้ายเหรินจงกำลังร่วมมือกัน ฉันกังวลว่านายคนนั้นจะหาเรื่องเข้ามาในจังหวะนี้ได้ เลยจะกลับไปดูสักหน่อย”

“ลุงหง คุณ……”