จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 58

บทที่ 58 เรื่องมงคลต่อเนื่องไม่ขาดสาย

ห้าวัน เหมือนผ่านไปเพียงชั่วครู่

“คุณช้าหน่อยช้าหน่อย ระวังจะชนอย่างอื่นเข้า”

หลิวเซียงหลันประคองหานเจี้ยนเย่เข้ามาในบ้าน เห็นเขากระวนกระวายร้อนรน ก็กังวลใจอย่างมากทีเดียว “อาการที่ขาก็ยังไม่หายดี คุณหมอบอกให้รักษาตัวต่ออีกหนึ่งเดือน คุณก็ไม่ฟัง ครอบครัวของเราไม่ถึงขนาดจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลไม่ไหวหรอกนะ จะกลับมาที่บ้านก่อนทำไม ที่บ้านมีของรักของหวงอะไรอยู่เหรอ”

“คุณภรรยา อยู่โรงพยาบาลมันค่อนข้างจะอึดอัด มันจะดีไปกว่าที่บ้านได้อย่างไร อยู่ที่บ้านคุณก็สามารถที่จะดูแลฉันได้อย่างดี อีกทั้ง ฉันรู้สึกว่าร่างกายดีขึ้นมากพอสมควรแล้ว สามารถเขย่งเดินได้บ้างแล้ว ไม่เจ็บอะไรเท่าไหร่แล้ว”

หลิวเซียงหลันแปลกใจมาก “คุณหมอก็พูดกันว่าคุณฟื้นตัวจากอาการป่วยได้อย่างรวดเร็วมากจนแทบไม่อยากจะเชื่อ รวดเร็วเหมือนได้รับสูบฉีดเลือดครั้งใหม่อย่างไรอย่างนั้น”

“คุณภรรยา ทุกอย่างเป็นความดีความชอบของคุณทั้งสิ้น”

“ฉันน่ะเหรอ? ”

หานเจี้ยนเย่หัวเราะฮาฮา โอบกอดไปที่เอวอันบอบบางของหลิวเซียงหลัน “เป็นเพราะเธอมอบพลังความรักให้ฉันมากเพียงพอ จึงทำให้ฉันหายจากอาการป่วยได้อย่างรวดเร็ว หากเพิ่มเติมมากกว่านี้ ไม่แน่ว่าอีกเพียงสองสามวันก็จะสามารถกระโดดโลดเต้นได้แล้ว”

เพิ่มเติมให้มากกว่านี้?

จะทำเรื่องอย่างว่างั้นเหรอ

หลิวเซียงหลันจ้องมองเล็กน้อย ด่าว่า “ชอบทำเป็นเล่นอยู่ได้ รีบเอนลงนอนเดี๋ยวนี้”

เห็นพ่อและแม่มีความสัมพันธ์ที่อ่อนหวาน หานหยู่เยนก็ดีใจอิ่มเอิบใจด้วยเช่นกัน

ครอบครัวมีความรักและสามัคคีกัน จึงเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริง ๆ

“คุณพ่อ ฉันใช้เงินของฉันซื้อรถเข็นอัตโนมัติให้ท่านหนึ่งคัน วิธีการใช้ง่ายสะดวก มีอัตราความเร็วสูง ว่าง ๆ ก็นั่งไปวนเล่น ๆ ในบริเวณหมู่บ้าน รับรองว่าดูเท่ห์อย่างมาก”

หลิวเซียงหลันตำหนิขึ้นเล็กน้อย “แกเด็กคนนี้ จะซื้อแบบอัตโนมัติมาทำไม หากไม่ทันระวังเขาก็จะวิ่งเล่นไปทั่ว หากเกิดเรื่องขึ้นอีกแล้วจะทำอย่างไร รีบเอาไปคืน แล้วเปลี่ยนเป็นแบบใช้มือบังคับ”

“อย่าเปลี่ยนเลย แบบอัตโนมัติมันดีอยู่แล้ว”

ตอนนี้หานเจี้ยนเย่รู้สึกว่าโลกทั้งโลกช่างดูเบิกบานสดชื่นไปหมด หลายปีมาแล้วที่ไม่ได้รับการดูแลจากภรรยาที่ดีขนาดนี้ เขาแอบมองไปที่โล่เฉิน

ทั้งสองคนสบตากัน หานเจี้ยนเย่แอบยกนิ้วหัวแม่โป้งขึ้นให้

“คุณพ่อคุณแม่ มีข่าวดีมากที่ต้องการจะบอก”

“ไหนลองพูดมาสิ” หลิวเซียงหลันไม่ได้เงยหน้าขึ้น เพราะกำลังปอกเปลือกแอบเปิ้ลให้หานเจี้ยนเย่อยู่

หานหยู่เยนยิ้มแล้วพูดว่า “คุณพ่อ ท่านจำได้ไหมว่าเมื่อครึ่งเดือนก่อนได้ซื้อลอตเตอรี่ไว้ ฉันกับแม่ก็อยู่ด้วยในตอนนั้น”

“อืม จำได้สิ วันนั้นเล่นไพ่นกกระจอกแล้วรู้สึกว่าดวงดี ฉันจึงไปซื้อลอตเตอรี่แบบลูกบอลสองสีมาลองเสี่ยงโชคดู”

พอพูดถึงตรงนี้ หานเจี้ยนเย่ทำท่าทางตื่นเต้น

“หรือจะบอกว่า......”

“ถูกต้อง ฉันถูกรางวัลแล้ว! ”

เงียบกันทั้งบ้าน

“โอ้ว! ”

คนแรกที่มีการตอบสนองก็คือหานหยู่ถิง เธอกอดไปที่หานหยู่เยน พูดเสียงดังว่า: “คุณพี่ คุณพูดจริงหรือไม่ ถูกรางวัลแล้วจริงเหรอ ถูกรางวัลที่หนึ่งหรือเปล่า? ”

“ไม่ใช่รางวัลที่หนึ่ง ถูกรางวัลที่สอง แต่ตอนนั้นคุณพ่อซื้อเลขนี้สิบหยวน ซึ่งก็คือห้าเท่า ดังนั้นถูกรางวัลทั้งหมดก็สองล้านห้าแสนกว่า หลังจากที่จ่ายภาษีก็เหลือประมาณสองล้าน”

หานหยู่เยนนำบัตรธนาคารออกมา และพูดด้วยท่าทางดีอกดีใจ “คุณพ่อคุณแม่ ตอนที่พวกท่านอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันกับโล่เฉินแอบไปขึ้นเงินรางวัลมาแล้ว เงินทั้งหมดอยู่ในบัตรธนาคารนี้”

หลิวเซียงหลันถึงกับงุนงง

ที่น่าแปลกก็คือ เธอไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นดีใจอย่างกับหานหยู่ถิง กลับสงบนิ่ง แต่ครู่เดียวก็เอามือกุมหน้าแล้วร้องไห้ออกมา

“คุณแม่ ท่านเป็นอะไรไป? ”

“คุณภรรยา เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่ายินดี ทำไมคุณต้องร้องไห้ด้วย? ความดีใจของหานเจี้ยนเย่หมดไปในทันที แปรเปลี่ยนเป็นความกังวลแทน”

หลิวเซียงหลันร้องห่มร้องไห้ สะอึกสะอื้นแล้วพูดว่า: “ไม่มีอะไร ฉันก็แค่ดีใจ หลายปีมานี้ ในที่สุดฉันก็ได้ทำเรื่องดีงามเป็นประโยชน์ต่อครอบครัวนี้แล้วเสียที”

“คุณภรรยา คุณวางใจได้ ฉันก็มุมานะอย่างเต็มที่”

หานเจี้ยนเย่ทรมานในจิตใจ เขาโอบกอดภรรยาของตน และมองไปที่ลูกสาวและลูกเขยของตน

เตรียมการได้สักครู่ ก็ยิ้มและพูดขึ้นว่า: “พอได้แล้วพอได้แล้ว เรื่องที่น่ายินดีทำไมจึงต้องมาเสียใจอะไรอย่างนี้ด้วย ในเมื่อถูกรางวัลแล้ว ยี่สิบล้านเลย ภรรยา พวกเราได้เวลาที่จะปฏิบัติการเรื่องใหญ่โตแล้ว”

หลิวเซียงหลันถาม: “เรื่องใหญ่โตอะไร? ”

“เปลี่ยนบ้านหลังใหม่ไง คุณไม่ใช่ต้องการจะเปลี่ยนบ้านหลังใหม่หรอกเหรอ ขนาดใหญ่ขึ้น อยู่ในทำเลที่ดีขึ้น สวยงามมากขึ้นไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มีเงินแล้ว หากไม่ซื้อบ้านหลังใหม่แล้วคุณเตรียมจะนำเงินไปฝากธนาคารงั้นเหรอ? ”

จากนั้น บรรยากาศก็คึกคักขึ้นมาทันที

หานหยู่ถิงและหานหยู่เยนนำคอมพิวเตอร์ของตนเองออกมา หานเจี้ยนเย่และภรรยาก็ค้นหาบนโทรศัพท์มือถือ คนในครอบครัวพูดคุยปรึกษากันอย่างตื่นเต้น

อบอุ่นสมบูรณ์พูลสุข ถึงจะเรียกได้ว่าครอบครัว

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร โล่เฉินจึงมีจิตใจที่ซึมเศร้าเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าไม่มีคนเรียกเขาไปร่วมวงปรึกษาพูดคุยด้วย แต่เป็นเพราะความว่างเปล่าที่ทะลุไปถึงจิตวิญญาณภายในของจิตใจ

ห้าพันปีมานี้ เขาไม่เคยมีบ้าน

เวลาอันยาวนาน เขาผ่านช่วงระยะเวลามากมายแล้วอย่างนับไม่ถ้วน เห็นการเปลี่ยนผ่านของราชวงศ์แต่ละยุคแต่ละสมัย แน่นอนเขาเคยพบรู้จักกับผู้หญิงมาจำนวนไม่น้อย แต่ไม่เคยที่จะมีความรู้สึกอย่างจริงจังจริงใจมาก่อน