จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 63

บทที่ 63 คนจากบ้านภรรยา

ในช่วงไม่กี่วันนี้ โล่เฉินไปวิ่งเป็นเพื่อนหานหยู่เยนในตอนเช้าทุกวัน ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มพูดคุยกับในทุกๆ เรื่อง

“เมื่อคืน ผู้ชายตัวใหญ่ที่ฉันช่วยชีวิตไว้โทรมา บอกว่าหานหยุนเทาพาคุณชายโล่คนนั้นกับโจวไท่ไปหาเฮยหนิว ต้องการเอารูปเปลือยทั้งหมด”

“หึหึ พวกเขาต้องการฆ่าฉันทุกวิถีทางจริงๆ”

“ไม่เป็นไร คลี่คลายแล้ว ไม่ว่าหานหยุนเทาจะจัดการคุณยังไง คุณก็ไม่ต้องกลัว แข็งแกร่งหน่อย คุณจะต้องอยู่ในบริษัทอย่าง สง่าผ่าเผย สั่งสมบารมีในที่ทำงาน แบบนี้คุณถึงจะมีโอกาสมากขึ้นในการควบคุมบริษัทตระกูลหาน!”

หานหยู่เยนตกอยู่ในความเงียบ

เธอรู้สึกว่าตนถูกโล่เฉินมองออกอย่างปรุโปร่ง คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมาทั้งหมด นับวันเธอก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจมากขึ้นเรื่อยๆ กับผู้ชายที่อยู่กับเธอมาสามปีคนนี้

แต่ต่อให้เธอแปลกใจมากแค่ไหน เธอก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม

“ทั้งหมดมีฉันอยู่ มาว่าจะฟ้าถล่มดินทลายก็มีฉันคอยแบกรับ”

“วู้ ขนลุกจะตายแล้ว คุณวิ่งให้มันช้าๆ หน่อย ฉันจะเพิ่มความเร็ว”

หานหยู่เยนวิ่งไปข้างหน้า ไม่ยอมให้โล่เฉินได้เห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอ

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าอันอบอุ่น ขาเรียวยาวสองข้างที่เปล่งประกาย เอวคอดงาม สะโพกผึ่งผาย และความสูงที่เหมาะสมของเทพธิดา

ทุกอย่างล้วนสวยงามลงตัวอย่างยิ่ง

โล่เฉินเลียริมฝีปาก สายตาจับจ้องไม่ไปไหน เขากลืนน้ำลาย แต่กลับไม่วายถูกหานหยู่เยนที่หันกลับมาพอดีพบเข้า

“เจ้านักเลง ตาดูอะไรมิทราบ”

ใบหน้าของโล่เฉินเปลี่ยนเป็นสีแดง เขามองไปที่ทะเลสาบหมิงเยว่ และเอ่ยย่างกระอักกระอ่วน “เอ่อ สายแล้ว กลับกันได้แล้ว”

พอพวกเขากลับมาบ้าน ก็พบว่าคนในบ้านล้วนแต่งตัวกันหมด

“พ่อแม่ วันนี้พวกคุณจะออกไปเที่ยวข้างนอกหรือ?”

หานหยู่ถิงตอบ “พี่ พี่กับพี่เขยเองก็ไปแต่งตัวเถอะเถอะ คุณลุง คุณป้าใหญ่ ป้าสามพวกเขากำลังมาที่เมืองเจียงแล้ว วันนี้ตอนเที่ยงจะมีเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่”

“หา มากันหมดเลยหรือ มาทำไม?”

หลิวเซียงหลันแค่นเสียง “ลูกพี่ลูกน้องคนโตของลูกหยางคางบ้านมารับตำแหน่งที่เมืองเจียงแล้ว เขาเข้าทำงานที่สำนักงานอัยการเมืองเจียง เป็นหัวหน้าแผนก”

“จริงหรือ? นี่ไม่ง่ายเลย ลูกพี่ลูกน้องเพิ่งจะอายุสามสิบ อนาคตไกลจริงๆ” หานหยู่เยนเอ่ยยิ้ม

“ยังจะมาหัวเราะได้อยู่อีก!”

หลิวเซียงหลันเอ่ยด้วยสีหน้าเครียด “ไม่ดูเสียบ้างว่าพวกเขาปฏิบัติกับบ้านเรายังไง ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านแม่ ก็มักจะได้รับการปฏิบัติด้วยสายตาเย็นชา เหน็บแนม หัวเราะเยาะเย้ย ตอนนี้พอได้ยินมาว่าครอบครัวของเรากำลังดำเนินไปด้วยดี อีกทั้งยังซื้อบ้านหลังใหม่ กลับมาบอกว่าจะฉลองขึ้นบ้านใหม่และฉลองย้ายตำแหน่งไปพร้อมๆ กัน”

“นี่ไม่ดีหรือไง”

“ผายลม ใครจะอยากไปฉลองกับพวกเขา พวกบ้าเห่อ” หลิวเซียงหลันบ่นด่าพึมพำ ท่าทางโมโห

ตอนนั้นคนฝั่งบ้านเธอต่างล้วนอิจฉาเธอที่แต่งงานกับครอบครัวเศรษฐี ต่างก็เข้ามาประจบประแจง แต่พอหลังจากพบว่าเธอแต่งให้กับคนขี้แพ้คนหนึ่ง ไม่ใช่คุณนายเลยสักนิด

มีความสุขบนความทุกข์ไม่ต้องเอ่ยถึง แถมพวกเขายังชอบพูดจาเหน็บแนมเธออีกด้วย

นอกจากกลับไปในช่วงวันตรุษจีน เวลาอื่นหลิวเซียงหลันก็ไม่คิดจะติดต่อกับคนพวกนี้แต่อย่างใด

“หยู่เยน ลูกลาสักวัน วันนี้ไม่ต้องไปบริษัทแล้ว ส่วนโล่เฉิน.....” หลิวเซียงหลันลองหยั่งเชิงถาม “นายไปไหม?”

“ประหยัดไปอีกมื้อ ทำไมจะไม่ไป”

“ตามใจ แต่ว่าพูดให้น้อยหน่อย จะได้หลีกเลี่ยงไม่ให้คนหัวเราะเยาะ”

เก้าโมง ทั้งบ้านก็ออกจากบ้านไป

เมื่อมาถึงโรงแรมระดับไฮเอนด์ใจกลางเมืองภายใต้ การแนะนำของบริกรพวกเขาก็เข้าสู่ห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง

ในเวลานี้เอง ในห้องส่วนตัวมีคนอยู่บ้างแล้ว

“เซียงหลัน ในที่สุดเธอก็มาสักที” "

คนที่เอ่ยขึ้นคือพี่สาวของ หลิวเซียงหลันหน้าตามีราศีอย่างยิ่ง ร่างกายของเธอไม่ได้รับการดูแลได้ดีเท่าหลิวเซียงหลันดังนั้นตอนนี้จึงอวบอ้วน

โล่เฉินแอบกวาดตามองดู และสังเกตการณ์คาดเดาว่าเหตุใด หลิวเซียงหลันถึงได้ถูกกีดกันออกจากพี่น้องของเธอ ซึ่งเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับเงื่อนไขในตัวเธอที่ไม่อาจสลัดได้

เมื่อเทียบกับป้าใหญ่ ป้าน้อย ลุงเขย และบรรดาลูกพี่ลูกน้องสาว แม่ยายและลูกสาวทั้งสองออกจะดูหน้าตาดีเกินหน้าเกินตาไปหน่อยอยู่บ้าง

โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเหล้าฉลอง ทุกคนพูดคุยกันไปมา แต่ไม่มีใครให้ความสนใจกับโล่เฉิน

อย่างที่ทุกคนรู้ เขาเป็นลูกเขยไร้ประโยชน์ของตระกูลหาน

“เซียงหลัน ขอแสดงความยินดีกับเธอด้วย ในที่สุดก็บรรลุเป้าหมายในชีวิตคนๆ หนึ่งแล้ว ซื้อบ้านหลังใหม่ได้ มา ฉันขอดื่มให้กับเธอ”

“พี่ ดูพูดเข้าสิ ก็แค่ซื้อบ้านหลังหนึ่งเท่านั้น เป้าหมายชีวิตของฉันไม่ได้สั้นขนาดนั้นหรอก” หลิวเซียงหลันยิ้มกว้าง

ป้าสะใภ้วางแก้วเหล้าลง จากนั้นจึงแสร้งทำเป็นสำนึกขึ้นมาได้ทันที เธอปรบมือและพูดว่า “ฉันเกือบลืมไปแล้ว ตอนนี้หยู่เยนเป็นถึงคนโปรดข้างกายของคุณย่าหาน อีกทั้งยังรับผิดชอบงานใหญ่ ครอบครัวของเธอต่อจากนี้ไปจะต้องดียิ่งขึ้น มีหน้ามีตาเสียจริง”

“นั่นสิ หลังจากนี้พอฉันมาเมืองเจียง หวังว่าหยู่เยนจะช่วยดูแลด้วยนะ”

“พี่สาวตอนนี้เป็นคนที่ประสบความสำเร็จ จะไปอยู่กับขยะคนหนึ่งได้ยังไงกัน แบบนี้ออกจะลดตัวอยู่บ้าง ไม่งั้น ฉันแนะนำคนคนหนึ่งให้พี่สาวดีไหม”

หญิงสาวแต่งหน้าหนาคนหนึ่งเอ่ยขึ้นยิ้มๆ สายตาของเธอเต็มไปด้วยความประชดประชัน

ตอนนี้ หัวข้อถูกย้ายไปที่โล่เฉิน

“โล่เฉิน นายเอาแต่นั่งเงียบไปพูดไม่จา ไม่ต้องกลัว คนกันเองทั้งนั้น”

ป้าใหญ่พูดอย่างเสแสร้ง “ได้ข่าวมาว่านายอยู่บ้านซักผ้าทำกับข้าว แบบนี้ไม่ได้การ ผู้ชายน่ะจะต้องมีธุรกิจของตัวเอง ไม่อย่างนั้น ฉันขอให้ลูกพี่ลูกน้องของนายแนะนำงานให้ดีไหม?”