จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 72

บทที่ 72 ลูกไม้ของน้องภรรยา

ระหว่างทาง หานหยู่ถิงด่าโล่เฉินไปตลอดทาง

เธอไม่เข้าใจ

เห็นชัดว่าก่อนหน้านี้แค่หนึ่งนาทีแม่ของเธอยังคิดขับไล่โล่เฉินออกจากบ้าน แต่หนึ่งนาทีต่อมาสีหน้ากลับเปลี่ยนไปอย่างยิ่ง แถมยังบอกว่าจะลงมือทำอาหารด้วยตนเอง

ราวกับว่ากำลังตั้งใจจะทำให้โล่เฉินเป็นพิเศษ

นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

“ไอ้คนชั่วนี่ สรุปใช้ลูกไม้อะไรกัน?”

หานหยู่ถิงคิดไม่ออก จู่ๆ เขาก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นเป็นชายวัยกลางคนแต่งตัวแปลก ๆ

ชายคนดังกล่าวถือธงอยู่ในมือ ด้านบนมีผ้าผืนหนึ่งถูกแขวนเอาไว้และเขียนระบุว่า "รู้ทุกสิ่ง ประจักษ์ทุกอย่าง”

มองดูแล้วเหมือนพวกหมอดู

“คุณหนู อย่าเพิ่งไป”

"คุณจะทำอะไร? "

หานหยู่ถิงระแวงขึ้นมาทันที เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเตรียมโทรหาใครสักคน

ทุกวันนี้ มีพวกค้ามนุษย์มากมายเกินไป

อีกทั้งเธอเองยังเด็กและสวยขนาดนี้ หากเธอถูกลักพาตัวไป จุดจบจะต้องทุกข์ทรมานมากแน่

"คุณหนูอย่าตกใจไป กระผมเป็นหมอดูโหงวเฮ้ง ผมเห็นคุณหนูคิ้วขมวดมีเรื่องหงุดหงิดใจ เลยลองนับนิ้วทำนาย นับว่ามีเรื่องทุกข์ใจอยู่!”

“คุณลุงคุณโง่หรือไง ถ้าฉันไม่มีเรื่องทุกข์ใจแล้วจะหงุดหงิดไปทำไม อย่ามาพูดพร่ำเพรื่อ เป็นพวกหมอดูจริงๆ ด้วย รีบถอยออกไปให้พ้นทาง”

หานหยู่ถิงต้องการเดินจากไป แต่ชายคนนั้นก็หยุดเอาไว้อีกครั้ง

"คุณหนูอย่าพึ่งรีบไป โปรดฟังผมเอ่ยอย่างช้าๆ "

ชายวัยกลางนับนิ้วอีกครั้ง จากนั้นจึงลูบเคราแล้วพูดว่า "ถ้าหากผมทำนายไม่ผิด คุณหนูกำลังเป็นทุกข์ใจเรื่องพี่เขยของคุณ”

"อะไรนะ? "

"กระผมพูดถูกใช่ไหม"

ดวงตาของหานหยู่ถิงฉายแววเป็นประกาย เธอรีบพยักหน้า “ไม่ผิด คุณพูดต่อ ยังทำนายอะไรได้อีก?”

"อืม..."

ชายคนนั้นลากหางเสียงยาวออกไป จากนั้นสิบวินาทีต่อมาก็พูดว่า: "พี่เขยของคุณมีชู้"

"ว้าว."

หานหยู่ถิงเต็มไปด้วยความชื่นชม "เก่งกาจมาก คุณสามารถทำนายได้จริงหรือ คุณลองทำนายสักหน่อยสิว่าฉันชื่ออะไร?”

ชายคนนั้นส่ายหัวและพูดว่า "กระผมยังตื้นเขิน ทำนายได้แค่ว่าคุณหนูแซ่หาน ชื่อกลางชื่อถิง แต่จะชื่อว่าอะไร กระผมกลับบอกได้ไม่ชัดเจน”

“ฉันชื่อหานหยู่ถิง”

"คุณหนู กระผมก็อาศัยฝีปากหากิน หากกระผมเดาไม่ผิด คุณยังหาหลักฐานที่พี่เขยของคุณมีชู้ไม่ได้ เอาแบบนี้ กระผมให้ของสิ่งหนึ่งกับคุณ”

ชายคนนั้นกางฝ่ามือออก ในมือมีวัตถุสีดำขนาดเท่านิ้วก้อยอยู่

"นี่คืออะไร? "

“เครื่องดักฟัง" ชายคนนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "เครื่องดักฟังนี้คุณหนูสามารถติดเอาไว้บนเสื้อผ้าในจุดที่มองไม่เห็นชัดของพี่เขยคุณ มันหลุดออกได้ยาก แบบนี้ คุณก็จะสามารถตรวจสอบดักฟังพี่เขยของคุณได้ และหาหลักฐานการมีชู้มาได้”

หานหยู่ถิงสบตา เธอหยิบเครื่องดักฟังมาและถาม "ราคาเท่าไหร่"

"คุณหนูหน้าตางดงาม ผมจะให้ราคาพิเศษ 300 หยวน? "

"หนึ่งร้อยห้าสิบ”

“คุณหนู คุณต่อราคาแบบนี้ได้ยังไงกัน ต่อทีเดียวลดไปครึ่งหนึ่ง”

หานหยู่ถิงเบ้ปากและพึมพำ "ไม่ขายก็บอกไม่ขายสิ”

ชายคนนั้นยิ้มขมขื่น “ได้ได้ได้ หนึ่งร้อยห้าสิบ สามารถแบ่งปันความกังวลของคนสวยเช่นคุณหนูถือเป็นเกียรติของผม ขาดทุนก็ขาดทุนเถอะ”

"อ้อใช่ แล้วฉันจะดักฟังได้ยังไง?”

"ง่ายดายอย่างยิ่ง บนนั้นมีปุ่มกด คุณสามารถเชื่อมต่อบลูทูธของโทรศัพท์เข้ากับเครื่องดักฟังแล้วใส่รหัสผ่านเริ่มต้นเชื่อมต่อคือ 12345 คุณสามารถเปลี่ยนรหัสผ่านได้ด้วยตัวเองภายหลัง"

หานหยู่ถิงพยักหน้า เมื่อจ่ายเงินเสร็จก็เดินจากไปอย่างมีความสุข

เมื่อชายคนนั้นเห็นหานหยู่ถิงไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เขาก็รีบเดินเข้าไปในรถแลนด์โรเวอร์ที่จอดอยู่ข้างถนนแล้วพูดอย่างประจบ “คุณชายหาน สำเร็จ”

หานหยุนเทาลืมตาขึ้น ดวงตาแฝงแววอำมหิตจนคนถึงกับตัวสั่น

"ไอ้ขยะโล่เฉินนั้นช่วงนี้ผิดปกติไปอยู่บ้าง ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จะต้องมีความลับที่ไม่สามารถบอกใครได้อยู่แน่”

หานหยุนเทามองไปที่เด็กชายอายุสิบเอ็ดสิบสองปีที่อยู่แถวหลังและถามว่า "ถงตี้ หานหยู่ถิงเปลี่ยนรหัสผ่านขึ้นมา นายถอดรหัสได้ใช่ไหม? "

คนที่ชื่อ "ถงตี้" คือเด็กชายที่แต่งตัวตามแฟชั่นอย่างยิ่ง เขาสวมเฮดโฟนขนาดใหญ่และกำลังฟังเพลง

เด็กชายนั่งไขว้ขาและกระดิกเท้าตอบกลับ “ในฐานะราชาแฮ็กเกอร์ที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์ ไม่มีอะไรที่ฉันจะทำลายไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นเครื่องนั่นฉันเป็นคนทำขึ้นมาเอง ต่อให้เธอจะตั้งรหัสผ่านเป็นพันหลัก ฉันก็สามารถถอดรหัสได้อย่างง่ายดาย”

“แบบนั้นก็ดี พวกเรากลับกันเถอะ”

เสียงรถแลนด์โรเวอร์คำรามและหายไปบนถนนในพริบตา

อีกด้านหนึ่ง

หานหยู่ถิงซื้ออาหารจำนวนมากกลับมาและมอบให้หลิวเซียงหลัน จากนั้นเธอก็เริ่มหาเหตุผลมาก่อกวนทะเลาะกับโล่เฉิน

ในที่สุด เธอก็วางเครื่องดักฟังเอาไว้ที่เข็มขัดด้านหลังของโล่เฉินอย่างเงียบ ๆ

เครื่องดักฟังมีสีดำเหมือนเข็มขัด อีกทั้งยังมีขนาดเล็ก และถูกเสื้อผ้าปกคลุมเอาไว้จนแทบมองไม่เห็น

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ โล่เฉินก็ออกจากบ้าน

ทันทีที่เขาจากไป หานหยู่ถิงก็รีบเข้าไปในห้องนอนของเธอและล็อกประตู จากนั้นจึงเปิดโทรศัพท์มือถือและถือเทปบันทึกเสียงเอาไว้ในมือ

"หึหึ จะต้องไปประชุมส่วนตัวกับนางจิ้งจอกนั่นแน่ รอให้คำพูดสนิทสนมของพวกนายถูกบันทึกเอาไว้แล้วดูซะเถอะว่านายจะโดนลงโทษยังไง”

ในเวลาเดียวกัน ณ ย่านที่อยู่อาศัยระดับไฮเอนด์ในเมืองเจียง ภายในอาคารแห่งหนึ่ง

"หรือว่าเครื่องดักฟังจะถูกค้นพบแล้ว?”

เสียงของหานหยุนเทาเพิ่งจะจบลง ลำโพงก็ส่งเสียงขึ้นมา -

"ฮ่าฮ่า ในที่สุดคุณก็มาแล้ว” น้ำเสียงนั้นไม่ใช่ฟ่านหงชางแต่เป็นเสียงของชายแปลกหน้าวัยกลางคน

"ว่ามาเถอะ ต้องทำยังไงถึงจะไม่ไปยุ่งกับหยู่เยน?” เป็นเสียงของโล่เฉิน

"ง่ายมาก บอกมาว่าสมบัติของตระกูลหานอยู่ที่ไหน?”

สมบัติ!

หานหยุนเทาตกใจ จากนั้นก็รีบพุ่งไปที่หน้าลำโพง และเอาหูแนบฟัง กลัวว่าตนเองจะตกหล่นไปแม้แต่ครึ่งคำ

ชายอ้วนเตี้ยเองก็รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน

คิดไม่ถึงว่า จะมีความลับที่ยิ่งใหญ่อยู่จริงๆ

"สมบัติอะไร ตระกูลหานเป็นแค่ตระกูลไม่โด่งดังอะไรตระกูลหนึ่ง จะไปมีสมบัติได้ยังไง”

“อย่ามาทำตัวเหล้าคารวะไม่ดื่มอยากดื่มเหล้าลงโทษ ในเมื่อฉันถามแล้ว ก็ต้องแสดงได้ว่าฉันพอจะรู้เรื่องอะไรอยู่บ้าง คุณปู่หานเคยพบเจอสมบัติ เป็นทองคำและเครื่องประดับล้ำค่าจำนวนนับไม่ถ้วน แต่เขากังวลว่าตระกูลหานจะรบราฆ่าฟันกันเพราะสมบัติจนล่มสลาย ดังนั้นก็เลยเอาสมบัติไปฝังซ่อนเอาไว้”

“อีกทั้งที่ซ่อนสมบัตินั้นก็มีแต่นายเท่านั้นที่รู้"

"ขออภัย ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร"

ชายคนนั้นหัวเราะลั่น "ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ ฟังฉันช้าๆ นายเป็นแค่ไอ้ขยะ ทำไมคุณท่านหานถึงต้องรับนายแต่งเข้ามาร่วมตระกูลหานกัน นั่นเพราะนายเห็นสมบัตินั่นแล้ว คุณท่านหานไม่กล้าฆ่านาย จึงได้แต่ควบคุมนายเอาไว้ที่ตระกูลหาน และให้หานหยู่เยนหญิงสาวที่สวยที่สุดกับนาย นายว่าฉันพูดถูกรึเปล่า?”

“ผมไม่เข้าใจ”

"นายไม่คิดว่าสิ่งที่นายพูดมันไร้น้ำหนักอย่างยิ่งหรือไง ฉันไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น นายเลือกมาว่าจะให้ฉันไปจัดการหานหยู่เยนจนหนำใจ หรือว่าจะบอกที่ซ่อนสมบัติออกมา?”

เสียงเงียบไปกว่าสิบวินาที

“ก็ได้ ฉันบอก”

ตุ๊บ

หานหยุนเทานั่งลงไปกับพื้น ท่าทางดีใจอย่างยิ่ง "ตระกูลหานของพวกเรามีสมบัติ มีสมบัติ! "

"นั่นสิพี่หาน พวกเรากำลังจะรวยแล้ว”

“ไอ้ปู่สมควรตาย ถึงกับกล้าซ่อนสมบัติเอาไว้แล้วบอกกับไอ้ขยะโล่เฉินนั่นแค่คนเดียว สมบัตินี่เป็นของฉัน ใครก็แย่งไปไม่ได้”

ในเวลานี้ ลำโพงส่งเสียงของโล่เฉิน

“ฉันเคยสัญญากับคุณปู่หานเอาไว้ว่าจะไม่มีวันเปิดเผยที่ตั้งของสมบัติเว้นแต่ตระกูลหานกำลังเผชิญกับความเป็นความตาย ตอนนี้ฉันต้องมาผิดคำสาบานแล้ว เฮ้อ....”

“นายมีทางเลือกอื่นหรือไง!”

"ผมหวังว่าคุณจะรักษาคำพูด ถ้าคุณเอาสมบัติไปแล้วแต่ยังมายุ่งกับหยู่เยน แม้ต้องตายผมก็จะดึงคุณลงไปด้วยกัน”

"ไม่ต้องห่วง มีสมบัติแล้ว ฉันจะยังขาดผู้หญิงอยู่หรือไง? ผู้หญิงที่สวยกว่าหานหยู่เยนอีกร้อยเท่าฉันก็ใช้เงินหามาได้”

ชายคนนั้นเอ่ยเร่ง “รีบบอกมา อย่ามัวลีลา”

“สมบัติ อยู่ในหลุมศพของคุณปู่หาน”