จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 75
บทที่ 75 ขุด
ปึก ปึก
หานหยุนเทาออกแรงขุด แต่ก็ยังไม่วายบ่นหานหยางให้เขาห้ามอู้
“คุณชายตระกูลหาน เวรเอ๊ย เป็นแค่ตัวอะไรกัน ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลหานเพิ่งจะมีแค่20 ล้านเท่านั้น นี่ยังน้อยกว่ารถซูเปอร์คาร์ด้วยซ้ำ คุณชายแบบนี้ฉันเป็นมามากพอแล้ว!”
"หลายปีมานี้ ฉันต้องไปตามประจบรับใช้พวกคุณชายตระกูลใหญ่พวกนั้น แต่เดิมคิดว่าตัวเองจะผสมโรงเข้าไปได้ ผลสุดท้าย พวกมันกลับเห็นฉันเป็นแค่สุนัขรับใช้โบกมือเรียกไปมา! "
“โจวไท่นั่น นายรู้จักใช่ไหม”
หานหยางพยักหน้าและเอ่ยสมทบ “รู้ครับ ไอ้เวรนั่นผมเห็นก็ขัดลูกหูลูกตาตั้งแต่แรกแล้ว มีครั้งหนึ่งมันยังตบพี่ต่อหน้าผู้คนด้วย!”
“ใช่ ฉันไม่มีวันลืมแน่ ปากบอกจะพาฉันไปงานเลี้ยงต้อนรับ แต่อันที่จริงก็แค่อยากอวดโอ้กับพวกคุณหนูคุณชายพวกนั้นว่ามีหมารับใช้อย่างฉันอยู่ ฉันก็แค่พูดผิดไปประโยคเดียว ถึงกับตบหน้าฉัน มีคุณหนูอยู่ตรงนั้นอีกมากมาย ฉันกลายเป็นตัวตลกไปแล้ว! "
ดวงตาของหานหยุนเทาแดงก่ำ เส้นเลือดบนมือปูดโปน ความแค้นฝังรากลึก
"พี่ ใจเย็น ๆ ไว้ได้สมบัติมาแล้ว โจวไท่ก็เป็นแค่สุนัขใต้ฝ่าเท้าของพี่ พี่จะกลายเป็นคุณชายชั้นหนึ่งของเมืองเจียง! "
"ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ผิด คนที่ทำให้ฉันอับอายฉันจะเหยียบย่ำมันทุกคน! "
ลำคอของหานหยุนเทาเอ่ยคำราม ลมหายใจกระชั้น และลงแรงใช้พลั่วขุดดิน
……
ในขณะเดียวกัน ด้านนอกสุสาน
รถ Audi ปรากฏตัวขึ้น
“คุณย่า เดินระวังค่ะ”
หานหยู่เยนสองพี่น้องช่วยพยุงคุณย่าหานลงจากรถ โล่เฉินมองดูเวลาและพูดว่า "ตอนนี้ตีหนึ่งครึ่งไปแล้ว เวลากระชั้นชิด คุณย่าผมอุ้มคุณไปดีกว่า”
คุณย่าหานไม่ปฏิเสธ เธออายุมากแล้ว แก่เกินกว่าจะปีนขึ้นไป
วันเช็งเม้งในทุกปีเธอจะมาทำความสะอาดหลุมศพของตาเฒ่า ทุกครั้งล้วนเป็นหานเจี้ยนกั๋วลูกชายคนโตที่แบกเธอขึ้นไป
"ไป!”
โล่เฉินเดินนำ โดยมีสองสาวขนาบตามไปสองข้าง
ไม่นานนักก็มองเห็นหลุมฝังศพของคุณปู่หาน ภายใต้แสงจันทร์สลัว ชายสองคนกำลังเอาพลั่วขุดดินอย่างบ้าคลั่ง
“นี่ นี่ ...”
คุณย่าหานตกตะลึง จนพูดไม่ออก
โล่เฉินรีบเร่งความเร็ว
ในเวลานี้ บนหลุมฝังศพ
คนทั้งสองขุดหลุมออกเป็นขนาดใหญ่ เสียงพลั่วที่เพิ่งจะขุดลงไปตามมาด้วยน้ำเสียงแหลมชัด จนทำให้หานหยางถึงกับตกใจ
“พี่ นี่มันโกศของคุณปู่หาน”
“ใกล้แล้วใกล้แล้ว อยู่ใต้โกศนั่น”
หานหยุนเทารู้สึกตื่นเต้นอย่ายิ่ง เขามองไปที่โกศ และแค่นเสียงใส่อย่างเย็นชา: "คุณปู่ สมบัติไม่ให้ผม แถมยังให้ไอ้ขยะโล่เฉินนั่นเก็บความลับนี้เอาไว้ ช่างเลอะเลือนเสียจริง! "
“แม่งเอ๊ย ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห พลั่วเหล็กของฉันจะทุบโกศของปู่ให้พังแม่ง”
หานหยุนเทายกพลั่วขึ้นและพุ่งลงไป
อันที่จริง เขาก็แค่แสร้งทำท่าทางไปเท่านั้น แต่ไม่ได้คิดจะทำลายโกศจริงๆ แต่อย่างใด ยังไงเสียนั่นก็คือปู่ของเขา
อย่างไรก็ตาม ความคิดของเขาคนอื่นกลับไม่ได้รู้ด้วย
ฉากนี้ บังเอิญกับที่พวกโล่เฉินทั้งสี่คนมาเห็นเข้าพอดี
"หยุดนะ!”
โล่เฉินตะโกน
น้ำเสียงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันทำเอาหานหยุนเทาตกใจสุดขีด เขาแทบคิดไปว่าตนถูกผีหลอก พลั่วในมือหล่นลงมา และกระแทกเข้ากับโกศอย่างพอดิบพอดี
โกศกระเบื้องส่งเสียงดัง "เพล้ง"ขึ้นมาและแตกออกเป็นชิ้น ๆ ขี้เถ้าหกลงพื้น
“คุณปู่!”
หานหยู่ถิงอุทาน แต่เธอก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะวิ่งเข้าไป
“เดรัจฉาน!”
"เดรัจฉาน!”
"เดรัจฉาน!”
หญิงชราเกือบจะเป็นลมและด่า "เดรัจฉาน” ออกมาถึงสามครั้งติด ความโกรธในใจของเธอแทบจะสามารถจินตนาการได้
หานหยุนเทาได้สติกลับมา เขาแตกตื่นทันที
ขาทั้งสองข้างสั่นระริก
“คุณย่า คุณ พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?”
“เจ้าหลานอกตัญญู เจ้าคนเนรคุณ ถึงกับกล้ามาขุดหลุมศพ ทำลายโกศของปู่ตัวเอง ตระกูลหานมีสัตว์เดรัจฉานอย่างแกได้ยังไง!”
คุณย่าหานโกรธจนตัวสั่น หานหยู่เยนโอบเธอเอาไว้แน่น
หานหยุนเทาพูดไม่ออก ส่วนหานหยางเอาแต่นั่งคุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้นตั้งนานแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะผายลม
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น
“หานหยาง!”
“หา? เรียก เรียกผมทำไม?”
"หยุดพวกเขาเอาไว้! "
"อะไรนะ? " สมองของหานหยางว่างเปล่า
หานหยุนเทามีสีหน้าโหดเหี้ยม เขาเข้าไปหยิบพลั่วขึ้นมาจากนั้นจึงยิ้มเยาะ “เนรคุณแล้วยังไง ต่อให้ต้องถูกขับออกจากตระกูลแล้วยังไง ได้สมบัติมาแล้ว ฉันก็จะกลายเป็นจักรพรรดิ!”
"แก แก แก! "คุณย่าหานก้าวถอยหลังไปติดๆ ลมหายใจแทบจะกระตุก
หานหยู่เยนโกรธจัด “หานหยุนเทา ไอ้สารเลว นายคิดทำให้คุณย่าโกรธจนตายหรือไง!”
"ฮ่าฮ่าฮ่า โกรธจนตายไปก็ดี จากนี้ไปฉันจะได้เป็นเจ้าบ้านตระกูลหาน”
หานหยุนเทาบ้าคลั่งขีดสุด “หานหยาง แกมันไอ้ขยะ มัวแต่ยืนบื้อทำอะไร ห้ามพวกเขาเอาไว้ ติดตามฉัน นายถึงมีอนาคต!” "
หานหยางราวกับคิดได้แล้ว
เขาทำใจกล้าถือพลั่วและยืนขวางอยู่หน้าหลุมฝังศพ
"คุณย่า อย่าโทษผมเลย ในหลุมศพของคุณปู่มีสมบัติอยู่ ได้สมบัติมาแล้ว พวกเราจะคำนับขอขมากับคุณปู่เอง พวกเราตระกูลหานกำลังจะร่ำรวยแล้ว คุณยืนอยู่ตรงนั้นอย่าได้ขยับ”
"โล่เฉิน ไปจับไอ้เดรัจฉานนั่นมาให้ฉัน! "
คุณย่าหานส่งเสียงขู่ สีหน้าดุร้าย
“พี่เขย รีบเข้าไปหยุดหานหยุนเทาเร็วเข้า อัฐิของคุณปู่แทบจะไม่เหลือแล้ว ฮือฮือฮือ คุณปู่” หานหยู่ถิงร้องลั่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี