จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 76

บทที่ 76 ไม่คาดคิด

คุณย่าหานออกคำสั่ง ชายหนุ่มหลายคนก็เริ่มทำงานทันที

ในใจของทุกคนเต็มไปด้วยความคาดหวัง

หานหยุนเทารู้สึกเสียดายอย่างยิ่ง แต่เดิมเขาคิดอยากจะฮุบมันไว้คนเดียว คิดไม่ถึงว่าทุกคนจะโผล่มาแบบนี้ สมบัติได้แต่แบ่งปันกันไป หรือบางทีคุณย่าอาจจะเป็นคนดูแลมันไว้คนเดียว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานหยุนเทาก็แอบมองหานหยู่ถิง

แน่นอน ที่เขาไม่พอใจที่สุดคือถงตี้

เห็นได้ชัดว่า ถงตี้โกหกเขา และไม่ได้บล็อกเสียงทางฝั่งหานหยู่ถิงเอาไว้ ดังนั้นหานหยู่ถิงเองก็รู้เรื่องนี้เช่นกันและบอกเรื่องนี้กับคนตระกูลหาน

"ไอ้เด็กเวร แต่เดิมฉันไม่คิดจะจัดการกับแก แต่ดูเหมือนว่าแกจะต้องได้รับการอบรมซะบ้าง” หานหยุนเทาแอบคิดอยู่ในใจ

ในขณะที่ออกไป 300 เมตรหลังต้นไม้

ถงตี้ลูบคางและเอ่ยถาม "ลุงเฮย เรื่องออกจะไม่คาดคิดอยู่บ้าง คนตระกูลหานมากันมากมายขนาดนี้ แถมผู้ดูแลสุสานเองก็อยู่ที่นั่นด้วย ลุงเฮยคุณคิดว่าควรทำอย่างไร? "

"ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวนั่นไม่ธรรมดา"

ลุงเฮยไม่ตอบคำถาม แต่หลับมองไปที่โล่เฉินจากระยะไกล

ถงตี้ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพึมพำ “ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นโล่เฉินลูกเขยขยะของตระกูลหาน เห็นเขาโยนหานหยุนเทาจนกระเด็นเมื่อกี้ เห็นชัดว่าเขาก็มีพละกำลังมากจริง แต่ก็คงเท่านั้นเอง”

"ไม่ว่าจะยังไง คนเยอะขนาดนี้ ฉันไม่มีหนทางลงมือแล้ว ต่อให้จัดการทุกคนได้ก็ต้องเกิดความปั่นป่วนครั้งใหญ่ขึ้นอยู่ดี และอาจไปถึงหูตำรวจได้"

“จะยอมแพ้แบบนี้งั้นหรือ?”

ลุงเฮยพูดด้วยรอยยิ้ม: "ไม่เป็นไร สมบัติไม่สามารถหนีไปได้ หานหยุนเทากินอ่อนไม่กินแข็ง รอไว้มีโอกาสฉันจะจับเขาเอาไว้แล้วให้เขาพาเราไปที่บ้านตระกูลหานเพื่อเอาสมบัติ ตอนนี้พวกเราไม่ต้องอยู่ต่อแล้ว ไปกันเถอะ!”

“ไม่อยู่ดูต่ออีกหน่อยหรือว่าสมบัติคืออะไร?”

"มันไม่มีอะไรนอกจากเงินทองของล้ำค่า มีอะไรให้ดูกัน ฉันรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองดู เจ้าโล่เฉินนั่นทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง รีบไปกันเถอะ!”

ถงตี้ไม่ยอม แต่ลุงเฮยเดินลงจากเขาไปแล้ว เขาจึงได้แต่เดินตามไป

ในเวลาเดียวกัน โล่เฉินมองไปยังทิศทางที่คนสองคนจากไป มุมปากก็มีรอยยิ้มประหลาดผุดขึ้น

“เร็วเข้า!”

"นี่แกไปขุดตรงไหนกันวะ มาขุดตรงนี้! "

“เวรเอ้ย ออกแรงหน่อย ไม่ได้กินข้าวหรือไงวะ!”

หานหยุนเทากำลังกำกับและตะโกนลั่น

อย่างไรก็ตาม สิบกว่านาทีผ่านไป

หลังขุดไปกว่าสามเมตร ก็ยังไม่เจออะไร

หานหยุนเทาร้อนรน เขารีบตะโกนเร่ง หลังขุดต่อไปอีกเมตร อย่าว่าแต่สมบัติเลย แม้กระทั่งเงายังไม่มีให้เห็น

“ไอ้หย่า”

ทันใดนั้น ชายหนุ่มคนหนึ่งก็กรีดร้องขึ้นมา

หานหยุนเทาดวงตาเป็นประกาย เขาเอ่ยร้องขึ้น “อะไรอะไร เจอสมบัติแล้วใช่ไหม?”

“ไม่ใช่!”

ชายหนุ่มนั่งลงบนพื้นจากนั้นจึงดึงบางอย่างออกจากฝ่าเท้า เขาเอ่ยด่าขึ้น “เวรเอ๊ย ซวยแล้ว ในดินนี่มีเหล็กหมาดอยู่หนึ่งอัน”

"ไม่ขุดแล้ว ไม่ขุดแล้ว"

ชายหนุ่มถูกคนช่วยพยุงให้ปีนออกจากหลุม เขาด่าขึ้นอย่างโมโห “ถ้ายังขุดอีกก็ใกล้จะขุดไปถึงหลุมคนอื่นแล้ว มีสมบัติที่ไหนกัน เรื่องไร้สาระทั้งนั้น ตอนคุณปู่เสียไป หลุมศพนี่คุณย่าเป็นคนเลือกเอง จะไปมีสมบัติอยู่ได้ยังไง คุณย่า คุณว่าไหม!”

พูดจบ ชายหนุ่มก็โยนเหล็กหมาดทิ้ง

โล่เฉินดวงตาเป็นประกาย เขามองเหล็กหมาดที่อยู่บนพื้น แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

ด้ามของเหล็กหมาดมีขนาดเท่าฝ่ามือ ด้านจับทำจากหยกสีเลือด เข็มยาวใสเป็นประกาย กำลังส่องสะท้อนแสงจันทร์จางๆ

ของดี

ความสนใจของผู้คนทั้งหมดตกอยู่ที่ปากหลุมศพ ไม่มีใครสนใจทางฝั่งนี้เลยสักนิด โล่เฉินเก็บมันขึ้นมาอย่างไร้สุ้มเสียง

ความหนาวเหน็บเสียดแทงเข้ากระดูกส่งผ่านสู่ในมือ

"ชายหนุ่มไม่รู้สึกหนาวเหน็บนี้หรือว่าคนธรรมดาจะรู้สึกไม่ได้? "

โล่เฉินวางสว่านและตัดสินใจกลับไปเรียนต่อ

"ขุดคุณกำลังทำอะไรต่อไปขุดหาฉันต้องมีสมบัติอยู่ในนั้นต้องมี! "

"พอแล้ว! "

ในเวลานี้เอง เสียงเคร่งขรึมของคุณย่าหานทำให้ทุกอย่างเงียบสงัดลง

หานหยุนเทาตัวแข็งทื่อ เขาตื่นตระหนก “คุณย่า คุณย่าต้องเชื่อผม...”

"หุบปาก!”

คุณย่าหานมีสีหน้าเขียวคล้ำ “สุสานนี้ฉันเป็นคนเลือกเอง ความหมายของแกก็คือฉันเอาสมบัติซ่อนไว้ที่นี่เองหรือไง?”

“ไม่ใช่ ผมหมายถึง ...”

“แกหมายความว่าไง”

หานหยุนเทาพูดไม่ออกและก้มศีรษะลง

"คุกเข่าลง! "

ตุ๊บ

คุณย่าหานแสดงออกถึงความน่าเกรงขามอย่างชัดเจนในขณะนี้ ความกลัวที่ฝังรากลึกอยู่ในจิตวิญญาณของหานหยุนเทาทำเอาตัวเขาห้ามตนเองไม่อยู่และคุกเข่าลงโดยสัญชาตญาณ

"คุณย่า เป็นคือโล่เฉิน เป็นโล่เฉินที่ให้ผมมาขุดหลุมฝังศพ"

ว้าบ!

ทันใดนั้น สายตาของผู้คนก็เปลี่ยนที่

โล่เฉินหัวเราะเยาะ "หานหยุนเทา นายจะมากเกินไปหน่อยหรือเปล่า จะใส่ร้ายใครอย่างน้อยก็ช่วยคิดแผนการมาสักหน่อย อะไรๆ ก็มาโยนลงที่ฉัน คิดว่าฉันเป็นหมูเป็นหมาจะฆ่าเมื่อไหร่ก็ได้ตามใจนายหรือไง! "

"ใช่ จะพูดใส่ร้ายก็ไม่ถึงกับต้องใช้วิธีนี้นี่ นี่นายจะรังแกคนเกินไปหน่อยแล้ว! " หานหยู่ถิงพูดอย่างโกรธ ๆ

สีหน้าของหานหยู่เยนเฉยเมย เธอมองไปที่คุณย่าหาน

"แม่ หยุนเทาเลอะเลือนไปชั่วขณะ แม่โปรดยกโทษให้เขาสักครั้งเถอะ เขาเป็นหลานชายที่แม่รักใคร่เอ็นดูที่สุด หากหยุนเทาถูกไล่ออกจากตระกูล ตระกูลหานก็จะไร้ผู้สืบทอด! "

"ฮ่าฮ่า คนโง่แบบนี้ ถ้ายกตระกูลหานให้กับเขา เขาคงทำให้มันล่มสลายลงแทน”

คุณย่าหานไม่พูดอะไรมากความอีกต่อไป เธอหมุนตัวเดินลงจากภูเขาและกล่าวว่า "พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ในห้องโถงบรรพบุรุษ ทุกคนไปที่นั่น จัดการกับหานหยุนเทาตามกฎตระกูล"

ตูม!

ราวกับสายฟ้าฟาดตอนกลางวันแสกๆ

หานเจี้ยนกั๋วและหานหยุนเทาดวงตาเหม่อลอย ราวกับวิญญาณถูกพรากไป

ดังคำกล่าวที่ว่าไว้ เมื่อต้นไม้ล้มลิงก็แตกกระเจิง

ก่อนหน้านี้บรรดาญาติทุกคนล้วนเข้ามาประจบสอพลอหานเจี้ยนกั๋ว ตนนี้ไม่มีใครให้ความสนใจพวกเขา แต่ละคนล้วนเดินตามคุณย่าหานลงจากภูเขาไป

บางคนก่อนจะไปยังไม่วายพูดจาถากถางใส่

"พวกเราไปกันเถอะ! "

หานหยู่เยนเอ่ยขึ้น ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปก็มีเงาปรากฏตรงหน้าเธอเสียก่อน

หานหยุนเทาใบหน้าบิดเบี้ยว ในมือถือพลั่วเอาไว้

"ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ พวกแกมันไอ้คนชั้นต่ำ ยังมีไอ้ขยะนี่ ฉันจะฆ่าพวกแก! "

พลั่วในมือส่องประกายวาบ และพุ่งเข้าใส่ศีรษะของหานหยู่เยน

“อ๊าก!”

หานหยู่เยนตกใจจนนิ่งไป เธอไม่คิดว่าหานหยุนเทาจะบ้าคลั่งขนาดนี้

แต่ในวินาทีต่อมา หานหยุนเทาที่กำลังบ้าคลั่งก็กระเด็นออกไปกระแทกพื้นและร้องโหยหวน

"ลูกชายของฉัน"

หานเจี้ยนกั๋วเข้าไปพยุงหานหยุนเทา ดวงตาปูดโปน “ไอ้ขยะ แกกล้าทำร้ายลูกชายฉัน”

"คนโง่ ฉันกำลังช่วยลูกชายนายต่างหาก หากพลั่วนั่นทุบลงมาจริงๆ เขาก็คือฆาตกร ฆ่าคนโดยเจตนา โทษเบาสุดคือขังคุกตลอดชีวิตหนักสุดคือโดนยิงเป้า"

"แก!”

หานเจี้ยนกั๋วไร้คำตอบโต้ นั่นเพราะเมื่อครู่เขาเองก็ตกใจกลัวกับการกระทำของหานหยุนเทาเช่นกัน

"พ่อ เป็นพวกขยะนี่ที่ใส่ร้ายผม พวกมันวางแผนเอาไว้! "

"แกพูดอะไร? "

“ผมไม่ยอม ผมไม่ยอม เป็นไอ้ขยะนี่ที่วางกับดักใส่ผม!”

หานหยุนเทาร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าโศก จู่ๆ ดวงตาของเขาก็เบิ่งกว้าง ราวกับว่าลูกตากำลังจะหลุดออกมา

ทันใดนั้น เขาก็กระอักเลือดออกมา ดวงตาเหลือกขึ้นและสลบไป

“หยุนเทา ลูกพ่อ!”

หานเจี้ยนกั๋วรู้สึกราวกับฟ้าดินกำลังถล่ม เขาแบกหานหยุนเทา เมื่อเดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมามองที่พวกโล่เฉินก่อนจะตะโกนลั่น “พวกแกรอฉันก่อนเถอะ หากหยุนเทาเป็นอะไรไป พวกแกก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างเป็นสุข! "