จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 77

บทที่ 77 ขับไล่ออกจากตระกูล

หลุมศพอยู่ในสภาพไร้ระเบียบโดยผู้ดูแลสุสานเข้ามาจัดการกับมัน

พวกโล่เฉินสามคนกลับมาบ้าน เวลาก็ปาเข้าไปตีสองกว่าแล้ว

หานหยู่ถิงง่วงนอนอย่างยิ่ง ส่วนหานหยู่เยนก็สะลึมสะลือ

เนื่องจากวันนี้หลุมศพของคุณปู่หานถูกขุดจนอัฐิกระจายไปทั่ว หานหยู่ถิงขี้ขลาดหานหยู่เยนจึงได้แต่ต้องไปนอนกับเธอ

ในห้อง

โล่เฉินหยิบเหล็กหมาดออกมา ตอนนี้เขาสามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน เหล็กหมาดเล่มนี้สวยงามอย่างยิ่ง ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องอื่นใด แต่วัสดุที่ใช้ทำหากขายออกไปก็มีมูลค่าไม่ต่ำกว่าสามถึงห้าหมื่น

หลังจากตรวจสอบดูสักพัก โล่เฉินก็ใช้พลังทิพย์ส่งเข้าไป

ทันใดนั้น เหล็กหมาดก็ส่องแสงสว่าง

เป็นสีแดงเลือด

มันทั้งน่าแปลกและสวยงามอย่างยิ่ง แต่กลับแฝงความรู้สึกหดหู่

“อาวุธวิเศษ?”

โล่เฉินหยิบกระดานหินห้าเหลี่ยมที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงขึ้นมา ซึ่งก็เป็นอาวุธวิเศษด้วยเช่นกัน หลายพันปีก่อนเขาทำมันขึ้นมากับมือให้แก่เซี่ยหยู

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พลังของเขายังคงอ่อนแรง กระดานหินที่ตนทำขึ้นมาเองนี้เขายังไม่สามารถใช้งานได้

ตอนนี้ เขามีอาวุธวิเศษสองอย่าง

"น่าแปลก ถึงกับมองไม่เห็นความเร้นลับของเหล็กหมาดนี่ ที่แท้มันใช้สำหรับอะไรกันแน่” หลังจากลองเล่นมันอยู่นาน โล่เฉินก็ต้องยอมแพ้ในที่สุด

เขาคาดเดา

เหล็กหมาดนี้ไม่ธรรมดาแน่ และมันอาจจะเป็นอาวุธวิเศษที่ทรงพลัง ตอนนี้ด้วยพลังของเขาทำให้ไม่สามารถรู้ความลับของมันได้ ได้แต่รอให้พลังของเขาฟื้นคืนกลับมาก่อน

“ไปโผล่ที่หลุมศพของคุณปู่หานได้ยังไงกัน?”

แต่เดิมก็อยู่ตรงนั้น หรือว่ามีใครฝังไว้ที่นั่น?

โล่เฉินคิดไม่ออก

"ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว ฉันเรียกแกว่าเหล็กหมาดหยกเลือดแล้วกัน"

โล่เฉินมีความสุขอย่างยิ่ง

ครั้งนี้เขาเก็บเกี่ยวได้ครั้งใหญ่ ได้แต่ขอโทษคุณปู่หานแล้ว

หลุมศพถูกขุด อัฐิสาดกระจาย

บาปกรรม บาปกรรม

"คุณปู่ อย่าโทษฉันเลย วันหน้าหากมีโอกาสจะจัดงานไว้ทุกข์อันยิ่งใหญ่ให้คุณเพื่อเป็นการขอขมา คุณอยู่เบื้องล่างอย่าได้โกรธเคือง”

โล่เฉินพึมพำ เขาวางกระดานหินห้าแฉกและเหล็กหมาดหยกเลือด

วันถัดมา

ยามเช้า โล่เฉินถูกปลุกด้วยเสียงหัวเราะในห้องนั่งเล่น

หลังจากซักผ้าเสร็จ เขาก็เดินออกมาและเอ่ยถาม "แม่ มีเรื่องอะไรน่ายินดีหรือ?”

หลิวเซียงหลันหน้าแดงก่ำ เธอเอ่ยชมเชย: "หยู่เยนหยู่ถิงบอกกับฉันแล้ว นายเจ้าเล่ห์ไม่น้อย ครั้งนี้หานหยุนเทาถึงคราวแล้วความรักของคุณย่าที่มีต่อคุณปู่ ไม่ใช่แค่พื้นผิว หานหยุนเทาขุดหลุมศพของคุณปู่ ไม่ถูกฆ่าตายก็เป็นบุญแล้ว! "

“แม่ หานหยุนเทามักจะตั้งเป้าใส่พวกเรา ทำให้พี่สาวต้องอับอาย ครั้งนี้พวกเราถือว่าแก้ปัญหาได้อย่างหมดจด เขาถูกขับออกจากตระกูล กลายเป็นสุนัขหลงทาง เกรงว่าจากนี้ไปแม้แต่ตัวเองยังยากจะดูแล” หานหยู่ถิงมีความสุขบนความทุกข์ของหานหยุนเทา

หานหยู่เยนรู้สึกราวกับฝันอยู่บ้าง

กาลครั้งหนึ่ง หานหยุนเทาเป็นถึงคุณชายตระกูลหานที่ยอดเยี่ยมเก่งกาจ หลานชายคนโต บุคคลอันดับสามของตระกูลหาน

ตอนนี้ กำลังจะถูกไล่ออกจากตระกูล!

โชคชะตาช่างเล่นตลกกับคนเรา

หานหยู่เยนมองไปที่โล่เฉิน ในใจรู้สึกถึงความหนาวเหน็บขึ้นมาสายหนึ่ง

ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรก็สามารถเล่นงานหานหยุนเทาให้ตายได้ ยอดเยี่ยมเสียจนไม่มีใครเชื่อว่าเขาเป็นคนสร้างเรื่อง

“มีอะไร ผมล้างหน้าไม่สะอาดหรือ?”

"เอ่อ ไม่ใช่" หานหยู่เยนถาม "หานหยุนเทาเป็นหลานชายคนโตของคุณย่า เขาเป็นที่รักใครเอ็นดูมาตลอด คุณย่าจะขับไล่เขาออกจากตระกูลจริงๆ หรือ? "

หานหยู่ถิงแค่นเสียง “แน่นอน คุณย่าพูดออกมาต่อหน้าทุกคนไปแล้วเมื่อคืนนี้ ด้วยนิสัยเย่อหยิ่งของคุณย่า เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับคำ!”

"เอาเป็นว่า อีกเดี๋ยวเมื่อไปบ้านเก่าแก่ของตระกูลหานก็รู้เอง"

เก้าโมงเช้า ทั้งครอบครัวก็ไห่ถังหัวฝู่

เมื่อมาถึงบ้านเก่าแก่ของตระกูลหาน บรรดาญาติๆ ส่วนใหญ่ก็มาถึงแล้ว

บรรยากาศดูหนักอึ้ง ได้ยินมาว่าเมื่อคืนหานหยุนเทากระอักเลือดและถูกส่งตัวไปห้องฉุกเฉินรักษา ตอนนี้ยังคงอยู่ในโรงพยาบาล

"ใช้วิธีน่ารังเกียจดีนี่ ซ่อนตัวอยู่ในโรงพยาบาล" หานหยู่ถิงไม่พอใจ

บรรดาญาติยังคงซุบซิบกัน

ในเวลานี้เอง หานหยุนซีเดินออกมาจากห้องโถงและพูดเสียงแผ่วเบา "วางใจเถอะ คุณย่าเอ่ยปากแล้ว ให้หานเจี้ยนกั๋วพาหานหยุนเทากลับมา เวลาสิบโมงการลงโทษในห้องโถงบรรพบุรุษจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง”

ฟืด.

ทุกคนสูดอากาศ คราวนี้คุณย่าหานโกรธแล้วจริงๆ ไม่เหลือความเมตตาใด ๆ

น้ำเสียงถกเถียงกันดังขึ้น

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้พูดถึงหานหยุนเทาแต่อย่างใด แต่กำลังพูดถึงลำดับตระกูลหาน

หากปราศจากหานหยุนเทา หานเจี้ยนกั๋วก็ไม่ได้มีค่ายิ่งใหญ่อะไรอีกต่อไป อย่างนั้นนอกจากคุณย่าหานแล้ว คนที่อำนาจ มีบารมีมากที่สุด ก็คือหานหยู่เยน

นอกจากนี้ สถานะของครอบครัวของหานหยุนซีเองก็อยู่ในระดับที่สูงขึ้นเช่นกัน

ไหลตามพลังอำนาจ นี่คือธรรมชาติของมนุษย์

ในไม่ช้าหลิวเซียงหลันก็เข้าไปรวมตัวกับบรรดาสาวๆ ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

“พี่หลัน ช่วงนี้สวยขึ้นอีกแล้ว”

"ฉันเองก็คิดอย่างนั้น ผิวพรรณแดงก่ำขนาดนี้ บอกมาตามตรง เป็นเพราะพี่เจี้ยนเย่ดูแลเดิมความชุ่มฉ่ำใช่ไหม”

"พี่สาว หุ่นดีขนาดนี้ พี่ฝึกโยคะรึเปล่า?”

หลิวเซียงหลันมีความสุข

ครั้งนี้ ทั้งครอบครัวล้วนไม่มีใครสนใจเธอ แถมยังต้องทนรับการเยาะเย้ย ตอนนี้ ตนเองนั่งอยู่นิ่งๆ ก็มีคนเข้ามาประจบประแจง

ต่างกันราวฟ้ากับเหว

หลิวเซียงหลันชำเลืองมอง นอกจากตนเองแล้ว รอบๆ ตัวหานเจี้ยนเย่เองก็ถูกรุมล้อมไปด้วยชายวัยกลางคนชายหนุ่ม และมีหนุ่มสาวกลานคนกำลังพูดคุยอยู่กับหานหยู่เยน

ภาพนี้ หากเป็นเมื่อก่อนเธอไม่กล้าแม้แค่จะคิดถึงมัน

เหตุผลนี้ล้วนเป็นเพราะหานหยุนเทากำลังจะถูกไล่ออก และสถานะครอบครัวของเธอก็กำลังจะเพิ่มสูงขึ้น

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลิวเซียงหลันก็มองไปที่โล่เฉินที่กำลังดื่มชาอยู่มุมหนึ่ง

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นแผนของเด็กคนนั้น