จักรพรรดิผู้ฝึกอายุห้าพันปี นิยาย บท 78

บทที่ 78 แผนของหานหยุนเทา

"คิดไม่ถึงเลย หานเจี้ยนกั๋วจะมีสปิริตขนาดนี้ แต่นี่ก็สมเหตุสมผลเช่นกัน เมื่อเทียบกับหานหยุนเทา คุณค่าของเขานั้นน้อยกว่ามาก"

หลิวเซียงหลันวิเคราะห์แล้วก็หัวเราะ "ผลลัพธ์นี้ฉันพอใจมากแล้ว ในที่สุดก็จัดการไปได้คนหนึ่ง ไม่มีพ่อของเขา หานหยุนเทาก็เป็นแค่ต้นไม้ที่โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง หยู่เยนลูกจะต้องขยันเข้าไว้ ตอนนี้ลูกเป็นถึงรองผู้จัดการทั่วไป หานหยุนเทายังคงอยู่ในช่วงถูกไล่ออก "

“เวลาช่วงนี้มีค่ามาก ลูกจะต้องเอาชนะพวกหัวหน้าในบริษัทและเหล่าญาติๆ ตั้งหลักให้ได้ บริษัทตระกูลหาน จะต้องเป็นของพวกเรา!”

หานหยู่เยนพยักหน้า "แม่ หนูเข้าใจแล้ว"

"ยังมีโล่เฉิน บริษัทของนายก็ต้องทำงานให้หนักขึ้นเข่นกัน หากมีโอกาสก็พาเซี่ยซือหานคนนั้นมาที่บ้านให้ฉันเห็นหน้าสักหน่อย ฉันจะอบรมๆ เธอ ให้เธอขยันๆ ภักดีต่อบริษัทและรีบๆ ดังขึ้นโดยเร็วที่สุด”

คำพูดของหลิวเซียงหลันทำเอาหานหยู่ถิงตาโต เธอเอ่ยร้องเสียงเบา “แม่ แม่ให้นางจิ้งจอกนั่นมาที่บ้าน แบบนี้เท่ากับทำให้พี่สาวต้องอับอายไม่ใช่หรือไง! "

"นางจิ้งจอกอะไรกัน นั่นคือต้นไม้เงินของเราเชียวนะ"

“แม่ แม่ก็โดนโล่เฉินเป่าหูด้วยเหมือนกันหรือไง นี่แม่และพี่เป็นอะไรกันไปหมด!” หานหยู่ถิงโกรธจนแทบจะบ้าตาย ได้แต่จ้องมองไปที่โล่เฉินอย่างดุร้าย

ในรถส่งเสียงหัวเราะที่หาได้ยากขึ้นมา

ในใจของโล่เฉินเป็นกังวลมาตลอด เขากลัวว่าหานหยุนเทาจะแอบลงมือลับหลัง เมื่อกลับไปถึงบ้าน เขาก็รีบติดต่อกับฟ่านหงชางอย่างเงียบๆ ให้เขาช่วยจัดบอดี้การ์ดเพื่อปกป้องหานหยู่เยนและน้องสาวของเธอ

……

เขตชุมชนระดับไฮเอนด์ของเมืองเจียง ภายในบ้านสไตล์ตะวันตกหลังหนึ่ง

“พ่อ ทำให้พ่อต้องลำบากแล้ว”

หานหยุนเทาดวงตาแดงก่ำ เขายืนอยู่ที่ทางเข้าห้องโถงบรรพบุรุษเล็กๆ ที่ชั้นใต้ดิน

ในฐานะลูกชายคนโตรุ่นที่สองของตระกูลหาน หานเจี้ยนกั๋วรักตระกูลของตนอย่างยิ่ง ในชั้นใต้ดินบ้านเขาเองก็มีห้องโถงบรรพบุรุษขนาดเล็กอยู่

พื้นที่ไม่ใหญ่นัก ราวๆ สิบตารางวา

ควันธูปลอยล่อง บรรยากาศเคร่งขรึม

ทุกวันเช้าและเย็น หานเจี้ยนกั๋วล้วนต้องมาสักการะ

ผู้ชายที่รักตระกูล รักบรรพบุรุษของตน แต่ต้องถูกขับไล่และลบชื่อออกจากลำดับวงศ์ตระกูล

สำหรับเขาแล้วนี่มันเจ็บปวดยิ่งกว่าการเฉือนชิ้นเนื้อของเขา

“พ่อ ผมขอโทษ” หานหยุนเทาเอ่ยเสียงสะอื้น

"เฮ้อ"

หายเจี้ยนกั๋วถอนหายใจหนักๆ ครั้งหนึ่ง เขาลุกขึ้นและจุดธูปให้บรรพบุรุษอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้ม "ไม่เป็นไร ต้องมองไปข้างหน้า เรื่องที่เกิดไปแล้วไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจกับมันอีก"

“อันที่จริง พ่อดีใจอย่างยิ่ง”

"พ่อออกจากตระกูล แต่แลกมาด้วยการเปลี่ยนแปลงเป็นคนใหม่ของลูก คุ้มค่าอย่างยิ่ง ตระกูลหานต้องพึ่งพาลูก ไม่ใช่พ่อ”

หานหยุนเทากำหมัดแน่น เสียงของเขาแหบพร่า "พ่อ ไม่ต้องกังวล ผมไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ผมตาสว่างแล้ว ผมจะนำพาตระกูลหานไปสู่ความรุ่งโรจน์ เมื่อผมได้เป็นเจ้าบ้านตระกูลหาน ผมจะพาพ่อกลับเข้าสู่ตระกูลและใส่ชื่อของพ่อเข้าไปในลำดับวงศ์ตระกูลอีกครั้ง"

“พ่อจะรอวันนั้น” หานเจี้ยนกั๋วมีความสุขอย่างยิ่ง

พ่อและลูกออกมาจากห้องใต้ดินและนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

"พ่อ พ่อทำงานหนักมาครึ่งชีวิต ตอนนี้ได้เวลาพักผ่อนแล้ว ไปเที่ยวกับแม่เถอะ เรื่องตระกูลพ่อไม่ต้องกังวล"

"นี่ไม่ใช่เรื่องต้องรีบร้อน" หานเจี้ยนกั๋วโบกมือและถามขึ้น "ตอนนี้ลูกยังอยู่ในขั้นตอนของการถูกไล่ออก หนึ่งปีเชียวนะ นี่เป็นโอกาสทอง หานหยู่เยนอาจจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ลูกตัดสินใจจะทำยังไง มีความคิดหรือยัง?”

หานหยุนเทาผุดรอยยิ้มที่เย็นชาตรงมุมปาก เขาเอ่ย "พ่อ ยังไงเสียคุณย่าก็อยู่เคียงข้างพวกเรา พ่อถูกไล่ออกจากตระกูล คุณย่าเองก็เสียใจอย่างยิ่ง ขณะเดียวกันก็โกรธ อีกทั้งความโกรธนี้ยังพุ่งเป้าไปที่ครอบครัวของหานหยู่เยน"

"ยังไงกัน? "

หานหยุนเทาอธิบาย: "ถ้าญาติ ๆ ไม่ไปที่ภูเขาสุสาน คุณย่าเองก็จะสามารถกดเรื่องนี้ลงไปได้ แต่ตอนนั้นทุกคนล้วนอยู่กันหมด ในฐานะเจ้าบ้าน คุณย่าจำเป็นต้องจัดการตามกฎตระกูล”

“ทำไมญาติ ๆ ถึงได้รีบไปที่ภูเขาสุสาน แน่นอนว่าย่อมเป็นหานหยู่เยนที่ส่งข่าวบอก ดังนั้นคุณย่าจึงโกรธอย่างยิ่ง”

"นอกจากนี้ก่อนหน้านี้เรื่องผู้รับผิดชอบโครงการ คุณย่ายอมถอยให้ก้าวหนึ่ง แต่ก็ถือเป็นการตบหน้าคุณย่าไปแล้วเช่นกัน พวกหานหยู่เยนบางทีอาจจะยังนิ่งนอนใจ แต่เปลวไฟในใจของคุณย่ากำลังค่อยๆ ปะทุขึ้นมา เมื่อมันถึงจุดสูงสุด คุณย่าฟิวส์ขาดระเบิดออกเมื่อไหร่ หานหยู่เยนก็จะถึงคราวเคราะห์"

หานเจี้ยนกั๋วตะลึงไปชั่ววินาที จากนั้นก็หัวเราะลั่น "ไม่เลวไม่เลว ลูกฉลาดแล้วจริงๆ "

"พ่อ ตอนนี้ผมมีสองความคิด"

“ไหนเล่ามา”

สายตาของหานหยุนเทาแหลมคม เขาเอ่ยอย่างสบายๆ "ข้อแรก สร้างความขัดแย้งระหว่างหานหยู่เยนและคุณย่า ทำให้คุณย่าเสียหน้าและเกลียดชังหานหยู่เยน ขั้นตอนนี้เป็นกระบวนการที่ยาวนาน นั่นเพราะความโกรธแค้นนั้นต้องสั่งสมขึ้นมา ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน ค่อยเป็นค่อยไป”