จุติใหม่ไร้เทียมทานในต่างโลก นิยาย บท 4

สวรรค์อ่า นั่นคือเด็กทารกใช่ไหมนั้น

ต้วนเทียนหยาตกใจจนถึงกลับเซไปเลย หมาป่าตัวหนึ่งพาเด็กที่ดูเหมือนเพิ่งจะคลอดมาที่ประตูอาศรมไป๋อวิ๋นของพวกเขา เขายกขาขึ้นและก็วิ่งไปที่เรือนที่อยู่ด้านหลัง ไม่เหลือความเกรงขามอย่างตอนที่มาเลยสักนิด

“ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ใหญ่ รีบมาเร็วเข้า”

“มีเด็กน้อยคนหนึ่ง ยังเล็กมาก ยังมีหมาป่าอีกตัว หมาป่าขาวตัวใหญ่ ตัวใหญ่มากเลยล่ะ” เขาตะโกนออกมาไม่เป็นประโยค

ทางด้านศิษย์พี่ศิษย์น้องที่เหลืออีกสามคนได้ยินเจ้ารองตะโกนเรียก ก็รีบออกไปข้างนอกทันที จากนั้นก็เห็นร่างที่เหมือนลิงคนนั้นทันที

“เกิดอะไรขึ้น? เด็กอะไร” โอวหยางซวี่เอ่ยถาม

“ที่ประตู มีหมาป่าขาวตัวใหญ่ตัวหนึ่ง ยังพาเด็กมาด้วยอีกคน เด็กน้อยตัวเล็กมาก ๆ” ต้วนเทียนหยาพูดด้วยความตื่นเต้น

“เด็กน้อยตัวเล็กมาก ๆ งั้นหรือ?” เสี่ยวซื่อเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมแขนของโอวหยางซวี่ ดวงตาของเขาเปล่งประกายแวววับ

“ไป ๆ ๆ พวกเรารีบไปดูกันเถอะ” เสี่ยวซานลากต้วนเทียนหยาไปที่ประตูทันที

เงาของคนสี่คนมาที่ประตู และหมาป่าสีขาวตัวใหญ่ก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เมื่อเห็นทั้งสี่คนแล้วก็ร้องครางออกมาเบา ๆ สองครั้ง “บรู้ววว~”

เสี่ยวซื่อตกใจจนวิญญาณหลุด รีบซุกหัวเข้าไปในอ้อมแขนของศิษย์พี่ใหญ่ของเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบเงยหน้าขึ้นมามอง โอวหยางซวี่มีสีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ มองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ส่วนต้วนเทียนหยาสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เสี่ยวซานก็มองไปอย่างไม่กลัวแม้แต่น้อย หมาป่าสีขาวตัวใหญ่มองเห็นคนหลายคนแล้วแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆเลยชั่วขณะหนึ่ง

ขณะที่คนทั้งสี่คนและหมาป่าตัวหนึ่งกำลังสบตากันอยู่นั้น “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ผู้เฒ่าอย่างข้าไม่คิดว่าจะมีโอกาสเช่นนี้ ยังจะสามารถรับลูกศิษย์หญิงได้ด้วย” ยังไม่ทันได้เห็นตัวก็ได้ยินเสียงดังมาก่อนแล้ว เสียงอันทรงพลังอันเก่งกล้าของเสวียนจีจือดังขึ้นมาจากระยะไกล ๆ และก็เข้ามาใกล้ ๆ เรื่อย ๆ หลังจากนั้นร่างชุดขาวทั้งตัวที่มีลักษณะเหมือนเซียนก็มาปรากฏต่อหน้าทุกคน

“อาจารย์~”

“อาจารย์~”

“อาจารย์~”

“อาจารย์~”

ทั้งสี่คนเอ่ยประสานเสียงพร้อมกัน

“อาจารย์ในที่สุดท่านก็ออกมาจากการบำเพ็ญตนแล้ว” เสี่ยวซื่อดิ้นตัวลงจากอ้อมแขนของศิษย์พี่ใหญ่และวิ่งไปหาท่านผู้เฒ่า ก่อนจะกอดที่ต้นขาของเสวียนจีจือแล้วปีนขึ้นไป

เสวียนจีจือกระตุกมุมปากแล้วลูบศีรษะของเขา

“อืม เด็กดี~”

จากนั้นเขาก็ก้าวขาเดินไปหาหมาป่าขาวตัวใหญ่นั่น

เขามองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในห่อสีแดงนั้นด้วยสายตาที่รักและเอ็นดูก่อนจะพูดว่า “ผู้เฒ่าอย่างข้าล่วงรู้ความลับของสวรรค์ ข้ารู้ว่าชีวิตนี้ของข้ายังต้องมีลูกศิษย์อีกคนหนึ่ง และก็คือเจ้านั่นเองลูกศิษย์หญิงตัวน้อยของข้า ฮ่า ๆ ๆ ดีมาก ยอดเยี่ยมไปเลย”

แต่เมื่อเอื้อมมือออกไปคิดอยากไปสัมผัส หมาป่าขาวตัวใหญ่กลับถอยหลังไปหนึ่งก้าว และมองไปที่ผู้เฒ่า

หมาป่าขาวตัวใหญ่ : ข้าก็ไม่อยากขี้ขลาดขนาดนี้หรอกนะ เพียงแต่ตาเฒ่าคนนี้บนตัวมีรัศมีที่น่าเกรงขามมากเกินไป มองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่คนที่ยั่วโมโหด้วยได้ง่าย ๆ ต่อให้ข้าเป็นราชาหมาป่า ก็ไม่มีทางสู้ได้หรอก

“เทียนหยา เจ้าตามไปดูหน่อยสิ” เสวียนจีจือเอ่ยสั่ง

“ขอรับ อาจารย์” ต้วนเทียนหยาพูดจบก็ทะยานตัวออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน อาจารย์และเหล่าลูกศิษย์ก็พากันทำความสะอาดเด็กหญิงตัวน้อยจนสะอาด เสวียนจีจือตรวจสอบชีพจรและป้อนยาให้ ถือว่าได้ช่วยชีวิตกลับมาได้แล้ว แต่เด็กหญิงตัวน้อยยังคงสลบอยู่

“อาจารย์ ให้” เสวียนเสี่ยวซื่อถือหยกจันทร์เสี้ยวที่เพิ่งเจอเมื่อสักครู่ยื่นไปให้เสวียนจีจือ

เสวียนจีจือหยิบมาไว้ในมือแล้วมองดู จากนั้นก็ดึงเชือกสีแดงที่เปื้อนเลือดออก และก็วางจี้หยกเอาไว้ในมือเล็ก ๆ ที่นุ่มนิ่มของเด็กทารก

“หาเชือกสีแดงเส้นใหม่มาห้อยที่คอให้นาง น่าจะเป็นของที่พ่อแม่ของนางพกติดตัว ต่อไปน่าจะมีประโยชน์”

“ขอรับ อาจารย์” โอวหยางซวี่ขานรับ

“อาจารย์ ต่อไปนางก็จะเป็นศิษย์น้องหญิงของพวกเราใช่ไหมขอรับ?” เสวียนเสี่ยวซื่อเอ่ยถาม

ในขณะเดียวกันโอวหยางซวี่และเสวียนเสี่ยวซานก็เงยหน้ามองไปที่อาจารย์เช่นกัน

เสวียนจีจือมองดูทารกที่กำลังนอนหลับอยู่ด้วยสายตาลึกซึ้ง “ใช่แล้ว นางถูกกำหนดให้เป็นลูกศิษย์ของข้าเสวียนจีจือ เป็นศิษย์น้องหญิงของพวกเจ้า”

“เย้ สุดยอดไปเลย ข้ามีศิษย์น้องหญิงแล้ว ต่อไปข้าก็จะเป็นศิษย์พี่แล้ว” เสวียนเสี่ยวซื่อดีใจจนกระโดดโหลดเต้นไปมา แล้วก็ปีนขึ้นไปที่ขอบเตียงเพื่อมองดูเด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังนอนหลับอยู่ เขาเอานิ้วแตะเบา ๆ ไปที่แก้มของนาง