CEOคลั่งรัก ฉันหนีไปไหนไม่ได้ นิยาย บท 7

ขณะที่หาญกำลังจะออกไป สายฝนก็ห้ามเขาไว้ เขาเอนตัวไปด้านข้างเล็กน้อยและเห็นสายฝนหอบขณะที่เธอวิ่งเข้ามาหาเขา

“นี่คือเงินที่ฉันเป็นหนี้คุณค่ะ” สายฝนยืนอยู่หน้าหาญ ยื่นซองสีน้ำตาลอ่อนให้เขา

สายฝนเกือบลืมไปเลยว่าเธอมาที่นี่เพื่อคืนเงินให้เขา

เมื่อมองไปที่ซองจดหมายและใบหน้าที่จริงจังของสายฝน หาญก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นเขาก็หัวเราะ

สายฝนตกใจ

เธอได้พบกับหาญเพียงสองครั้ง และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขายิ้ม

หาญหล่อมาก หน้าตาของเขาคมเข้มและโครงหน้าชัด เขางดงามราวกับงานศิลปะที่สวยงาม แต่การจ้องมองของเขาเย็นชา แต่เมื่อเขายิ้ม ใบหน้าของเขาก็อ่อนลง สายฝนประหลาดใจและดีใจมากที่ได้เห็นด้านนี้ของเขา

“คุณวิ่งตามผมมาเพราะแค่เรื่องเงินเหรอ?” หาญพูดอย่างขบขัน เขาก้มศีรษะลงและส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง "เราแต่งงานกันแล้ว ไม่ต้องคืนหรอก"

“ฉันทำตามหลักการของฉันค่ะ” สายฝนแน่วแน่

อย่างไรก็ตาม หาญไม่รับเงิน แต่เขากลับมองเธออีกครั้งแบบคาดคะเน

ขณะที่สายฝนรีบถลาตัวเข้ามา ใบหน้าของเธอแดงก่ำเป็นสีชมพู และมองเห็นเม็ดเหงื่อทั่วแก้มที่เรียบเนียนของเธอ

ทันใดนั้น หาญรู้สึกถูกดึงดูดให้ทัดผมที่หลุดออกมาไว้ข้างหลังใบหูของเธอ

หาญหยุดตัวเองทันเวลาและกลับมาสงบอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นาน

“เราแต่งงานกันแล้ว เงินไม่ใช่ปัญหาระหว่างเรา” หาญตอบ เขาเกลี้ยกล่อมเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนและใจดี ไม่เปิดโอกาสให้สายฝนปฏิเสธ และเดินตรงไปหาคนขับรถที่รออยู่ข้างรถแล้ว

"แต่..." สายฝนอยากจะหยุดหาญอีกครั้ง แต่ในที่สุดก็ยอมแพ้หลังจากที่เขาพูดตรง ๆ และตั้งใจจะกลับ