ซ่านสวาท คาวรักรุ่นพ่อ นิยาย บท 1

-------

บ้านหลังใหญ่แห่งหนึ่ง

"ออกมากับฉันเดี๋ยวนี้นะยัยแก้วตา!!"

เสียงสาวมีอายุยืนชี้หน้าจ้องมองลูกสาวด้วยสายตาโกรธเคืองเหตุผล เธอนั้นได้เลิกลากับเจ้าของบ้านหรือก็คือ คาลวิค สามีคนที่ 2 หลังจากที่สามีคนแรกพ่อของ แก้วตา ได้จากโลกนี้ไปเธอจึงได้พบกับคลาวิคนักธุรกิจและเจ้าของร้านอาหารชื่อดังชาวนอร์เวย์

หลังจากที่ได้อยู่กินด้วยกันมาเกือบ 10 ปีจู่ๆ แม่ของแก้วตา ดวงใจ พบรักกับหนุ่มรุ่นลูกจึงได้ขอเลิกลากับคาลวิค แต่ลูกสาวที่กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่นนั้นกลับไม่อยากจากบ้านที่ร่ำรวยนี้ไปกับแม่ จึงได้แต่ยืนหลบแผ่นหลังกว้างของพ่อเลี้ยงด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

"ไม่ค่ะ! ไม่ไปหนูไม่ไป!!"

"ไม่ได้ แกต้องไปถ้าแกไม่ไปฉันกับแกจะไม่ใช่แม่ลูกกันอีกต่อไป!!"

เสียงแผดของดวงใจทำเอาแก้วตาดวงตาสั่นคลอนน้ำตาร่วงลงแก้มใสในที่สุด

"พอเถอะดวงใจ"

ทนเห็นลูกสาวหน้าจิ้มลิ้มร้องไห้ไม่ได้ คาลวิคจึงรีบโอบกอดหญิงสาวอายุ 20 ปีซบเข้ากลางอกทำเอาดวงใจเห็นภาพบาดตาถึงกับกรีดร้อง

"อย่าบอกนะ...แกสองคนได้กันแล้วงั้นเหรอ!!!"

"ไม่ใช่นะแม่!!"

ปลายนิ้วชี้ไปยังลูกสาวด้วยสายตาอาฆาตแค้น ราวกับเธอไม่ใช่ลูกแต่เป็นชู้กับสามี

"หยุดความคิดบ้าๆ ของเธอได้แล้วดวงใจไปสิ อยากจะออกไปก็ไปอยากจะเอาเงินของฉันไปเสพสุขกับผู้ชายที่เธอเลือกก็ไป แต่อย่าเอาแก้วตาไปฉันจะดูแลแก้วตาต่อจากนี้เอง"

"เหอะ! กูว่าแล้วว่ามึงสองคนต้องตลบหลังเล่นกูแบบนี้ได้ในเมื่อมึงเลือกแบบนี้ ต่อจากนี้ไม่ต้องมาเรียกกูว่าแม่"

"ฮึก!!"

ร่างเล็กของหญิงสาวแทบทรุดเข่าล้มลงกับพื้น ดีที่มีวงแขนของพ่อเลี้ยงคอยประคองเธอไว้แนบอก ส่วนผู้เป็นแม่นั้นรีบยกแว่นดำขึ้นมาสวม ลากกระเป๋าเสื้อผ้าเงินทองซึ่งได้จากอดีตสามีไปหลายสิบล้านออกจากบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ฮึก! ฮือหนูไม่เหลือใครแล้วค่ะคุณคาล ฮึก! ไม่เหลือใครในชีวิตหนูแล้ว"

"ไม่เป็นไรนะ หนูยังเหลือลุงอยู่อีกคน ไม่สิต้องเรียกว่าพ่อ ยังเหลือพ่ออีกคนนะ"

ร่างแหลกสลายเกือบจะทรุดลงพื้นหลายต่อหลายครั้ง แต่ยังคงมีวงแขนแกร่งของพ่อเลี้ยงคอยโอบอุ้มไว้ไม่ห่าง อารมณ์มากมายตีกันในหัวทั้งดีใจที่อดีตพ่อเลี้ยงยังเอ็นดูและรับเลี้ยงเธอต่อ และเสียใจที่แม่แท้ๆ ตีตราว่าเธอเป็นลูกทรพีแอบตีท้ายครัว

"ฮึก หนูขอโทษนะคะที่ทำให้แม่คิดว่าเราเกินเลย...กันแบบนี้"

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่แคร์ดวงใจแล้วตอนนี้ที่ฉันต้องแคร์คือหนูแก้วตามากกว่า เอาเป็นว่าเรื่องดวงใจไม่ต้องไปคิดมากนักหรอกนะ เพราะขนาดตัวเธอเองก็ดูไม่เสียใจเลยสักนิด"

"ค่ะ ขอบคุณคุณคาลอีกครั้งนะคะ"

ฝ่ามือเล็กยกขึ้นกราบแนบอกพ่อเลี้ยงแสนดี ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวปลอบประโลมเธอแผ่วเบาอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรๆ ฉันเองก็เอ็นดูหนูอยู่แล้วอยู่ด้วยกันมา 10 ปีถ้าขาดหนูไปฉันเองก็คงเหงาเหมือนกัน ^^ "

1 เดือนต่อมา

บ้านคาลวิค

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน