แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 748

“เฉินโม่ จนถึงตอนนี้แล้วนายยังใจแข็งไม่ปรากฏตัวออกมาอีกเหรอ? ถ้านายเป็นลูกผู้ชาย จงปรากฏออกมาพูดกับมู่หรงยานเอ๋อร์ด้วย!” พิธีกรสาวได้รับอิทธิพลความรักปักใจและความกล้าหาญของมู่หรงยานเอ๋อร์ จนออกหน้าช่วยมู่หรงยานเอ๋อร์ตามหาคน

เมื่อได้ยินชื่อเฉินโม่แล้ว นักศึกษาของห้องสามบางคนรู้สึกตกตะลึง

สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินเคร่งขรึม เขาหันไปมองเฉินโม่ด้วยความเหม่อลอย ขมวดคิ้วเล็กน้อยและสีหน้าเต็มไปด้วยความครุ่นคิด

“ไม่ ไม่น่าจะเป็นเขา!” ถึงแม้ว่าเขาจะปลอบใจตัวเอง แต่ยิ่งอยู่สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินก็ยิ่งน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อย ๆ

หลี่ชิงหยีที่เป็นหัวหน้าห้องอดไม่ได้ที่จะมองเฉินโม่ เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย จากนั้นส่ายศีรษะ และหัวเราะเยาะตัวเอง “ไม่ เป็นไปไม่ได้ จะเป็นเขาได้อย่างไร?”

เล่หรูหั่วอดไม่ได้ที่จะมองเฉินโม่เช่นกัน ดวงตาที่เปล่งประกายเหมือนดวงดาวของเธอมีความแปลกเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เพื่อนนักศึกษาที่รู้จักเฉินโม่ ทุกคนต่างมองเฉินโม่เช่นกัน และคิดอยู่ในใจเหมือนกันว่า “ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้น!”

เฉินโม่รู้สึกจำใจ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ตอนนี้เขาไม่ปรากฏตัวไม่ได้แล้ว และเขาไม่ใจแข็งพอที่จะให้มู่หรงยานเอ๋อร์เผชิญกับสายตามากมายอยู่บนเวทีตามลำพัง

เมื่อพิธีกรสาวเห็นว่ายังไม่มีใครยืนออกมา เธออดไม่ได้และตะโกนไปกลางฝูงชน “เฉินโม่ นายจะหลบซ่อนจนถึงเมื่อไหร่?”

เฉินโม่ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ และสามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที

จี๋ต๋าจิ่วตูกล่าวด้วยรอยยิ้มหยอกล้อว่า “ไอ้เบื๊อกเฉิน ถึงแม้ว่านายจะชื่อเฉินโม่เหมือนกัน แต่คนที่เธอเรียกไม่ใช่นาย นายอย่าล้อเล่น!”

เฉินโม่มองจี๋ต๋าจิ่วตูและกล่าวเบา ๆ ว่า “ฉันก็คือไอ้สารเลวที่พวกนายพูดถึง”

“ห๊ะ……”

ร่างกายของจี๋ต๋าจิ่วตูแข็งทื่อทันที และรู้สึกตกใจมาก