ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 22

“ท่านชายน้อยดูข้า ข้าเต้นรำได้ดี ส่วนชื่อนั้นก็ไม่พูดแล้ว ขอท่านชายน้อยช่วยตั้งใหม่ให้ด้วย”

เฟิงฉิ้นหว่านสังเกตต่อไป： “พี่สาวภายนอกดูดีมาก เหินเดินขึ้นมามีเสน่ห์น่าหลงใหล โดนเฉพาะที่เอว เพียงมองดูก็รู้สึกว่าอ่อนนุ่มเรียวบาง พี่สาวฝึกฝนระบำลู่เยาได้หลายอย่างไม่เท่าเก่งหนึ่งอย่าง ระบำลู่เยานี้เวลาเต้นทั้งแข็งแรงและอ่อนโยน อ่อนหวานสง่างาม มีกวีกล่าว：หนานกั๋วมีสาวงาม ระบำลู่เยาอ่อนช้อย……กลัวเพียงจับไม่ได้ บินไปไล่จิงหง พี่สาวนามว่าลู่เยาหรือว่าจิงหง ก็ดีเยี่ยม”

“ท่านชายน้อย ข้ารำดาบเป็น！”

“งั้นอันนี้ก็หายากแล้ว มาราวฟ้าร้องเก็บความโกรธ ไปราวทะเลแม่น้ำนิ่งสงบ งั้นก็นามว่านิ่งสงบ”

เฟิงฉิ้นหว่านผู้มาไม่เกี่ยง ไม่ว่าจะน่าเกลียด สวย ถึงตรงที่นาง ก็สามารถหาจุดเด่นได้เสมอ

นางลี่ใบหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชมอยู่ข้างๆ เข้าหา ฉินฮั๋วเหนียนอย่างเงียบ ๆ : "ท่านฉิน ท่านนายน้อยของพวกข้าเป็นบุคคลยศสูงศักดิ์จริงๆ ทำไมท่านถึงเพิ่งเชิญมาตอนนี้?"

ฉินฮั๋วเหนียนก็รู้สึกตะลึงอย่างมากในใจ แต่ใบหน้ากลับจริงจังดูอารมณ์ไม่ออก： “อย่าถาม”

ถามแล้วก็บอกไม่ได้

“หากความคิดของท่านชายน้อยเป็นจริง หอหญิงงามเมืองของเรากลายเป็นหอแรกในหลินผิงก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม！”

“หลินผิงใหญ่แค่ไหนกัน？” ฉินฮั๋วเหนียนตัวเป็นชายหนุ่ม สามารถเข้าใจจิตใจของชายได้มากกว่า เฟิงฉิ้นหว่านพยายามเช่นนี้ เพียงเหล่าแม่นางมุมานะบากบั่น หอหญิงงามเมืองสามารถมีชื่อเสียงอย่างมากแน่นอน

แต่ว่า เพียงเท่านี้ก็สามารถแย่งทรัพย์มรดกของตระกูลเฟิงกลับมาได้หรือ？

เฟิงฉิ้นหว่านดื่มชาไปสองถ้วย ในที่สุดก็ดูคนไปส่วนใหญ่

สุดท้ายยังเหลือไม่กี่คน หญิงสาวที่เย็นชาราวกับจันทร์ทราที่นางเห็นก่อนหน้าก็ไม่เคยเข้ามา

เฟิงฉิ้นหว่านก็ไม่รีบร้อน แต่มองไปยังหญิงสาวอีกฝั่ง： “ พี่สาวท่านนี้ ท่านมีความสามารถอะไร？”

หญิงสาวผู้ถูกเอ่ยนามนิ่งงันครู่หนึ่ง แล้วยิ้มอย่างเบาๆ: “ท่านชายน้อย ข้านางหยุน ปีก่อนหน้านั้นใช้รูปลักษณ์มีหน้ามีตาอยู่สักพัก ตอนนี้ก็ยี่สิบห้าแล้ว มีอายุขึ้นรูปลักษณ์ก็หาย ก็ไม่มีฝีมือใดๆ”

“ท่านชายน้อย นางหยุนเช่นนี้ ท่านยังมีวิธีแก้หรือไม่？” เหล่าแม่นางคนอื่นตั้งตารอคอย

เฟิงฉิ้นหว่านเดินเข้าไป สังเกตนางหยุนอย่างตั้งใจ กล่าวอย่างแปลกใจ： “นี่ก็เกิดเพื่อเบญจมาศโดยเฉพาะเลยมิใช่หรือ？”

“หา？ท่านชายน้อย นางหยุนเฉยเมยไม่แย่งชิงก็จริง มองทุกอย่างกระจ่างแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นท่านบอกว่าเบญจมาศในพรรณบุปผกา นั่นคือสิ่งที่ฆ่าร้อยดอกไม้หลังจากที่บานสะพรั่ง นางหยุนเหมาะสมหรือ？”

“โตว้โคว่(กระวาน) อายุสิบสามหรือสิบสี่ปี เป็นความงามที่ไร้เดียงสา；ปี้ยู่(หยกเขียว) อายุสิบหกปี ความงามของดอกไม้เริ่มผลิบาน；ถาวจี้(ฤดูดอกท้อบาน)อายุยี่สิบ ความงามก็เบ่งบานเต็มที่ แต่พี่นางหยุนเช่นนี้ อายุยี่สิบห้า เป็นเพียงความงามของดอกไม้ คือเวลาของความมีวุฒิภาวะเสน่ห์ ถ้าเช่นนี้เรียกตัวเองว่าแก่ความสวยหาย เช่นนั้นคนอื่นจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร”

นางหยุนนิ่งงันอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็หัวเราะ： “ขอบคุณท่านชายน้อยให้ความกระจ่าง”

“ข้าพูดเรื่องจริงทั้งนั้น หากพี่นางหยุนเชื่อข้า ข้าให้สูตรดูแลรักษาร่างกาย หนึ่งเดือนจากนี้ ให้คนพวกนั้นได้ดู เช่นไรถึงเรียกว่าหากข้าเบ่งบานฆ่าดอกทั้งร้อยที่แท้จริง！”

เฟิงฉิ้นหว่านสายตาจริงใจ ดวงตาที่ชัดเจนไม่เปื้อนสิ่งสกปรก นางหยุนนิ่งงันอยู่กับที่ แล้วพยักหน้าอย่างควบคุมไม่ได้

นางลี่ที่อยู่ด้านข้างยังตะลึง ส่งสายตาให้ฉินฮั๋วเหนียนครั้งแล้วครั้งเล่า

นางหยุนนี้เป็นแม่นางกลุ่มแรกๆที่ติดตามนาง ย้อนกลับไปในตอนนั้น หอหญิงงามเมืองไม่ได้อยู่ในระดับปัจจุบัน ก็ได้รับความไม่เป็นธรรมไม่น้อย ถึงขนาดยังเคยถูกคนขืนใจ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแม้กล่าวว่านางเฉยเมยไม่แย่งชิง แต่ในความเป็นจริงกลับเพราะใจแตกสลาย แต่ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่นิ่งเฉยคนนี้ จะถูกเฟิงฉิ้นหว่านชักชวนด้วยคำพูดไม่กี่คำก็กลับใจได้แล้ว

เฟิงฉิ้นหว่านมองไปยังสาวงามราวกับจันทร์คนสุดท้าย： “ไม่ทราบว่าพี่สาวท่านนี้ทำไมถึงไม่พูดไม่จาเลย？”

สาวงามลืมตาขึ้น กลิ่นอายยิ่งเย็นลง เฟิงฉิ้นหว่านสังเกตอย่างใกล้ชิด ในใจก็เอยชมมากขึ้น： ใบหน้านี้ช่างงดงามจริงๆ! เมื่อเทียบกับพี่หญิงเอกของนางในจวนเฉิงเสี้ยง ก็ไม่ต่างกันมากแล้ว

“ข้าหลินชิวหยุนน้อมพบท่านชายน้อย”

“แม่นางหลินอ่อนน้อมกระแล้ว...”

เฟิงฉิ้นหว่านในใจสั่นไหวทันใด หลินชิวหยุนภายในหอนางโลมหากมีชื่อและนามสกุลไม่ใช่เรื่องดีอะไร ส่วนมากก็จะเป็นการนำเข้าในรายชื่อ ชั่วชีวิตไม่สามารถไถ่ตัวได้

นอกจากนี้ หลินชิวหยุนชื่อนี้คุ้นหูมาก เหมือนจะเคยได้ยินจากที่ไหนสักแห่ง...

นางลี่รีบก้าวเข้าไป： “ท่านชายน้อย ชื่อของเหล่าแม่นางก็ตั้งเสร็จแล้ว ต่อมาก็สามารถปรับปรุงหอหญิงงามเมืองแล้วใช่ไหม？”

“ท่านน้าลี่เก่งจริงๆ ข้าเตรียมพร้อมมาแล้ว แบบแปลนก็วาดเสร็จแล้ว”

“มีแบบแปลนด้วยหรือ？ท่านชายน้อยน่าประทับใจจริงๆ”