ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 11

จ้าวยี่มองเฟิงฉิ้นหว่านอย่างลึกซึ้ง จากนั้นจึงหันไปสั่งการเจ้าพนักงานทั้งหมดเข้ามาฟังคำสั่งการ

ประตูคุกถูกเปิดออก เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้าเบาๆ พลางกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณมาก”

พัศดีพวกนั้นรู้สึกปลื้มใจ จึงรีบค้อมเอวลงทำความเคารพ

“แม่นางเฟิงเกรงใจแล้ว”

หากคำพูดของเฟิงฉิ้นหว่านเป็นความจริง ครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะสามารถช่วยผู้หญิงบริสุทธิ์ได้อีกไม่รู้กี่คนต่อกี่คน นับว่าเป็นเรื่องที่มีคุณูปการอย่างมาก

เจ้าพนักงานเข้ามารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว เฟิงฉิ้นหว่านยืนอยู่ในตำแหน่งที่ห่างจากจ้าวยี่สามก้าว “ใต้เท้าอยากไปสืบที่ไหนหรือเจ้าคะ”

“ไปสืบเกาหวู”

“ใต้เท้าหลักแหลมนัก เวลาเช่นนี้ เกาหนานคงกำลังเฝ้าลูกชายของตัวเองอยู่ เมื่อไปถึงแล้วจะได้จับตัวมาพร้อมๆ กันเลย จะได้ไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”

จ้าวยี่มองเฟิงฉิ้นหว่านและเกิดความคลางแคลงใจ

ก่อนหน้านี้เคยได้ยินมาว่าลูกสาวตระกูลเฟิงนางนี้ถูกเลี้ยงอยู่แต่ในเรือน ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่น เป็นเพียงคุณหนูที่ร่างกายอ่อนแอบอบบาง แต่วันนี้พอได้มาเจอ รูปร่างบอบบางก็จริง แต่นิสัยนั้น......

อย่าใช้คำว่าอ่อนโยนบอบบางเลย ต้องใช้คำว่าบ้าระห่ำถึงจะเหมาะกับนางมากกว่า

เมื่อออกจากที่ว่าการอำเภอแล้ว จ้าวยี่ก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง “เจ้าขี่ม้าเป็นหรือไม่”

พลตระเวนจูงม้าตัวเมียลักษณะเชื่องมาตัวหนึ่ง ม้าตัวนี้ตัวเล็ก แต่ก็ยังสูงกว่าเฟิงฉิ้นหว่าน

เฟิงฉิ้นหว่านเดินออกมาด้านหน้า เหยียบเก้าอี้ขึ้นมาแล้วพลิกตัวขึ้นไป เมื่อขึ้นไปนั่งด้านบนแล้วจึงสะบัดมือที่บาดอผลปริออกมาจนเห็นเลือด “ใต้เท้า อย่าเสียเวลาเลยดีกว่าเจ้าค่ะ”

จ้าวยี่เม้มปาก จากนั้นจึงกระโดดขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงหมอของเกาหวู

เมื่อบริเวณหน้าประตูที่ว่าการอำเภอสงบลง ผ้าม่านของรถม้าที่จอดอยู่ด้านข้างสิงโตหินที่อยู่ไม่ไกลก็เริ่มขยับ

องครักษ์หยุนซวนก้มตัวรายงาน “ท่านชาย ท่านว่าคำพูดของเฟิงฉิ้นหว่านเป็นจริงหรือไม่ขอรับ”

บนรถม้า แววตาของฟู่ลั่วเฉินสั่นไหว “เจ้าว่าลูกชายของเกาหนานคนนั้นโง่หรือไม่”

“ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนเสเพล แต่ไม่เคยได้ยินว่าสมองของเขามีปัญหาอะไร”

“ถ้าสมองไม่ได้มีปัญหา แล้วทำไมต้องเล่าเรื่องที่ส่งผลต่อทั้งตระกูลให้เฟิงฉิ้นหว่านฟังด้วย”

หยุนซวนเบิกตากว้าง “หากเกาหวูไม่ได้เป็นคนพูด แล้วคุณหนูเฟิงจะรู้เรื่องราวพวกนี้ได้ยังไง”

“เดาสิ”

“ข้าน้อย......” หยุนซวนคิดไม่ออก เขาจะไปเดาถูกได้อย่างไร

ริมฝีปากของฟู่ลั่วเฉินกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม “อีกอย่าง หากเป็นเจ้า เจ้าจะรู้หรือว่ากระดูกข้อนิ้วของสตรีรูปร่างเป็นอย่างไร”