ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 137

ตอนที่เฟิงฉิ้นหว่านมาถึงสวน รู้สึกว่าสีหน้าขององครักษ์หยุนซวนย่ำแย่มาก จึงคาดเดาบางอย่างทันที： หรือว่าสองวันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้ว?

“น้อมทำความเคารพท่านชาย”

ฟู่ลั่วเฉินข่มความอารมณ์ทั้งหมด ลำแสงที่ฉายออกมาจากดวงตาหงส์แสดงถึงความลุ่มลึกยากจะคาดเดา： “ไม่ต้องมากพิธี”

เฟิงฉิ้นหว่านยื่นกล่องไม้ในมือไปตรงหน้าฟู่ลั่วเฉิน ยิ้มบางๆ แล้วพูด： “นี่คือของขวัญต้อนรับสำหรับการกลับมาของท่านชายโดยเฉพาะเค่ะ”

ฟู่ลั่วเฉินเปิดกล่อง เห็นพัดด้ามหยก แววตาของเขาทอประกาย： “เหตุใดจึงนึกให้พัดกับข้า?”

“ข้าเห็นท่านชายมักจะถือพัดตลอดเวลา อีกทั้งเมื่อคราวก่อนก็ขอพู่ห้อยพัดกับข้า ข้าจึงคิดว่าท่านชายต้องชอบพัด ดังนั้นจึงสั่งให้คนทำพัดนี้ขึ้นมาโดยเฉพาะ หลังจากนั้นข้าก็ถักพู่ห้อยพัดที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติด้วยตนเองแล้วห้อยด้วยตนเอง หวังว่าท่านชายจะไม่รังเกียจ”

เพียงพัดหนึ่งอัน ราคาแพงถึงสองพันตำลึง เพื่อส่งเข้าไปในใจของฟู่ลั่วเฉิน

“ท่านชายชอบหรือไม่?”

“ชอบ มีน้ำใจแล้ว” สีหน้าของฟู่ลั่วเฉินโอนอ่อน คิ้วเกลี้ยงเกลาฉายรอยยิ้มเล็กน้อย

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มหวาน ขณะที่กำลังจะพูดอีกครั้ง เสียงท้องร้องจ๊อกๆ ดังขึ้น

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้า สายตาของเขากวาดมองไปยังท้องของเฟิงฉิ้นหว่าน ： “นี่คือ？”

เฟิงฉิ้นหว่านรีบเม้มปาก เงยหน้าขึ้นสบตากับสายตาของเขาที่มองมา： “ฉิ้นหว่านเสียมารยาท เมื่อคืนตื่นเต้นจนเกินไป จึงนอนดึก ดังนั้นเช้าวันนี้จึงตื่นสาย ออกเรือนด้วยความเร่งรีบ ไม่ได้กินข้าวเช้า ท่านชายโปรดอภัย”

เมื่อวานตนให้การต้อนรับจากใจจริง ดังนั้นย่อมตื่นเต้นอย่างแน่นอน หากตนหันหลังให้หลังจากฟู่ลั่วเฉินจากไป เช่นนั้นคนในแคบเยี่ยงท่านชายฟู่ต้องบันทึกลงบัญชีดำอย่างแน่นอน

ลดตาลงมองต่ำ ดวงตาของหยุนซวนทอประกายทันที： เมื่อคืนท่านชายออกไปหนึ่งชั่วยาม ส่วนแม่นางเฟิงก็ดีใจจนเกินไป เหตุใดครุ่นคิดดูแล้วจึงรู้สึกว่าไม่ธรรดาเล่า?

ท่านอ๋อง ข้าน้อยคล้ายจะรู้ความลับใหญ่หลวงบางอย่าง！

แววตาของฟู่ลั่วเฉินมีรอยยิ้มแล่นผ่าน ： “หยุนซวน ให้คนตั้งโต๊ะอาหารเช้า”

สัมผัสได้ว่าฟู่ลั่วฉินอารมณ์ดี เฟิงฉิ้นหว่านยิ่งรู้สึกว่าเขาหลงตัวเอง ครุ่นคิดในใจว่าหลังจากนี้ตนต้องสรรเสริญเจ้านายคนนี้ให้มากๆ

หยุนซวนรีบบอกให้สาวใช้ยกอาหารมา ทั้งยังถามเฟิงฉิ้นหว่านด้วยความใส่ใจ： “แม่นางเฟิง แม่นางชอบทานรสเปรี้ยว หรือว่าชอบทานรสเผ็ด?”

เฟิงฉิ้นหว่านกะพริบตาปริบๆ ： “ตอนเช้าเพิ่งตื่นนอน ควรจะทานรสจืดไม่ใช่หรือ?”

หยุนซวนรีบพยักหน้า： “รสจืดดีขอรับ รสจืดไม่ทำให้ปวดกระเพาะง่าย”

ฟู่ลั่วเฉินมองดูอยู่ข้างๆ ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าหยุนซวนคิดจะทำอะไร

เฟิงฉิ้นหว่านรู้สึกว่าตนเจอนิสัยเฉพาะตัวของฟู่ลั่วเฉินแล้ว ไม่ได้รักษามารยาทบนโต๊ะอาหารเรื่องการพูด นางพูดชื่นชมฟู่ลั่วเฉินทั้งทางตรงและทางอ้อม

ท่ามกลางคำพูดของนาง หลังจากฟู่ลั่วฉินทานอาหารเสร็จท่าทีในการบ้วนปากของเขาส่องสว่างทอประกาย

หยุนซวนมองดูอยู่ข้างๆ ดวงตาระยิบระยับ：

ก่อนหน้านี้แม่นางเฟิงวางแผนลวงท่านชายของตนโดยไม่มีความเกรงใจแม้แต่น้อย แต่หลังากเมื่อคืน แววตาของนางเปี่ยมไปด้วยความนับถือที่มีต่อท่านชายของตน นอกจากนี้ทั้งสองยังทานอาหารเช้าด้วยกัน บรรยากาศชื่นมื่น คาดว่าเมื่อคืนต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นแน่นอน！

ท่านอ๋อง ความปรารถนาตลอดหลายปีของท่านไม่แน่ว่าอาจจะเป็นจริงแล้ว！

หลังจากเฟิงฉิ้นหว่านทานอาหารเช้าเสร็จ นางก็กล่าวขอบคุณอีกครั้ง หลังจากนั้นค่อยขอตัวกลับ

ฟู่ลั่วเฉินพูด： “ข้าเองก็เตรียมของขวัญเอาไว้ให้เจ้า เจ้าเอากลับไปด้วย”

เฟิงฉิ้นหว่านแปลกใจเล็กน้อย ตามด้วยแสดงสีหน้าดีใจ： “ท่านชาย ข้าไม่ได้ทำการมากมาย ไม่จำเป็นต้องตกรางวัลให้ข้า”