ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 136

เฟิงฉิ้นหว่านกะพริบตาปริบๆ รอคำสั่งจากฟู่ลั่วเฉินเงียบๆ หลังจากรอครู่หนึ่ง ไม่เห็นเขาพูดอะไร

“ท่านชาย มีเรื่องใดยังคิดไม่ตกหรือเจ้าคะ?”

“ข่าวลือในเมืองหลวงมันเรื่องอะไรกัน?” ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น

ไม่อาจตามใจหญิงสาวอยู่ร่ำไป ตอนนี้ไม่กลัวฟ้ากลัวดินแล้ว หากรู้ใจของตน เช่นนั้นก็จะยิ่งเหิมเกริมไม่ใช่หรือ?

รอยยิ้มที่มุมปากของเฟิงฉิ้นหว่านนิ่งค้าง ข้างานยุ่งจนโง่เขลาแล้ว จึงได้ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท นางเองก็ไม่คิดว่าฟู่ลั่วเฉินจะกลับหลินผิงเร็วเช่นนี้ ดูเล่า ยังไม่ทันได้เก็บงานอย่างดี ก็มีผู้ติดตามมากมาย

“ท่านชาย ข้าเพียงใช้บุญคุณที่ช่วยชีวิตที่ท่านบอกเพียงครู่หนึ่ง”

“ใช้เพียงครู่หนึ่ง?” ฟู่ลั่วเฉินเจตนาพูดเน้นคำว่าเพียงครู่หนึ่งสามพยางค์นี้

น้ำเสียงของเฟิงเคล้าไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ： “ตอนที่ข้าแพร่งพรายคำพูดออกไป บอกเพียงว่าข้าช่วยชีวิตท่านชาย แต่หลังจากนั้นข้าไม่ได้พูดอะไรอีก คิดไม่ถึงว่าข่าวลือจะยิ่งอยู่ยิ่งเกินจริง ทั้งยังมีคนส่งข่าวไปถึงเมืองหลวง ข้าเองก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้”

“เช่นนั้นเจ้าตั้งใจจะชดใช้อย่างไร?”

ฟู่ลั่วเฉินมองดวงตาใสซื่อของนางขณะพูดโกหก รู้สึกคันไม้คันมือ อยากจะหยิกดวงแก้มขาวเนียนนั้น

“ท่านชาย ข้าได้ยินมาว่า สตรีมากมายในเมืองหลวงยินดีที่จะเกิด ยินดีที่จะตาย ยินดีที่จะบุกน้ำลุยไฟเพื่อท่าน ไม่ปฏิเสธแม้ต้องตายนับหมื่นครั้ง ข้าเพียงแพร่งพรายข่าวลือเล็กน้อย ความเป็นจริงคงไม่รุนแรงกระมังเจ้าคะ?” เฟิงฉิ้นหว่านถามหยั่งเชิง

“เจ้าพูดว่าอะไร?”

“คงไม่รุนแรงกระมังเจ้าคะ......”

“ประโยคก่อนหน้า?”

“ยินดีที่จะเกิด ยินดีที่จะตาย ยินดีที่จะบุกน้ำลุยไฟเพื่อท่าน ไม่ปฏิเสธแม้ต้องตายนับหมื่นครั้ง?”

ดวงตาคู่สวยของฟู่ลั่วเฉินฉายความจนปัญญา： “ได้ยินเรื่องเหลวไหลเช่นนี้จากที่ใด?”

“แม้จะกล่าวว่าเมืองหลวงอยู่ไกลจากหลินผิง แต่พ่อค้าแม่ค้ามากมายมักจะเดินทางมาที่นี่ ข่าวลือใดบ้างที่จะไม่มาด้วย?”

เฟิงฉิ้นหว่านสังเกตสีหน้าฟู่ลั่วเฉินอย่างละเอียด เมื่อเห็นว่าแววตาของเขาไม่มีความขุ่นเคือง นางจึงลอบพิจารณาในใจ：

ได้ยินตนพูดเช่นนี้ ฟู่ลั่วเฉินก็หายโมโหแล้ว หรือว่าเขาชอบที่สตรีเหล่านั้นบ้าคลั่งเพื่อเขา? ดูเหมือนว่าท่านชายของตนไม่เพียงแต่อารมณ์แปรปรวน ใจแคบ ทั้งยังหลงตัวเอง ชอบให้ผู้อื่นประจบ

“คราวหน้าฟังเรื่องพวกนี้น้อยๆ ลงหน่อย ล้วนเป็นเรื่องที่ไม่มีหลักฐาน

“จะทำได้อย่างไรเจ้าคะ? แม้ไม่มองที่ฐานันดรศักดิ์สูงส่งของท่านชาย แค่เพียงใบหน้างดงามของท่าน รูปร่างสูงโปร่ง ความสง่าผ่าเผย สตรีในใต้หล้าทุกคนล้วนยอมจำนนให้ท่านชาย”

“สตรีในใต้หล้า?”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้าหนักแน่น： “เจ้าค่ะ”

ในเมื่อท่านชายของตนชอบฟังคำสรรเสริญเยินยอ เช่นนั้นครั้งนี้ลองทดสอบระดับความชอบฟังคำเยินยอของเขา หากเขารู้สึกว่าการพูดเช่นนี้เกินจริง คราวหน้ายามตนประจบจะได้เพลาๆ ลงหน่อย จะได้ไม่ถูกเข้าใจว่ากำลังประจบสอพลอ

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น ตอนที่แววตาของเขามองมาทางเฟิงฉิ้นหว่าน ยากจะคาดการณ์ ： “เจ้ามั่นใจหรือ?”

“มั่นใจเจ้าค่ะ！” เฟิงฉิ้นหว่านพูดเสียงหนักแน่น

“เข้าใจแล้ว” ฟู่ลั่วเฉินยกมุมปากขึ้น แม้จะยกขึ้นเพียงเล็กน้อย ทว่ารอยยิ้มเปี่ยมล้นในแววตาของเขา

สตรีในใต้หล้ารวมถึงนางด้วยไม่ใช่หรือ?

หัวใจของเฟิงฉิ้นหว่านสั่นเทาเล็กน้อย รู้สึกว่าภาพลักษณ์ยากจะคาดการณ์ของฟู่ลั่วเฉิน พังทลายลงเล็กน้อย：

ท่านชายของตนไม่เพียงชอบฟังผู้อื่นเยินยอ ทั้งยังชอบฟังคำเยินยอที่เกินจริง ดูเหมือนว่าหลังจากนี้ยามตนพูดต้องพูดเกินจริงเข้าไว้

“ท่านชาย เมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านชายไม่คิดบัญชีกับข้าแล้วใช่หรือไม่?”

“จดบันทึกเอาไว้ก่อน”

“ยังต้องจดบันทึกอีกหรือเจ้าคะ ที่จริงนี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ท่านชายจดบันทึกเอาไว้ก็เปลืองแรงเปล่า สู้ลืมไปดีกว่าเจ้าคะ?”

จดบันทึกเอาไว้ก็หมายความว่ายังต้องคิดบัญชีไม่ใช่หรือ? ยืมไปเลยยังจะดีเสียกว่า