ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 142

สุดท้ายฟู่ลั่วเฉินก็ไม่ได้ไปดูเฟิงฉิ้นหว่าน ไม่ใช่เป็นเพราะว่าภายในใจไม่เป็นห่วงแล้ว แต่เป็นเพราะถูกการเคลื่อนไหวของอานผิงอ๋อง ทางนั้นพันมือและเท้าเอาไว้

มีองครักษ์ลับส่งข่าวมา หลังจากที่ฟู่ลั่วเฉินอ่านแล้ว อดไม่ได้ที่จะขมวดหว่างคิ้ว

“ตอนนี้อานผิงอ๋อง วางแผนลงมือจัดการกับหยุนเลี่ยวแล้ว......”

การจัดการหยุนเลี่ยวของอานผิงอ๋อง นั้นอยู่ในการคาดเดา เพียงแต่นึกไม่ถึงว่าจะมีความรวดเร็วเช่นนี้

“หยุนซวน?”

หยุนซวนที่เฝ้าอยู่ที่ประตูรีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของฟู่ลั่วเฉินแล้ว ก็รีบปรับลักษณะท่าทางให้เรียบร้อย: “ท่านชาย เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว?’

“อานผิงอ๋อง ทางนั้นเตรียมพร้อมที่จะลงมือกับหยุนเลี่ยวแล้ว เจ้าคอยช่วยแอบเก็บงานอย่างลับๆ จากนั้นคอยจับตามองการเคลื่อนไหวของตระกูลหยุนทางนั้นเอาไว้”

ดวงตาของฟู่ลั่วเฉินเงียบขรึม ตระกูลหยุนไม่ได้เป็นตระกูลที่มีอำนาจดั่งเช่นสมัยก่อน ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลหยุนเพียงตระกูลเดียวจะสามารถต่อต้านสมาคมการค้าหนานเจียงก่อนหน้านี้ทั้งหมดได้อย่างไร อีกทั้งอำนาจเบื้องหลังตระกูลหยุนสลับซับซ้อนยิ่งกว่า การรับมือนั้นยุ่งยากเป็นพิเศษ

ในตอนนี้อานผิงอ๋อง กับเฟิงฉิ้นหว่านก็สนิทสนมกันเช่นนี้ ประกอบกับก่อนหน้านี้หยุนเลี่ยวลงมือใส่ร้ายเฟิงฉิ้นหว่าน ทันทีที่เขาเกิดเรื่อง คาดว่าตระกูลหยุนจะต้องย้ายความสนใจไปที่เฟิงฉิ้นหว่านทันที

เขาต้องเตรียมการป้องกันไว้ล่วงหน้า จะให้คนของตนเองเสียเปรียบไม่ได้ภายในใจของหยุนซวนมีความตึงเครียดเล็กน้อย: “ท่านชาย ไม่เช่นนั้นท่านพาแม่นางเฟิงกลับไปเมืองหลวงเสียเลย ถ้าเป็นเช่นนี้ ผู้ใดจะสามารถทำอะไรนางได้?”

“เรื่องราวจะง่ายดายเช่นนี้เสียที่ไหนกัน ยิ่งไปกว่านั้น เฟิงฉิ้นหว่านก็ไม่ใช่ลักษณะนิสัยรักสงบ......” ฟู่ลั่วเฉินส่ายหน้าไปมา “ให้ผู้ใต้บังคับบัญชาระมัดระวังบ้างเล็กน้อย โดยเฉพาะตอนที่องครักษ์ลับทั้งสองคนแอบอารักขาเฟิงฉิ้นหว่านอย่างลับๆ กำชับพวกเขาอีกครั้ง”

“ขอรับ”

ยามราตรีที่มืดมิด ฟู่ลั่วเฉินกำชับหยุนซวน กำลังคิดจะลุกขึ้น แต่ได้ยินเสียงร้องของนกเสียงหนึ่งดังลอยมาท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี เจตนาฆ่ากลุ่มหนึ่งที่รวดเร็วฉับพลันและรุนแรงลอยมา

ดวงตาหงส์ดำขลับเหลือบขึ้นทันที ปรากฏแสงเย็นวาบขึ้นมาแวบหนึ่งอย่างรวดเร็ว

วันรุ่งขึ้น เฟิงฉิ้นหว่านมาถึงสวนของฟู่ลั่วเฉิน แต่ได้รับรายงานว่าท่านชายฟู่มีธุระ เลื่อนเวลาออกไปวันหนึ่งให้นางค่อยมาใหม่ นางก็ไม่ได้ถามอะไรมาก กลับตระกูลเฟิงเลยทันที

ตอนพลบค่ำ เป็นวันที่ด้านในหอหญิงงามเมืองเต็มไปด้วยแขก ผู้มีทรัพย์สินเงินทองจำนวนมากมาย แต่กลับไม่ได้บัตรเชิญ ทุบอกกระทืบเท้าด้วยความกระวนกระวายใจ

อานผิงอ๋อง พาเห้อเหลียนฉางเซิงไปยังตำแหน่งของชั้นสาม ยิ้มให้กับเฟิงฉิ้นหว่านที่รอคอยอยู่เล็กน้อย: “แม่นางเฟิง วันนี้จะมีละครสนุกฉากหนึ่ง ไม่ทราบว่าเจ้ามีหรือไม่มีความสนใจที่จะดู”

เฟิงฉิ้นหว่านเหลือบตาขึ้นมอง ความคิดเคลื่อนไหวเล็กน้อย: “ไม่ทราบว่าเป็นละครสนุกอะไร ทำให้ท่านอ๋องอารมณ์คึกคักเช่นนี้?”

“แม่นานเฟิงรออีกสักครู่ก็จะเข้าใจแล้ว”

เฟิงฉิ้นหว่านอดไม่ได้ที่จะคาดเดาอยู่ภายในใจ: ตอนนี้ที่สามารถเป็นละครที่สนุกของอานผิงอ๋อง ได้ คาดว่าก็จะต้องเป็นหยุนเลี่ยวทางนั้นแล้ว หรือว่าอานผิงอ๋อง ได้แอบจัดการอย่างลับๆไปเรียบร้อยแล้ว เตรียมพร้อมจะลงมือกับหยุนเลี่ยวผู้นั้น?

ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆละก็ ถ้าเช่นนั้นจะไม่ยอมพลาดละครฉากนี้

เสียงดนตรีที่ไพเราะน่าฟังด้านในหอหญิงงามเมือง แท่นดอกไม้แขวนอยู่บนที่สูงค่อยๆหล่นลงมา แท่นดอกไม้ทั้งสี่ด้านตกแต่งและประดับด้วยแพรโปร่ง เผยให้เห็นเค้าโครงรูปร่างที่สวยพราวไปด้วยเสน่ห์ของลู่เยาแวบหนึ่ง

แขกภายในหออดไม่ได้ที่จะชื่นชม: “เคยมาหอหญิงงามเมืองหลายต่อหลายครั้งแล้ว ทุกครั้งที่มาก็ล้วนปรากฏสิ่งใหม่ ทำให้คนไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลยไม่แต่น้อย กลับกันแทบอยากจะนำความคิดทั้งหมดทิ้งเอาไว้ที่นี่”

“นี่ก็เป็นสาเหตุว่าหอหญิงงามเมืองดูเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อกระมัง?”

ทุกคนต่างชื่นชมกันพร้อมเพรียงกันเป็นเสียงเดียว ในขณะนั้นเองก็มีเสียงร้องตกใจเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ทันใดนั้นก็ทำลายความมืดมิดยามราตรีลง

“นี่คือเสียงอะไร?”

“เหมือนกับว่ามีคนกำลังร้องขอชีวิต......”

เฟิงฉิ้นหว่านเหลือบตาขึ้นมองทันที หันหน้ากลับไปทางอานผิงอ๋อง ที่อยู่ด้านข้าง: “ท่านอ๋อง นี่ก็คือละครฉากใหญ่ที่ท่านกำลังพูดถึงอยู่?”

“แม่นางเฟิงรอดูต่อไปก็เข้าใจแล้ว”

ในขณะที่ทุกคนกำลังจิตใจหวาดผวาอยู่นั้น ร่างที่ทั่วทั้งร่างอาบไปด้วยเลือดก็กระโจนเข้ามาที่ประตูใหญ่ของหญิงงามเมือง ทำให้เสียงดนตรีในหอหญิงงามเมืองหยุดลงในทันที