ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 166

เฟิงฉิ้นหว่านเพิ่งจะกลับถึงบ้านตระกูลเฟิง เสิ่นเยว่ได้รีบพาเหว้ยหลันกับแม่นมโจวออกมาต้อนรับเธอ “กลับมาสักที ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ข้าไม่เป็นไร ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง” เฟิงฉิ้นหว่านพูดเสร็จ มองไปยังเหว้ยหลัน “ไม่เป็นไรใช่หรือ” 

เหว้ยหลันรีบพยักหน้า “คุณหนูไม่ต้องเป็นห่วงข้าบ่าว แค่ได้รับบาดแผลเล็กน้อย” 

“อืม”

เสิ่นเยว่เห็นสีหน้าเฟิงฉิ้นหว่านดูเหมือนปกติ ได้รีบกล่าวถามอยู่ด้านข้าง “ท่านชายฟู่ผู้นั้นไม่เป็นไรมากใช่ไหม?”

การบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรง ยังต้องใช้เวลาในการรักษาอีกระยะหนึ่ง แต่โดยทั่วไปแล้วก็ไม่มีปัญหา”

“ครั้งนี้เพราะท่านชายฟู่ผู้นั้นจริงๆที่ข่วยชีวิตเจ้าไว้ กลับไปต้องตอบแทนท่านดีๆละ ท่านแม่เห็นสีหน้าเจ้าไม่ค่อยดี จึงได้ให้คนไปเตรียมน้ำร้อนเจ้ารีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า พักผ่อนสักพัก ท่านแม่ไปนำอาหารอุ่นๆที่อยู่ตรงห้องครัวมาให้” 

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มอย่างอบอุ่น “ขอบคุณท่านแม่”

อาบน้ำเสร็จเปลี่ยนชุดเรียบร้อย เฟิงฉิ้นหว่านได้นั่งหน้ากระจกทรงกลม ค่อยๆเช็ดน้ำบนเส้นผม ทันใดนั้นได้หยุดนิ่ง คำถามที่ฟู่ลั่วเฉินได้ถามนางก่อนหน้านี้นั้นได้แวบเข้ามาในหัวของนางอย่างไม่ตั้งใจ 

“ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ สิ่งที่ควรคิดที่สุดก็คือการมอบตัวเจ้าให้กับข้ามิใช่หรือ?”

ประโยคนี้ที่แวบวาบเข้ามาโดยที่ไม่รู้ล่วงหน้า ทำให้เฟิงฉิ้นหว่านนั่งนิ่งอยู่กับที่ 

หลังจากนั้นไม่นาน นางได้นำผ้าเช็ดไว้ด้านข้าง การเยาะเย้ยได้แวบเข้ามาในใจ 

มัวแต่คิดว่าเป็นการเกิดใหม่ ลักษณะนิสัยนี้ได้กลายเป็นความเย็นชาเป็นพิเศษมานานแล้ว วันนี้ก็แค่ได้ยินคำถามประโยคหนึ่งจากฟู่ลั่วเฉิน แต่ดันมารบกวนจิตใจโดยตรง 

นางกับฟู่ลั่วเฉิน……

เป็นไปได้อย่างไร?

เสิ่นเยว่ถืออาหารเดินเข้ามา เห็นเฟิงฉิ้นหว่านนั่งนิ่งๆอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง น้ำที่หยดจากเส้นผมของนางทำให้หลังของนางมีรอยน้ำหยดที่กระจายตัว ถามอย่างเป็นห่วง “เจ้าเด็กคนนี้ ผมเนี้ยทำไมไม่เช็ดให้แห้งละ?”

พูดไป ก็ได้รีบเดินไปข้างหน้า นำผ้าเช็ดมาเช็ดผมให้เฟิงฉิ้นหว่าน

“ขอบคุณท่านแม่” เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มอ่อน ระหว่างคิ้วของเขาบ่งบอกถึงว่าเขามีความในใจที่หนักแน่น 

เสิ่นเยว่อ้าปากแล้วอ้าปากเล่า ท้ายสุดก็ไม่ได้กล่าวอะไร เช็ดผมให้นางจนแห้ง จากนั้นก็จ้องมองนางขณะที่นางกำลังรับประทานอาหารนิดเดียวและได้พานางไปนอนตรงบนเตียง 

จนถึงเฟิงฉิ้นหว่านหลับไปแล้ว เสิ่นเยว่จึงจะออกจากห้องไป

แม่นมโจวกำลังยืนรออยู่หน้าประตู “ฮูหยิน คุณหนูไม่เป็นไรใช่หรือ?”

“ดูร่างกายไม่ได้เป็นอะไร แต่ในใจมีหรือไม่มีอะไร ก็มีแต่นางเองแหละที่รู้ดี”

“ในใจ? ฮูหยินหมายถึงท่านชายฟู่ผู้นั้นหรือ?”

“ก่อนหน้านี้ข้าได้ถามฉิ้นหว่าน ท่านชายผู้นั้นคิดอะไรกับนางหรือป่าว แต่ว่าฉิ้นหว่านได้อธิบายว่า ก็แค่การแสดงในสถานการณ์เท่านั้นเอง แต่มาดูตอนนี้สิ จะมีชายผู้ใดอีกที่ทำการแสดงตามสถานการณ์จนชีวิตตัวเองก็เกือบไม่รอดแล้ว?”

แม่นมโจวพยักหน้าอยู่ด้านข้าง “ข้าบ่าวดูก็คิดเหมือนกัน ท่านชายฟู่ผู้นั้นดูเหมือนจะมีความจริงใจนะ”

“แต่ในใจของฉิ้นหว่านคิดยังไงก็ไม่รู้แล้ว” เสิ่นเยว่รู้สึกกังวลเป็นระยะๆ “อีกอย่างฐานะพวกเขาทั้งสองค่อนข้างที่จะมีความแตกต่างกันมาก มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน”

“พูดก็ถูก ในฐานะของคุณหนูเกรงว่าถ้าเป็นภรรยาให้กับท่านชายฟู่อาจถูกวิพากษ์วิจารณ์ ยิ่งไปกว่านั้น ข้าบ่าวดูว่าคุณหนูไม่ใช่คนประเภทที่เต็มใจยอมจำนนต่อผู้อื่น”

คู่สามีภรรยา โดยเฉพาะเป็นภรรยาให้กับทางบ้านคนรวย มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ 

เสิ่นเยว่ถอนหายใจอย่างหนัก “นอกจากเรื่องนี้ ยังมีอีกเรื่องที่สำคัญมากกว่า……ฉิ้นหว่านนาง……เหตุการณ์ที่นางได้พบมาก่อนหน้านั้น……”

แม่นมโจวถ่มน้ำลายอย่างหนักอยู่ด้านข้าง “ก็เพราะไอสัตว์เกาหวูนั่น!” 

“สิ่งที่ข้ากังวลใจมากสุดในขณะนี้ ก็คือฉิ้นหว่านได้เปิดใจ แต่สุดท้ายด้วยเหตุผลเหล่านี้ จำเป็นต้องดับความคิดในการเปิดใจ”