ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 183

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของฟู่ลั่วเฉิน ทำเอาฉียุ่นเซิงยืนนิ่งอยู่กับที่ จากนั้นก็เอ่ยพูดอย่างไม่พอใจว่า“ท่านชาย ข้าได้ให้สามเณรรูปอื่นๆขวางท่านเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือ ? ทำไมท่านยังมาที่นี่อีก？”

เขายังคงคิดที่อยากจะล้วงความลับจากเฟิงฉิ้นหว่านอยู่！

“ข้าเกรงว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้น”สายตาฟู่ลั่วเฉินกวาดมองไปยังเฟิงฉิ้นหว่าน สำรวจมองสีหน้าที่มีความเย็นเยือกของนาง แอบถอนหายใจ เพิ่งจะเกลี้ยกล่อมคนได้สำเร็จ หากลุงฉีพูดอะไรเหลวไหลจนทำเอาคนแตกตื่นแล้วหนีหายไป มันจะยิ่งเป็นการได้ไม่คุ้มเสีย

ฉียุ่นเซิงเค้นเสียงหึ ยกมือแล้วดึงผ้าสไบออก“ท่านชายยังไม่รู้จักคนอย่างเหล่าฉีอีกหรือ ? ข้าจะทำร้ายแม่นางเฟิงได้อย่างนั้นหรือ ? จะมีอันตรายได้ยังไงกัน？”

“ที่ข้ากลัวใช่เรื่องอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับนาง”

“ถ้าเช่นนั้นท่านชายยิ่งไม่ต้องกังวลใจไป ข้าไม่มีทางทำอะไรฮูหยินเป็นแน่ ”

ฟู่ลั่วเฉินละล่ำละลัก ต่อหน้าเฟิงฉิ้นหว่านกับเสิ่นเยว่ ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดว่าที่เขากังวลนั้นคือ——ฉียุ่นเซิง

ใบหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านเผยรอยยิ้มไร้ที่ติ มุมปากยกหยักโค้งขึ้นอย่างพอดี แต่แววตากลับมีความเย็นเยือก“ท่านชายสมควรจะแนะนำหน่อยหรือไม่？”

“ฮูหยิน ฉิ้นหว่าน บุคคลนี้คือสหายของท่านพ่อ แซ่ฉี คนในจวนต่างเรียกขานเขาว่าลุงฉี นิสัยของลุงฉีนั้นรักอิสระ โดยทั่วไปก็ชอบทำเรื่องสนุกอะไรเช่นนี้ ครั้งนี้ก็เป็นเพียงการหยอกล้อ ขอฮูหยินได้โปรดอภัย”

สองมือฉียุ่นเซิงยกประสานคารวะไปยังทางเสิ่นเยว่ “ทำฮูหยินตื่นตระหนก ต้องขออภัยฮูหยินด้วย ”

เสิ่นเยว่ส่ายศีรษะ “ข้ามิเป็นไร”

ฉียุ่นเซิงก็หันมองไปยังเฟิงฉิ้นหว่าน“ได้ยินท่านอ๋องกล่าวถึงแม่นางเฟิงมานาน ไม่คิดว่าสิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น แม่นางช่างงดงามนัก ดูไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป คงมิได้ถือสาการหยอกล้อของข้าเมื่อครู่ใช่หรือไม่？”

เฟิงฉิ้นหว่านหันมองไปยังฟู่ลั่วเฉิน จากนั้นก็หันมองไปยังฉียุ่นเซิงที่กำลังยิ้มแย้ม ยกยิ้มบางเบา “จะถือสาได้อย่างไรกัน ? ข้าก็เหมือนเช่นลุงฉี ชอบความสนุกสนานรื่นเริง หยอกล้อ หากข้าหยอกล้อลุงฉีเล่นบ้าง ท่านคงไม่ถือสาเช่นกันใช่หรือไม่？”

“ย่อมเป็นเช่นนั้น”

เฟิงฉิ้นหว่านที่อยู่ตรงหน้าใบหน้างดงาม นัยน์ตาสุกใส ในตอนที่ยิ้มดวงตาก็เป็นประกาย สง่างาม ช่างเป็นหญิงสาวที่หาได้ยากเสียจริง

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มกว้างมากขึ้น หยิบเอาขวดลายครามใบหนึ่งออกมาแล้วยื่นไปตรงหน้าของฉียุ่นเซิง“อย่างนั้นก็เชิญลุงฉีกินยาถอนพิษเม็ดหนึ่ง”

ในใจของฟู่ลั่วเฉินไหววูบเล็กน้อย เมื่อครู่ที่เดินดุ่มเข้ามานั้นถือว่าทำถูกต้องแล้ว หากช้าอีกนิด ไม่แน่ว่าอาจไม่ทันการ

ฉียุ่นเซิงกลับตะลึงงัน “ยาถอนพิษ？มันอะไร……”

คำถามที่เอ่ยถามยังไม่ทันได้ถามจบ เขากลับรู้สึกแน่นไปที่หน้าอก จากนั้นก็ล้มหงายลงไปกับพื้น

สีหน้าเฟิงฉิ้นหว่านรีบแสดงความรู้สึกผิดขึ้นในทันที“ลุงฉีอย่าเพิ่งสนใจเรื่องอันใด ใช้ยาถอนพิษก่อนสำคัญกว่า ”

หากยังชักช้าพิษจะกำเริบขึ้น

หยุนซวนที่อยู่ด้านข้างรีบเดินเข้ามา หยิบเอาเม็ดยาที่อยู่ในขวดยัดลงไปในปากของฉียุ่นเซิง จากนั้นก็หันมองไปยังพระภิกษุของตำหนักไฟแห่งแสงที่ล้มอยู่ที่พื้น“แม่นางเฟิง บุคคลผู้นี้ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่？”

“พระผู้ใหญ่ที่อยู่ด้านข้างไม่ได้เป็นอะไร วางแค่ยาสลบเขาไปเท่านั้น พาออกไปยังด้านนอกสถานที่ที่ปลอดโปร่ง นอนพักสักหนึ่งชั่วยามก็จะดีขึ้น ”

ฉียุ่นเซิงถูกหยุนซวนประคองจนค่อยๆลุกยืนขึ้นได้ สายตาที่มองไปยังเฟิงฉิ้นหว่านก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ“การหยอกล้อของแม่นางเฟิงนี้ช่างดียิ่งนัก ล้ำเลิศกว่าข้ามาก ไม่ทราบว่าแม่นางวางยาข้าตั้งแต่เมื่อใดกัน？”

“ระหว่างทางที่เดินมาสักการะไฟแห่งแสงเจ้าค่ะ ”

“เหตุใดข้าถึงไม่รู้สึกอันใดเลย？”

“คิดอยากจะหยอกล้อ ก็ย่อมต้องไม่ให้ท่านรู้ตัว มิเช่นนั้นการหยอกล้อยังจะเรียกว่าหยอกล้อได้อีกอย่างไรกัน ？”