ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 192

ค่าเสียหายของตระกูลหยุนส่งมายังมือของเฟิงฉิ้นหว่าน เฟิงฉิ้นหว่านสั่งให้ฉินฮั๋วเหนียนเริ่มสร้างหอหญิงงามเมืองใหม่ทันที เสียงประทัดที่ดังปกคลุมไปทั่วหลินผิง แทบดึงดูดสายตาคนทั้งหลินผิง

ฉียุ่นเซิงเข้าร่วมการค้าขายระหว่างพวกของหวางจื้อหยวน แต่ไม่ได้ทักทาย เขารีบออกจากหลินผิงอย่างเร่งรีบ พาคนเริ่มงานทันที

หลังจากที่เฟิงฉิ้นหว่านรู้ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะเห็นฉียุ่นเซิงที่อ่อนโยนและนิ่งสงบ กลับดูท่าทางอารมณ์ร้อนแบบนี้

เหว้ยหลันถือจดหมายฉบับหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ “คุณหนู หยุนซีส่งจดหมายมาแล้ว”

หลังจากที่เฟิงฉิ้นหว่านรับจดหมาย ดูเนื้อหาในจดหมายจบ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ท่านชายใหม่ของตระกูลหยุนเสียชีวิตแล้ว”

“คนที่ยุยงอยู่ข้างกายคนของหยุนซี คิดร้ายต่อท่านชายหยุนเฟิงของคุณหนู?”

“อืม เสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวาย”

“ยังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลย ตายไปแล้วถือว่าง่ายไปสำหรับเขา เขาเกือบจะทำให้คุณหนูเสียชีวิต ” เหว้ยหลันพูออย่างไม่สบอารมณ์

เฟิงฉิ้นหว่านเผาจดหมายของหยุนซีทิ้ง “คงไม่ได้เกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล......”

“ความหมายของคุณหนูคือ อาจจะเป็นไปได้ว่าหยุนซีเป็นคนลงมือ?”

“อืม” เฟิงฉิ้นหว่านเดินไปที่ข้างโต๊ะ ยกพู่กันขึ้นครุ่นคิดสักพัก สุดท้ายก็วางพู่กันลง “เจ้าให้คนส่งคำพูดให้กับหยุนซี พูดแค่สี่พยางค์ “ทำตามความเหมาะสม”

“คุณหนู มีแค่สี่พยางค์เหรอ?”

เฟิงฉิ้นหว่านเงยหน้า “ทำไม เจ้าคิดว่าหยุนซียอมเสี่ยงฆ่าหยุนเฟิงเพื่อข้า แต่ข้ากลับส่งให้เขาแค่สี่พยางค์ มันไร้ความรู้สึกกันไปอย่างนั้นหรือ?”

“จะเป็นไปได้อย่างไร? ไม่ว่าคุณหนูจะทำอะไร ต้องไต่ตรองเอาไว้ก่อนแล้วแน่นอน”

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “ตอนนี้อยู่อย่างเงียบๆดีที่สุด นางยิ่งใส่ใจหยุนซี มันยิ่งทำให้เขาสูญเสียกันแยกแยะ”

“ให้คนไปบอกเขาเถอะ”

“รับทราบ”

ผ่านไปสิบวัน ในที่สุดอ๋องผิงหวางก็ได้พาเห้อเหลียนฉางเซิงเดินทางกลับหลินผิง ไม่ได้ไปพักที่โรงเตี๊ยม แต่มาที่สวนของฟู่ลั่วเฉินโดยตรง

“แม่นางเฟิง รบกวนเจ้าช่วยฉางเซิงดูหน่อย”

ทั้งตัวของอ๋องผิงหวางเต็มไปด้วยฝุ่น เหงื่อเต็มหน้าผาก พูดด้วยน้ำเสียงรีบเร่ง

องครักษ์ด้านหลังรีบอุ้มเห้อเหลียนฉางเซิงขึ้นมา เห็นเขาหลับตาสองข้าง สีหน้าขาวซีด ลมหายใจอิดโรยมาก

เฟิงฉิ้นหว่านรีบเข้าไปตรวจชีพจรให้เขา แล้วก็ป้อนยาเม็ดที่ทำพิเศษ “ท่านอ๋อง ท่ายชายได้สัมผัสพิษอะไรใช่หรือไม่? ปกติ หลังจากที่ข้าช่วยเขาบำรุงรักษาเขา มันน่าจะช่วยพยุงได้สักระยะหนึ่ง”

สีหน้าอ๋องผิงหวางอิดโรย ในสายตามีความเกลียดชัง “เขาถูกงูพิษกัด”

เฟิงฉิ้นหว่านครุ่นคิดสักพัก

สำหรับอ๋องผิงหวางการปกป้องของห้อเหลียนฉางเซิง สามารถกล่าวได้ว่าทำได้ดีที่สุด ในสถานการณ์แบบนี้ ห้อเหลียนฉางเซิงยังถูกงูกัดจนบาดเจ็บ ในนั้นต้องมีเหงื่องำ แต่ว่าอ๋องผิงหวางไม่ได้พูด นางก็ไม่อยากจะถามมาก

“ต่อจากนี้ไปท่านชายต้องต้องบำรุงรักษาตัวให้ดี ถึงจะสามารถฟื้นฟูกลับมาได้ ไม่เช่นนั้นก็จะรักษาไม่หายแล้ว”

อ๋องผิงหวางโล่งออกไปที “ขอบคุณแม่นางเฟิงมากๆ”

“ไม่ต้องขอบคุณข้า เพราะว่าท่านอ๋องกลับมาได้ทันเวลาต่างหาก ถ้าช้ากว่านี้อีกสองสามวัน ข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้”

เฟิงฉิ้นหว่านฝังเข็มให้เห้อเหลียนฉางเซิงอีกครั้ง เห็นลมหายใจของเขาค่อยๆสม่ำเสมอ จากนั้นก็บอกให้คนให้ดูแลดีๆ

ถึงตอนนี้อ๋องผิงหวางถึงได้นั่งลงด้านข้าง ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหัวทีหนึ่ง “ข้าเคยได้เรื่องของแม่นางเฟิงในหลินผิงแล้ว ไม่สามารถช่วยอะไรได้ รู้สึกละอายใจจริงๆ”

“ท่านอ๋องก็มีเรื่องต้องยุ่ง ไม่ได้ตั้งใจไม่ช่วย ไม่ต้องรู้สึกละอายใจ”