ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 215

ฟู่ลั่วเฉินไม่สนใจหยุนซวนที่กำลังพร่ำบ่น หันหัวมองไปยังยู่ชินอ๋อง “ท่านพ่อมาหาข้ามีอะไรหรือป่าว?”

ยู่ชินอ๋องกำลังเรียนแบบทุบหน้าอกตามหยุนซวน ได้ยินคำนี้ อึ้งสักพักเพิ่งจะนึกได้ถึงเป้าหมายที่ตัวเองมาในครั้งนี้

“ใช่แล้ว อีกเดือนเดียวก็เป็นวันฉลองพระชนมพรรษาของฝ่าบาทแล้ว ตอนฉลองวันเกิด อารมณ์ของฝ่าบาทก็ถือว่าไม่แย่ เจ้าควรบอกแม่นางเฟิงสักคำไหม ให้นางเตรียมของขวัญชิ้นหนึ่ง?”

“ของขวัญ?” ฟู่ลั่วเฉินอึ้งสักพัก

“ใช่แล้ว ฝ่าบาทหลงรักเจ้ามาก เจ้าคงคิดว่าท่านไม่ทราบว่ามีแม่นางเฟิงในโลกนี้สิ? ถึงแม้ทางฝ่าบาทจะมีการติบ้างสำหรับการกระทำของแม่นางเฟิง แต่ก็ไม่มีความคิดที่จะให้คู่รักแตกแยกกัน จากนี้หากเจ้ากับแม่นางเฟิงคบหากันจริงๆ หากได้รับคำอวยพรจากฝ่าบาทเพียงคำเดียวใครจะกล้าพูดว่าแม่นางเฟิงไม่ดีอีก? ฉะนั้นเอาใจเรื่องนี้ให้เสร็จก่อน ก็ไม่ได้แย่เลย”

ฟู่ลั่วเฉินสงบลง ค่อยๆกระพริบตา อารมณ์ค่อยข้างซับซ้อน

ยู่ชินอ๋องมีความร้อนใจอยู่ด้านข้าง “ลั่วเฉิน ไม่ว่าจะอย่างไร ฝ่าบาทส่งเสริมเจ้าเป็นพิเศษ การปฏิบัติตัวต่อเจ้ายังดีกว่าพวกเหล่าพระองค์ชายทั้งหลาย ในเมืองหลวงใครไม่อิจฉา? ฉะนั้น เจ้าอย่าไม่ฟังคำแนะนำ พวกเจ้าสองคน……”

“ท่านพ่อ!”

ฟู่ลั่วเฉินเปิดปากตัดคำพูดของยู่ชินอ๋อง

“ฝ่าบาทเป็นโอรสสวรรค์ ส่วนข้าเป็นผู้ปรนนิบัติของท่าน ผู้ปรนนิบัติท่านร่วมฉลองวันพระชนมพรรษาให้กับฝ่าบาทนั้นเป็นเรื่องที่ควรอยู่แล้วแต่ฝั่งเฟิงฉิ้นหว่านนั้น ความสัมพันธ์ของข้าสองคนยังไม่แน่ชัด ไม่ต้องการให้นางไปทำอะไรทั้งนั้น หากว่าแน่ชัดแล้ว ข้าจะทำแทนนางเอง อีกอย่างไม่ต้องการให้นางทำเรื่องเอาใจของอื่น”

“แบบนั้นก็ได้ นี่ก็เป็นเพียงข้อเสนอแนะของข้าพเจ้าเอง เจ้าไม่เห็นด้วยก็ช่างแล้ว ให้แม่นางเฟิงสงบไว้ก็ไม่แย่ จะได้หลีกเลี่ยงการที่ซูฮั่นจางจะจดจ่อมา”

ยู่ชินอ๋องถอนหายในภายในใจ ก็ไม่พูดอะไรมากอีก

ฟู่ลั่วเฉินก็ได้ข้ามเรื่องเหล่านี้ไป “ท่านพ่อ ฝั่งจวนเฉิงเสี้ยนไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆหรือ?”

“ตามคำพูดตอนนั้นขององค์ชายสาม ตระกูลเหลียงไม่ได้นำเรื่องฐานะของแม่นางเฟิงบอกให้ซูฮั่นจาง แต่คำพูดนี้เพียงแค่พูดออกมาหลอกลวงพวกข้า ซูฮั่นจางไอสุนัขจิ้งจอกแก่ตัวนั้นจะไม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? ตอนนี้ที่เงียบสงบ คงจะกำลังคิดใคร่ครวญว่าจะทำอย่างไรถึงจะโจมตีพวกข้าให้แพ้ในนัดเดียว ฉะนั้นเจ้าต้องเตือนแม่นางเฟิง ให้ระมัดระวังอย่างมาก”

“อืม ก่อนหน้านี้ข้าก็ได้เขียนจดหมายแล้ว สองวันนี้ก็คงจะส่งถึงมือนาง”

ความคิดฟู่ลั่วเฉินมีความหนักแน่น ช่วงเวลาแบบนี้เขาควรจะอยู่ข้างกายเฟิงฉิ้นหว่าน แต่ฝั่งพระองค์ชายสองกับองค์ชายสามนี้ก็ต้องมาคนคอยแบกไว้ ฉะนั้นทำได้เพียงแต่เก็บความเสียดายนี้ไว้ในใจ 

“ลั่วเฉิน ครั้งนี้เจ้าได้นำครอบครัวทางแม่ขององค์ชายสามเกี่ยวข้องไปด้วย ทำให้ฝ่าบาทโกรธกริ้ว จึงทำให้องค์ชายสามห้ามเข้าออกนอกในเขาต้องเกลียดเจ้าเข้ากระดูกแน่ รอให้เขาสามารถออกมาได้ เรื่องแรกที่เขาจะทำคือต้องมาแก้แค้นกับเจ้าเป็นแน่” 

“ข้ารออยู่”

“เจ้ารออยู่มีประโยชน์อะไร? ความหมายของข้าพเจ้าคือ คว้าโอกาสนี้ รับแม่นางเฟิงมายังเมืองหลวงสิ ในเมื่อ แม่นางเฟิงก็เข้าสู่วัยผู้ใหญ่แล้วสามารถรับนางมายังจวนอ๋องของพวกข้าได้ เพียงแค่นางมา ถึงแม้ซูฮั่นจางไอสุนัขจิ้งจอกแก่ตัวนั้นจะมาหาเรื่องถึงนี่ ข้าพเจ้าก็กล้าที่จะเอาไม้ไล่ตีมันออกไป”

สายตาฟู่ลั่วเฉินได้มีแสงมืดแวบผ่านไป “แต่ทุกวันนี้นางยังคงไว้ทุกข์อยู่……”

“อยู่จวนอ๋องของพวกข้าไว้ทุกข์ก็เหมือนกันมิใช่? อีกอย่าง แม่นางเฟิงก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้พลิกแพลง ยิ่งไม่สนใจชื่อเสียงตัวเอง ในเมื่อทุกวันนี้คงภายนอกก็ยังนินทากัน ก็ไม่เว้นเรื่องสองเรื่องนี้หรอก”

ยู่ชินอ๋องพยายามยุยง

“ข้าทราบแล้ว”

“ทราบแล้วก็รีบเขียนจดหมาย อย่าถ่วงเวลาเลย เพื่อไม่ให้องค์ชายสามกับซูฮั่นจางแย่งไปก่อน”

“……ทราบ”