ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 34

เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงฉิ้นหว่าน ดวงตาของแม่นมฉีเบิกกว้างขึ้นทันที: “ท่านหลอกข้า! แท้จริงแล้วท่านไม่คิดจะช่วยแก้พิษให้ข้า!”

“แม่นมฉีเหตุใดจึงกล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมา? ไม่ใช่ว่าเจ้าไปศาลปกครอง ใต้เท้าจ้าวก็เชิญท่านหมอมาช่วยตรวจดูเจ้าแล้วหรือ? แท้จริงแล้วเจ้าไม่ได้ถูกพิษ จะมาบอกให้ถอนพิษได้อย่างไร?”

“ถ้าเช่นนั้นข้าเป็นโรคประหลาดนี้ได้อย่างไรกัน? จะต้องเป็นท่านอย่างแน่นอน จะต้องเป็นท่านแน่นอน!” แม่นมฉีกัดฟันด้วยความแค้นเคือง

บนใบหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านปรากฏได้รับความบาดเจ็บขึ้นมาแวบหนึ่ง: “แม่นมพูดอะไรก็ควรให้ความสำคัญกับหลักฐานด้วย ไม่ควรนึกอยากจะพูดก็พูดเรื่องที่ไม่มีความจริงออกมา เห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตที่ผ่านมา ข้าไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าแล้ว ทำไมเจ้ายังพัวพันอยู่ที่นี่ไม่ยอมเลิกรา?”

“ท่านไม่ช่วยถอนพิษให้ข้า หรือว่าข้าจะต้องเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น?”

“เหตุใดเจ้าถึงยืนกรานว่าตนเองโดนวางยาพิษ? ท่านหมอยังไม่สามารถยืนยันได้ หรือว่าฝีมือการรักษาโรคของเจ้าลึกล้ำกว่าท่านหมอ?”

แม่นมฉีแกะผ้าพันแผลที่พันรอบอยู่บนมือออกอย่างไม่สนใจไยดี เผยให้เห็นมือทั้งสองข้างที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง: เพียงแค่ได้เห็นมือทั้งสองข้างที่ทั้งแดงทั้งบวม ส่งกลิ่นเหม็นน่าชวนอาเจียนเป็นระยะๆ บางแห่งก็สามารถมองเห็นไปถึงกระดูกข้อต่อได้แล้ว

ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างพากันหลบไปทางด้านหลัง: “นี่จะต้องเป็นผลกรรมที่ตามสนองอย่างแน่นอน!”

“ถูกต้อง นี่ก็เหมือนกับบาดแผลที่เน่าเปื่อยบนใบหน้าของคน แต่ไหนแต่ไรมายังไม่เคยได้ยินว่ามียาพิษที่ทำให้มือเน่าเปื่อยโดยเฉพาะ”

“ต้องเป็นสวรรค์ที่ลงโทษแม่ลูกคู่นี้ในฐานะที่เป็นบ่าวแต่กลับทรยศหักหลังเจ้านายแน่นอน ดังนั้นถึงยอมจำนนโดนลงโทษ!”

แม่นมฉีเห็นแววตาของเฟิงฉิ้นหว่านเมินเฉยตลอดเวลา คลานขึ้นมาอย่างไม่สนใจใยดีแล้วรีบพุ่งเข้าไปหานาง ตะโกนด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว: “ท่านไม่ช่วยแก้พิษให้ข้า ข้าจะลากท่านไปตายพร้อมกัน!”

แม่นมโจวอุทานด้วยความตกใจคิดจะเข้าไปขัดขวางด้านหน้า แต่ไม่คิดว่าแม่นมฉีเดินขึ้นบันไดมาสองขั้นยังไม่ทันได้เข้าใกล้ตัวเฟิงฉิ้นหว่าน ก็คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตูม หลังจากนั้นหัวล้มฟาดลงไปที่ขั้นบันได

เฟิงฉิ้นหว่านราวกับได้รับความตกใจอย่างมาก สีหน้าซีดขาวยิ่งขึ้น ยกแขนเสื้อขึ้นมาปิดริมฝีปากเบาๆ: “ข้าไม่ได้แตะต้องนาง......”

“คุณหนูตระกูลเฟิงไม่ต้องหวาดกลัว พวกข้าทั้งหมดเห็นแล้ว สามารถเป็นพยานให้ท่านได้”

“บ่าวแก่เจ้าเล่ห์นี้ความตายมาถึงตัวแล้วจิตใจยังมีความโหดเหี้ยม ก็สมควรที่นางจะหกล้มตาย”

ลูกชายของแม่นมฉีรีบคลานไปข้างหน้า ครู่ต่อมาก็มีเสียงร้องที่โศกเศร้าดังขึ้น: “ท่านแม่......ท่านแม่ท่านเป็นอะไร? ไม่......ไม่หายใจแล้ว......”

“นี่เป็นการล้มที่ช่างบังเอิญ ทำตัวเองล้มจนตายได้อย่างพอดิบพอดี นี่ช่างเป็นทำชั่วได้ชั่วอย่างแท้จริง!”

เฟิงฉิ้นหว่านมองไปยังฉีเชิง เดินไปยังด้านในกล่องที่พวกเขาลากมา หยิบง้วนป้อทองขึ้นมาก้อนหนึ่ง: “ฉีเชิง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าจริงๆ ไม่ว่าแม่นมฉีจะทำเรื่องเลวร้ายมาแค่ไหนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ถึงอย่างไรก็เคยปรนนิบัติรับใช้ข้ามาก่อน ตระกูลเฟิงของข้ารู้จักการขอบคุณในบุญคุณ ทองก้อนนี้เจ้าก็เอาไปเถอะ ประกอบพิธีฝังศพของแม่นมฉีให้เรียบร้อย เงินที่เหลือก็น่าจะเพียงพอให้เจ้าใช้ไปได้ตลอดชีวิตที่เหลือ สัญญาขายตัวของเจ้าข้าจะฉีกทำลาย นับจากนี้เป็นต้นไปเจ้ากับตระกูลเฟิงไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีกแม้แต่น้อย”

“คุณหนูช่างมีคุณธรรมและเมตตาธรรมอย่างแท้จริง!”

“ใช่แล้ว ความมีเมตตานี้หาได้ยากอย่างแท้จริง”

นั่นเป็นทองคำหนึ่งก้อนเชียวนะ ถ้าใช้แบบประหยัดสักหน่อย พอที่จะทำให้คนใช้ได้ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ได้จริงๆ

ลูกชายของแม่นมฉีรับก้อนทองคำก้อนนั้นไปอย่างตกตะลึง กัดฟันกรอดอย่างเงียบๆ:

เขารู้ว่าเฟิงฉิ้นหว่านไม่ถอนพิษให้เขาอย่างแน่นอน ถ้าเป็นเช่นนั้น ไม่สู้รับทองไว้ แล้วลองดูว่าสามารถหาท่านหมอที่มีฝีมือการรักษาโรคยอดเยี่ยมได้หรือไม่

ลูกชายของแม่นมฉีได้รับบาดเจ็บเบากว่าหน่อย กัดฟันแล้วนำศพของแม่นมฉีแบกขึ้นไว้ที่บนแผ่นหลัง จากนั้นก็เดินจากไปอย่างช้าๆ

ชาวบ้านที่มุงดูค่อยๆแยกย้ายไป

เฟิงฉิ้นหว่านกลับไปที่จวน แม่นมโจวยังคงมีความโกรธแค้นอยู่: “คุณหนูก็ช่างเป็นคนที่มีจิตใจดีงามมากเกินไป ลูกชายของแม่นมฉีคนนั้นก็เป็นพวกอกตัญญูโลภมากไม่รู้จักพอ ให้ก้อนทองไปหนึ่งก้อน ทั้งหมดทั้งมวลก็คือเตะหมูเข้าปากหมา เขาจะใช้จ่ายเงินอย่างสบายใจ แต่ภายในใจยังคงเกลียดพวกเรา!”

เสิ่นเย่วกลับมีความรู้สึกอยู่เล็กๆว่าเรื่องไม่น่าง่ายแบบนี้: “ฉิ้นหว่าน เจ้ามีแผนการอะไรอีกหรือไม่?”

เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มเบาๆ: “คนหนึ่งดูเหมือนว่าจะได้รับการลงโทษจากสวรรค์ ป่วยเป็นโรคประหลาด ทั้งยังถูกขุนนางของศาลโบย ในมือกำง้วนป้อทองไว้ก้อนหนึ่ง ก็เท่ากับถือสัญลักษณ์เร่งเอาชีวิตไว้ สามารถมีชีวิตได้ถึงวันพรุ่งนี้ ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว”

“ที่กล่าวมาก็ถูก”