ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 41

สีหน้าเฟิงฉิ้นหว่านเคร่งขรึม ตอนที่เทเหล้าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนเหล้าล้นแก้ว

“แม่นางเฟิง?” หลี่หยวนเตือนเบาๆ แต่ในใจมีความพอใจ

คดีของหอเซียวเซียงจุ๋นเต็มไปด้วยหลักฐาน และไม่สามารถควบคุมหรือปรับความสัมพันธ์ได้แล้ว เมื่อฝ่าบาทได้ยินเรื่องนี้ก็โกรธจัด ในเวลานี้ จะเป็นการดีที่สุดที่จะสร้างเรื่องอื่นขึ้นมาเพื่อหันเหความโกรธของจักรพรรดิ

ฟู่ลั่วเฉินเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ใครให้ฝ่าบาทเชื่อจวนยู่ชินอ๋องกันล่ะ?

ถ้าเฟิงฉิ้นหว่านใช้ประโยชน์ได้ดี บางทีอาจจะช่วยให้เขาสร้างผลงานใหญ่ให้กับทางองค์ชายสามได้!

สติเฟิงฉิ้นหว่านกลับมา “เหม่อไปสักพัก ได้โปรดใต้เท้าลงโทษข้า”

“ไม่เป็นไร ตระกูลของแม่นางเฟิงเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แบบนี้ เป็นเรื่องยากจริงๆ ที่ยังคงเข้มแข็งอยู่และอยากไถ่ทรัพย์สินคืน”

มีการพูดคุยถกเถียงกันดังมาจากด้านนอก ซึ่งส่วนใหญ่เป็นการชื่นชมยกย่องที่หอหญิงงามเมืองได้รับการปรับปรุงใหม่

นางลี่เดินเข้ามาและพูดว่า “ท่านชาย ใกล้ได้เวลาแล้ว”

เฟิงฉิ้นหว่านรีบยับยั้งสีหน้าของตน “ใต้เท้าหลี่ ต่อจากนี้เชิญให้ท่านร่วมสนุกกับการร้องเพลงและระบำกับแขกท่านๆอื่น ๆ ข้าถอยกลับไปจัดแต่งก่อน”

หลี่หยวนมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องชั้นสองมีขนาดใหญ่และใช้พื้นที่มาก น่าจะไม่มีพื้นที่สำหรับการแสดงร้องเพลงและระบำแล้วนี่นา?

เฟิงฉิ้นหว่านออกมาจากห้อง จากนั้นตามด้วยเสียงโซ่ถูกดึง โต๊ะทรงกลมโต๊ะหนึ่งค่อยๆ ลอยมาจากชั้นบน

ทุกคนรีบมองดูอย่างรวดเร็วพร้อมอุทานออกมา

ก่อนหน้านี้ที่มองสำรวจหอหญิงงามเมือง ยังเคยคิดว่าโดมของหอหญิงงามเมืองทำได้ไม่เลว โดยวาดนางฟ้าเต้นรำเหมือนมีชีวิตอยู่ตรงกลาง บริเวณโดยรอบประดับด้วยดอกไม้และผ้าต่างๆ ยังสงสัยในใจอยู่ว่าดอกไม้ที่พับจากผ้าส่งไปบนโดมได้อย่างไหร่ วันนี้ดูแล้วไม่ใช่โดมเสียหน่อยแต่เป็นแท่นดอกไม้ที่สามารถเลื่อนขึ้นลงได้

ขณะที่แท่นดอกไม้เลื่อนลงมาอย่างช้าๆ หญิงงามที่ยืนอยู่บนแท่นก็แสดงออกมา

หญิงสาวที่อยู่บนแท่นสวมชุดระบำสีเขียว จีบนิ้วเตรียมร่ายรำ รูปร่างสวยงาม เอวเพรียวบาง

เสียงดนตรีพร้อมการขับขานไพเราะ “ภาคใต้มีสตรีงาม ระบำลู่เยาเบาๆ งานฉลองของเก้าฤดูใบไม้ร่วง แขนเสื้อโบยบินพัดเมฆและฝน...”

หญิงชุดเขียวอ่อนระบำไปกับเสียงเพลง โดยเริ่มจากช้ามาก หมุนตัวและบิดตัวเพื่อแสดงความงามและความยืดหยุ่นความละเอียดอ่อน จากนั้นเสียงเพลงหยุดลงชั่วขณะ เสียงดนตรีก็เร็วขึ้นมาในทันที ม่านไหมผืนหนึ่งห้อยลงมา หญิงนางหนึ่งจับม่านไหมหมุนร่างอยู่บนแท่นอย่างรวดเร็ว กระโปรงบานออก เผยให้เห็นผงเป็นจุด ๆที่ปกคลุมอยู่ภายใต้ชุดระบำสีเขียวอ่อนเช่นเดียวกับดอกบัวบานระหว่างใบบัว

ทุกคนจับจ้องมองโดยไม่ละสายตา และบางคนก็อดที่จะปรบมือไม่ได้

ในขณะนี้ แท่นดอกไม้เลื่อนลงมาอีกครั้ง แต่หญิงสาวกลับกำม่านไหมแน่นแล้วหมุนตัวลอยขึ้น วนอยู่รอบชั้นสองของหอหญิงงามเมือง

“ดี!”

มีคนหลายคนอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นและเดินไปที่ราวระเบียง

ลู่เยากำม่านไหมในมือแน่น เหยียดแขน รูปร่างสวยผ่านไปต่อหน้าต่อตาทุกคน ดวงตาเปล่งประกาย เรียนระบำลู่เยากับท่านชายน้อย เรียนถูกต้องจริงๆ!

ในขณะนี้ จู่ ๆ ลู่เยาก็คลายม่านไหมในมือออก แล้วตกลงไปยังแท่นดอกไม้ด้านล่าง

“เฮ้ย!”

หลายคนอุทานออกมา ใจกระตุกตาม รีบโน้มตัวลงไปมองข้างล่างอย่างรวดเร็ว

แท่นดอกไม้ค่อยๆ เลื่อนขึ้น หญิงสาวที่อยู่ข้างบนยิ้มเหมือนดอกไม้

“แม่นางน้อย ลู่เยา น้อมพบบรรดาขุนนาง”

“แม่นางลู่เยา คือแม่นางลู่เยาที่เข้ายึดครองคงกู่!”

“หอหญิงงามเมือง แตกต่างจากเมื่อก่อนกันจริงๆ”