ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 44

คิ้วของฟู่ลั่วเฉินขยับเล็กน้อย ไม่ได้ถามเฟิงฉิ้นหว่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับเส้นทางการค้าขาย “เมื่อครู่นี้ข้าเห็นเจ้าเอาแต่มอง หยุนซวน ทำไม สนใจองครักษ์ข้างกายข้า?”

เฟิงฉิ้นหว่านก้มศีรษะลงน้อยๆ ใบหน้าขาวแดงระเรื่อราวกับว่าดอกพีชผลิบาน “ท่านชาย อีกไม่กี่วัน ข้าชนะเดิมพันและได้พิสูจน์ค่าของข้า ข้าก็สามารถรับใช้ท่านชายแล้ว ข้าจึงคิดว่าสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับองครักษ์หยุนซวนและคนอื่นๆ วันล่วงหน้าจะได้ร่วมมือกันรับใช้ท่านชายให้ดี”

“อย่างนี้นี่เอง แล้วเจ้าคิดว่าองครักษ์ข้างกายข้าเป็นอย่างไร?”

“ข้าเคยเจอแต่องครักษ์หยุนซวน ข้าคิดว่าดีมาก ต่างก็เฉลียวฉลาดมาก คนอื่นๆ ข้างกายท่านชายก็ต้องเก่งกาจมากเช่นกันด้วย”

มือของฟู่ลั่วเฉินที่ถือถ้วยชา ใช้แรงถือแรงขึ้นเรื่อยๆ เก่งกาจ? เก่งกาจยังเกือบจะถูกเจ้าแทงตาบอด?

“ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือไม่?”

“ไม่มีแล้ว” เมื่อรู้สึกถึงบรรยากาศรอบกายของฟู่ลั่วเฉินต่ำเล็กน้อย ใจของเฟิงฉิ้นหว่านกระตุก นางไม่ได้พูดอะไรผิดไปใช่ไหม? ทำไมจู่ๆถึงไม่พอใจขึ้นมา? หรือเป็นเพราะคนระดับสูงเหล่านี้มีอารมณ์แปรปรวนๆด้ง่ายๆ?

“งั้นเจ้ากลับไปเถอะ”

“อื้อ ฉิ้นหว่านขอลาก่อน”

หลังจากที่เฟิงฉิ้นหว่านทำความเคารพ หันหลังกลับแล้วเดินจากไป

ฟู่ลั่วเฉินจ้องไปที่แผ่นหลังเรียวยาวของนาง ดวงตาของเขาขรึมมาก จนกระทั่งไม่เห็นร่างของนางจึงละสายตา

หยุนซวนวิ่งมาอย่างเงียบ ๆ สายตามองไปรอบ ๆ โต๊ะ “ท่านชาย ของอยู่ที่ไหนขอรับ?”

ฟู่ลั่วเฉินวางถ้วยชาลงแล้วบิดปลายนิ้วเบา ๆ “ของอะไร?”

“คำเชิญไงขอรับ? แม่นางเฟิงไม่ได้มาส่งคำเชิญให้ท่านหรือขอรับ?”

“...ไม่ใช่”

“หา? ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ท่านชายก็ไปไม่ได้อีกแล้วหรือขอรับ?” หยุนซวนผิดหวังมาก

“เมื่อวานข้าไม่ได้รับคำเชิญ ก็ไปเหมือนกันไม่ใช่หรือ?”

“เมื่อวานท่านชายปลอมตัวเป็นท่านอ๋องก็ไม่รู้จักแล้ว แล้วยังเกือบถูกแม่นางเฟิง...แค่กแค่ก...” หยุนซวนพูดไปครึ่งหนึ่งก็สังเกตเห็นแววตาที่เยือกเย็นของท่านชายของตน เลยรีบหุบปากทันที

“ท่านชาย ข้าผิดไปแล้ว”

“ไม่มีเรื่องอะไรก็ออกไปได้แล้ว”

“งั้นข้าน้อยไปหาใต้เท้าจ้าว วันนี้ยังต้องการใช้สิทธิ์ผู้ติดตามของเขา” หลังจากหยุนซวนพูดจบเขาก็หันหลังกลับจะวิ่งหนี

ฟู่ลั่วเฉินมองไปที่ตำแหน่งที่เฟิงฉิ้นหว่านยืนเมื่อครู่นี้ ในใจอึมครึม “เดี๋ยวก่อน ให้จินหมิงตรวจดูว่าทรัพย์สินของตระกูลเฟิงมีมูลค่าเท่าไรโดยเร็วที่สุด”

“ขอรับ”

เฟิงฉิ้นหว่านออกมาจากสวนของฟู่ลั่วเฉิน เดิมทีดวงตาที่สงบของนางเต็มไปด้วยน้ำตา นางบิดผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น นิ้วมือของนางขาวเผือก นางก้าวไปข้างหน้าเพียงสองก้าว นางยังเหยียบโดยก้อนหินแล้วล้มลงไปกับพื้นทันที

นางล้มลงกับพื้น ฝ่ามือถูกทรายและหินขูดขีด มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย แต่นางเมินเฉย ยืนขึ้นช้าๆ แล้วเดินไปทางรถม้าด้วยความสิ้นหวัง

ที่มุมกำแพง ร่างสองร่างที่เฝ้าสังเกตทางเข้าสวนมองสำรวจเฟิงฉิ้นหว่านอย่างละเอียด จากนั้นก็ได้จากไปอย่างรวดเร็ว

เฟิงฉิ้นหว่านขึ้นไปในรถม้า ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยสีหน้าราบเรียบ ในไม่ช้าใต้เท้าหลี่คนนั้นจะได้รับข่าวว่านางไปหาฟู่ลั่วเฉินมา ดังนั้นหนังบัญชีที่ท่านพ่อของนางเหลือไว้ก็ควรจะขยับแล้ว

ในตอนเย็น ทุกคนที่ได้รับคำเชิญต่างไปที่หอหญิงงามเมืองด้วยความตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก

พอไปถึงประตูก็พบว่ามีคนรออยู่ข้างนอกไม่น้อย

“เหตุใดวันนี้ถึงมีคนเยอะเช่นนี้? ไม่ใช่บอกว่าวันนี้ก็เชิญแค่ยี่สิบคนไม่ใช่หรือ?”

คนที่ได้รับคำเชิญไม่พอใจเล็กน้อย สิ่งหายากเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด เมื่อพวกเขาได้ยินหอหญิงงามเมืองเชิญผู้ที่ร่ำรวยหรือมีฐานะสูงส่ง ยังมีใต้เท้าจากเมืองหลวง พวกเขาก็ดีใจไปด้วย แล้วยังมีเกียรติเพราะได้รับคำเชิญ รู้สึกว่าฐานะของตนเทียบได้กับใต้เท้าในเมืองหลวงเหล่านั้น

แต่ตอนนี้มีคนจำนวนมากที่ได้รับคำเชิญ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำเชิญในมือของพวกเขาไร้ค่าขึ้นมา