ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 56

ฟู่ลั่วเฉินเก็บจดหมาย ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้อง

หยุนซวนรับเดินตามไป “คุณชาย ท่านยังไม่ได้บอกเลย ว่าท่านสงสัยแม่นางเฟิงหรือไม่?”

“ไม่”

“เพราะเหตุใดหรือขอรับ?”

“ไม่ก็ไม่ ไยต้องมีเหตุผลมากมาย?” ร่างกายของฟู่ลั่วเฉินดุจต้นชาที่หนาวเหน็บ

“คุณชายเชื่อแม่นางเฟิงขนาดนั้น ยังจะบอกว่าไม่ถูกนางล่อลวงอีกหรือ?” หยุนชวนเอ่ยพึมพำอยู่ด้านหลังเบาๆ

ฟู่ลั่วเฉินหยุดชะงักฝีเท้า “เจ้าลองคิดดูว่าถ้าเฟิงฉิ้นหว่านเป็นคนขององค์ชายสามจริงๆ เหตุใดตอนแรกถึงต้องพาพวกเราไปเปิดเผยเรื่องหอเซียวเซียงจุ๋นด้วยเล่า?”

“จะว่าอย่างนั้นก็ถูก ที่ตระกูลเกาถูกส่งเข้าคุกก็เพราะแม่นางเฟิง เมื่อครู่ข้าเพิ่งได้ยินใต้เท้าจ้าวพูดมา คิดไม่ถึงว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วย” หยุนชวนกล่าวด้วยรอยยิ้มใสซื่อ

ฟู่ลั่วเฉินหรี่ตาลงอย่างช้าๆ แสงประกายในแววตาของเขานั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้

เฟิงฉิ้นหว่านไม่ใช่คนขององค์ชายสาม เรื่องนี้เขาแน่ใจดี

แต่นางยึดมั่นในการพึ่งพาตนเอง นางจะจริงใจซื่อสัตย์จริงๆ หรือ?

คุกที่ว่าการอำเภอ เกาหนานกำลังพิงกำแพง เนื้อตัวสกปรกมอมแมม ผมเผ้าก็กระเซอะกระเซิง ดวงตากลวงและเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อเข้าไปในคุกครั้งแรก เขาตั้งใจนับวัน ตั้งตารอคอยวันที่องค์ชายสามจะส่งคนมา ในภายหลังก็เป็นดังที่หวังไว้เมื่อได้ข่าวว่าหลี่หยวนมาที่นครหลินผิง แต่สิ่งที่ทำเขาผิดหวังก็คือ การมาของหลี่หยวนไม่ได้พาโอกาสมาให้เขาเลยแม้แต่น้อย เขายังถูกขังอยู่ในคุกเช่นเดิม ทุกวันนี้เขายังต้องเผชิญหน้ากับการซักถามและไต่สวนของจ้าวยี่ไม่หยุด

ตอนนี้เขาตั้งตารอคอยเพียงเวลากลางคืนเท่านั้น อย่างน้อยตอนกลางคืน เขาก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับคำถามของจ้าวยี่ ไม่ต้องรับมือกับวิธีการทรมานทุกประเภท

หนานเกาค่อยๆ หลับตาลง และในเวลานี้ เสียงเท้าก็ดังเข้ามา

เขาเหมือนกับนกที่หวาดกลัว ทันทีที่ลืมตาก็หันไปมองทางประตูทางเข้าคุก

หญิงสาวสวมหมวกคลุมศีรษะปรากฏกายอยู่นอกประตูคุก เสื้อคลุมสีขาวปักลายดอกคามิเลียสีชมพูอ่อน ขณะที่นางก้าวเดิน ก็เผยชายกระโปรงผ้าไหมปักลวดลายงดงามใต้ผ้าคลุมออกมาเลือนราง

เกาหนานค่อยๆ เบิกตากว้าง และมองตามเสื้อคลุมขึ้นไป ทันทีหลังจากนั้นแววตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นแหลมคมขึ้น

“เจ้าคือ...”

เฟิงฉิ้นหว่านยกมือขึ้นถอดหมวกคลุมศีรษะออกมาเบาๆ สายตามองดูเกาหนานที่ซูบผอมจนเหมือนไม่ใช่รูปร่างของคนที่อยู่ในคุกด้วยสายตานิ่งสงบ “ไม่เจอแค่ไม่กี่วัน ก็ไม่รู้จักข้าแล้วหรือ?”

เกาหนานตัวแข็งทื่อนิ่งอยู่กับที่ ความเหน็บหนาวสายหนึ่งแผ่ขยายมาที่แผ่นหลังซึ่งแนบชิดกับกำแพง มันแทรกซึมเข้าไปในแขนขาทั้งสี่ข้างของนาง “เฟิงฉิ้นหว่าน!”

“ผ่านมานานขนาดนี้ ก็ยังไม่ได้ยินข่าวว่าเจ้ายอมรักสารภาพ ข้านึกว่าเจ้าถูกวิธีทรมานในการสอบสวนของใต้เท้าจ้าวจนโง่ไปแล้วแต่ดูจากสติของเจ้าตอนนี้ก็นับว่ายังไม่เลว ยังมองข้าด้วยสายตาดุร้ายเหมือนเมื่อก่อน”

“เหตุใดเจ้าถึงได้มาคุกในเวลาแบบนี้”

เฟิงฉิ้นหว่านหันเล็กน้อยมองไปที่หน้าต่างบนกำแพงคุกบนนั้น ริมฝีปากเผยรอยยิ้มจางๆ “วันนี้ไม่มีพระจันทร์....”

หนานเกาไม่เข้าใจ “เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร?”

“ฆาตกรรมคืนเดือนมืด ลมแรงวางเพลิงเย้ยฟ้า คืนนี้ไร้แสงจันทร์ ผืนฟ้ามืดสลัว เหมาะแก่การสังหารคนที่สุด”

“เจ้ากล้ารึ?” เกาหนานกัดฟันกรอด “ที่นี่เป็นคุกของที่ว่าการอำเภอ เจ้ากล้าก่อเรื่องที่นี่หรือ?”