ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 57

เฟิงฉิ้นหว่านยืนอยู่กับที่ ปล่อยให้เกาหนานตะโกนเสียงดัง

เสียงร้องคร่ำครวญอันน่าเวทนาดังก้องไปทั่วทั้งคุกใหญ่แห่งนี้ ไร้ซึ่งการตอบกลับใดๆ

เกาหนานค่อยๆ หยุดลง หันหน้ามองเฟิงฉิ้นหว่าน “แล้วนักโทษในคุกใหญ่ล่ะ?”

“ใต้เท้าหลี่สั่งย้ายออกไปแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้! พวกเขาฟังแค่ใต้เท้าจ้าว”

“ตอนนี้ใต้เท้าจ้าวกำลังเล่นหมากรุกกับใต้เท้าหลี่อยู่ ไม่ว่างมาสนใจเรื่องที่เกิดขึ้นในคุกนี่หรอก นักโทษพวกนั้นก็เป็นคน พวกเขาก็กลัวใต้เท้าหลี่ตำหนิเหมือนกัน ดังนั้นจึงได้แต่ต้องเชื่อฟัง”

เฟงฉิ้นหว่าเอ่ยอธิบาย

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! เจ้าเป็นใครกันแน่? ทำไมเจ้าถึงมีความสัมพันธ์กับใต้เท้าจ้าวยี่และหลี่หยวน?”

“คนจะตายอยู่แล้ว ถามเรื่องพวกนี้ไปมีประโยชน์อะไร?”

“ไม่ ฉิ้นหว่าน เจ้าคือเด็กที่ข้าเห็นมาแต่เล็ก เจ้าไม่มีทางทำเช่นนี้กับข้า!” อยู่ๆ เกาหนานก็เปลี่ยนท่าที สายตามองเฟิงฉิ้นหว่านด้วยความหวัง “ฉิ้นหว่าน เจ้าลืมไปแล้วหรือ? เมื่อก่อนเจ้าเรียกข้าว่าลุงเกา”

เมื่อเฟิงฉิ้นหว่านได้ยินเกาหนานเอ่ยเช่นนี้ สายตาก็วูบไหวเล็กน้อย “ลุงเกา? ใช่ เมื่อก่อนข้าเรียกเจ้าว่าลุงเกา เพราะพ่อข้าเห็นว่าเจ้าเป็นพี่น้องแท้ๆ ของเขา!”

“ใช่ ฉิ้นหว่าน ลุงเกาไม่ได้ส่งเกาหวูไปทำร้ายเจ้า แต่เกาหวูมันไม่รู้ความมีใจคิดไม่ซื่อเอง ดังนั้นมันถึงได้หลอกเจ้าไปขายในที่แห่งนั้น ตอนนั้นลุงเการีบไปที่นั่น ก็เห็นเขาเลือดท่วมตัว นอนนิ่งอยู่กับพื้น คิดว่าเขาถูกทำร้ายตายเสียอีก ดังนั้นก็เลยเผลอพูดอะไรที่มันไม่น่าฟังออกไป ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าเจ้าจะคิดเรื่องนั้น”

“ลุงเกาไม่เคยคิดจะทำลายความบริสุทธิ์ข้าหรือ?”

“แน่นอน อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นคนที่ข้าเห็นมาแต่เล็กแต่น้อย ข้าจะคิดทำลายเจ้าได้อย่างไร?”

เฟิงฉิ้นหว่านเลิกขึ้นเล็กน้อย ท่าทางของนางคล้ายกำลังซาบซึ้งใจ “เช่นนั้นลุงเกาก็ไม่เคยคิดจะฮุบทรัพย์สมบัติของตระกูลเฟิงด้วยใช่หรือไม่?”

“แน่นอน ข้าแค่อยากช่วยเจ้า เจ้าลองคิดถึงเสิ่นเยว่ดูสิ นางคือแม่เลี้ยงของเจ้า ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเจ้า อีกอย่างหลายปีมานี้ก็ไม่ได้รับความโปรดปรานจากพ่อเจ้า ใช้ชีวิตอยู่ในจวนอย่างยากลำบาก ตอนนี้เจ้าเหลือตัวคนเดียว หรือคิดว่านางจะไม่มีทางมาแก้แค้นเจ้า? ตอนนั้นช้าอยากได้ทรัพย์สมบัติตระกูลเฟิงจากมือเจ้า ก็แค่อยากจะช่วยเจ้าดูแล รอให้เจ้าออกเรือน และส่งคืนให้เจ้าในฐานะสินเดิม”

เกาหนานพูดด้วยความจริงใจ

เฟิงฉิ้นหว่านหันไปมองห้องขังที่อยู่ด้านข้าง? “เกาหวู?”

“เกาหวูมีนิสัยเกเร ตอนนี้ตายแล้ว เขาคิดจะทำร้ายเจ้า ต่อให้ตายก็ไม่สาสมกับความผิดที่ทำ!”

“ลุงเกาไม่ปวดใจหรือ?”

“เขาเลือกทำชั่วด้วยตัวเอง ข้าจะปวดใจกับเขาได้อย่างไร? ฉิ้นหว่าน ลุงรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เจ้าเองก็ยังทำใจยอมรับไม่ได้ในตอนนี้ ดังนั้นจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะเปลี่ยนอารมณ์บางส่วน แต่ข้าเชื่อว่าในลึกๆ ของเจ้ายังคงเป็นแม่นางที่จิตใจดีมีเมตตา เจ้าลืมไปแล้วหรือ? ลุงเกาเคยซื้อปิ่นไข่มุกให้เจ้า และยังช่วยเจ้าผูกว่าวกับพ่อของเจ้าด้วยมือของลุงเอง”

แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านวูบไหวเล็กน้อย น้ำตาคลอเล็กน้อย นางยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อบดบังแก้มของนาง

แววตาของเกาหนานเป็นประกาย และรีบเอ่ยต่อ “ฉิ้นหว่าน ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดเกาหวู และเข้าใจลุงเกาผิดหลายเรื่อง แต่ตอนนี้เจ้าก็ยังอยู่ดี ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้ เจ้าไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน ไม่ใช่หรือ? เจ้าให้อภัยลุงเกาเถอะนะ...”

“เฮอะ ฮ่าๆๆ” เฟิงฉิ้นหว่านหัวเราะออกมา แขนเสื้อก็ร่วงลง เผยให้เห็นมุมปากที่ยกยิ้ม“ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้ารู้สึกละอายกับการแสดงอันยอดเยี่ยมของเจ้า”

เกาหนานตะลึงงัน “เจ้าแกล้งข้า?”

“แล้วอย่างไร? เห็นว่าเพื่อเอาตัวรอดของเจ้า เจ้าไม่สนใจแม้แต่ลูกชายแท้ๆ ของตัวเอง กระดิกหางเหมือนหมา ข้ามีความสุขมากเหลือเกิน และแน่นอนว่าต้องให้ความร่วมมือดูการแสดงของเจ้า”

“เจ้า...ทำไมเจ้าถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้?”

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดคำว่าโหดเหี้ยมกับข้า เกาหนาน เฟิงหลิงพ่อของข้าให้ความสำคัญมิตรภาพดั่งพี่น้องกับเจ้ามาก ช่วยเจ้าจนตัวตาย ตอนแรกเจ้าก็มาแต่ตัว พ่อข้าก็ให้เจ้ายืมเงิน ซื้อเรือนให้เจ้า ให้ที่อยู่กับเจ้า ให้เจ้าไม่ต้องไปนอนข้างถนนเหมือนหมา”

เสียงของฉิ้นเฟิงหว่านดังชัดเจน

“เจ้าอยากทำกิจการ พ่อข้าก็ให้เงินเจ้าตามที่เจ้าขอ ซื้อร้านค้าให้เจ้า จัดหาลูกน้อง กระทั่งแบ่งปันเส้นทางการค้าขายให้เจ้า ในฐานะพี่น้อง เขาแทบจะเฉือนหัวใจเพื่อเป็นการแสดงความจริงใจกับเจ้า แต่เจ้าให้อะไรตอบแทนเขา? ทำร้ายเขาจนตาย ทั้งยังคิดจะทำร้ายลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา และยังคิดจะฮุบสมบัติทั้งหมดของตระกูลเฟิง!”

“ข้าไม่...”

“เกาหนาน เจ้าไม่คู่ควรจะเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ!”

“ข้าไม่ได้จะทำอย่างนั้น! ฉิ้นหว่าน เชื่อข้าเถอะ ข้าไม่ได้ทำให้เขาตาย”

“ไม่ใช่เจ้า? เจ้าลองก้มหน้ามองดูมือของตัวเองดูสิ ว่ามันสั่นหรือไม่? สองมือข้างนั้นของเจ้ามันผลักพ่อข้าลงแม่น้ำกับมือ!”

“ไม่!” เกาหนานตะคอกเสียงดัง

“ขอข้าคิดหน่อย เจ้าเคยทำอะไรมาบ้าง? เจ้ากลัวว่าพ่อของข้าจะมาตายเพราะการตกน้ำ ดังนั้นก่อนที่เขาจะตกน้ำ เจ้าจึงให้เขากินยาพิษด้วยใช่หรือไม่?”

เกาหนานตกใจจนเบิกตากว้าง เรื่องนี้มีเพียงเขาคนเดียวที่รู้ ตอนนั้นไม่มีคนที่สามอยู่ในเหตุการณ์ เฟิงฉิ้นหว่านรู้ได้อย่างไร?

“เกาหนาน สิ่งที่มนุษย์กระทำ สวรรค์ก็เห็น เจ้าคิดจริงๆ หรือ ว่าตัวเองจะปิดบังสวรรค์ได้?”

เฟิงฉิ้นหว่านถือขวดยาพิษเดินเข้ามาใกล้เกาหนาน

“เจ้า...เจ้าอย่าเข้ามานะ!”

เกาหนานไม่สนใจความเจ็บปวดบนร่างขอวตัวเอง ดิ้นรนหลบไปด้านข้าง

เฟิงฉิ้นหว่านยกเท้าขึ้นทีบหลังของเกาหนานอย่างแรง “ทำเรื่องชั่วช้ามามากมายอย่างไม่เกรงกลัวไม่ใช่หรืออย่างไร? เหตุใดตอนนี้ถึงมากลัวยาพิษขวดเล็กๆ นี่เล่า?”

“เจ้าอย่าเข้ามา!”

“เจ้าฆ่าพ่อของข้า สตรีที่บริสุทธิ์จำนวนมากต้องตายภายในหอเซียวเซียงจุ๋น เจ้าพรากชีวิตของคนไปโดยไม่ไร้ซึ่งความปรานี เมื่อถึงคราวที่เจ้าต้องตาย กลับตกใจจนวิญญาณไม่ติดร่าง เหตุใดโลกนี้ถึงได้สร้างคนที่น่ารังเกียจแบบเจ้าขึ้นมาด้วย?”

เมื่อเฟิงฉิ้นหว่านกล่าวจบ นางก็เปลี่ยนตำแหน่งมาเหยียบศีรษะของเกาหนานโดยตรง และโน้มตัวลงเทยาพิษในขวดเข้าไปในปากของเขา

เกาหนานอยากจะดิ้นรนเอาตัวรอด แต่กลับรู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรง ไม่อาจขยับเขยื้อนได้ และต้องกลืนกินยาพิษนั่นเข้าไป

“เฟิงฉิ้นหว่าน...”

เกาหนานมีดวงตาที่แดงก่ำ จ้องมองเฟิงฉิ้นหว่านถอยไปด้วยความแค้น

“เจ้าเอาพิษอะไรให้ข้ากิน?”

“เดี๋ยวร่างกายเจ้าก็จะรู้เอง” เฟิงฉิ้นหว่านหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา และเช็ดนิ้วของตัวเอง

“เจ้าเอายาแก้พิษมาให้ข้า! เฟิงฉิ้นหว่าน เจ้าจะทำอย่างนี้ไม่ได้! รีบเอายาแก้พิษมาให้ข้า!”

เกาหนานดิ้นรนอย่างควบคุมไม่ได้ เตะฟางไม่หยุดเหมือนกับหมาที่กำลังจะตาย

เฟิงฉิ้นหว่านยืนอยู่กับที่ สายตาหรี่ลงเล็กน้อย “ข้าอยากจะรู้จริงๆ คนที่เลวทรามเยี่ยงเจ้า มีใครที่เจ้าอยากจะปกป้องสุดชีวิตหรือไม่?”

เกาหนานที่ดิ้นรนอยู่จู่ๆ ก็หยุดลง เขาพยายามเงยหน้ามองเฟิงฉิ้นหว่าน กัดฟันจนสั่นเทากล่าว “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“ข้าบังเอิญไปรู้มาว่าเจ้าแอบซื้อเรือนเล็กๆ เอาไว้ เป็นเรือนที่ไม่ใหญ่มาก แต่การตกแต่งกลับค่อนข้างอบอุ่น และในนั้นก็มีแม่ลูกคู่หนึ่งอาศัยอยู่ เด็กคนนั้นเหมือนจะอายุหกเจ็ดขวบ ดูแล้วก็น่ารักเหมือนหยกหิมะ”

เกาหนานเบิกตากว้างทันที สีแดงฉานในแววตานั้นก็ยิ่งเข้มขึ้น “เจ้าคิดจะทำอะไร? เฟิงฉิ้นหว่าน ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องสองแม่ลูก ต่อให้ข้าต้องกลายเป็นผีข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป!”