ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 58

เฟิงฉิ้นหว่านมองดูท่าทางที่ร้อนรนของเกาหนาน ดวงตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “เหอะ ดูท่าเจ้าจะให้ความสำคัญกับสิ่งนี้มาก”

“เจ้า...เจ้าห้ามแตะต้องพวกเขาสองแม่ลูก ข้าจะทำทุกอย่าง อย่าเอาพวกเขาเข้ามาเกี่ยวข้อง!” เกาหนานอธิบายอย่างร้อนรน

“เจ้าให้ความสำคัญกับพวกเขาขนาดนี้ ข้าย่อมส่งพวกเขาไปยังยมโลกเป็นเพื่อนเจ้า ไม่อย่างนั้น เจ้าก็ต้องไปคนเดียว”

“เจ้าอย่าทำอะไรพวกเขาเด็ดขาด! ตราบใดที่เจ้าไม่ทำร้ายพวกเขา เจ้าอยากจะรู้อะไร ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง！”

“ข้าอยากได้ของบางอย่าง สิ่งของนั้นเป็นอะไร เจ้าเองก็น่าจะรู้”

“อะ...อะไร?” เกาหนานหลบไปทันที

“ดูเหมือนว่าข้าคงต้องส่งพวกเขาไปที่...” เฟิงฉิ้นหว่านพูดขณะที่หมุนตัวเดินไปด้านนอก

“ข้าจะให้เจ้า!” เกาหนานตะโกนเสียงต่ำ

เฟิงฉิ้นหว่านหยุดเดินทันที ริมฝีปากยกยิ้ม “ก็แค่นั้นเอง”

เฟิงฉิ้นหว่านหันกลับไปมองเกาหนานในคุก “เช่นนั้นก็มอบมันมาให้ข้า ของอยู่ที่ไหน?”

“อยู่บนตัวเด็กที่เจ้าเจอคนนั้น” เกาหนานตอบกลับอย่างมีความสุข

“เกาหนาน เจ้าหักหลังน้องชายของเจ้าอย่างไร้ความปรานี คงจะเตรียมทางหนีเอาไว้ไม่น้อยเลยล่ะสิ? เพื่อกันไว้ดีก่อนแก้ ข้าจะให้คนไปควบคุมสองแม่ลูกคู่นั้นไว้ในมือ หากเจ้ากล้าเล่นลูกไม้ สายเลือดตระกูลเกาของเจ้าได้หมดสิ้นแน่”

ใบหน้าของเกาหนานน่าเกลียดยิ่งขึ้น ก่อนจะเอ่ยอย่างท้อแท้ “ตอนนี้เจ้าเป็นเหมือนมีดและเขียง และข้าก็คือปลา เจ้าสามารถฆ่าแกงข้าได้ทุกเมื่อ จะมีลูกไม้อะไรได้? ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ข้าจัดการเฟิงหลิงได้สำเร็จ แต่กลับมาตายในมือเจ้า”

เฟิงฉิ้นหว่านแค่นเสียงเย็นชา ยกมือขึ้นจัดแขนเสื้อให้เรียบร้อย และสวมหมวกของเสื้อคลุม “จุดจบของความดีความชั่ว ในที่สุดก็มีผลตอบแทน”

“เฟิงฉิ้นหว่าน! เจ้าได้ในสิ่งที่เจ้าต้องการแล้ว ก็ปล่อยสองแม่ลูกนั่นไปเถอะพวกเขาไม่รู้เรื่องอะไร”

เฟิงฉิ้นหว่านยกยิ้มอย่างเย็นชา และทำให้แม่กุญแจห้องขังกลับไปเป็นเหมือนเดิม จากนั้นก็เดินไปจากคุกแห่งนี้

เกาหนานทรุดตัวลงนอนกับพื้นเหมือนบ่อโคลน ยังไม่ทันได้ถอนหายใจ ก็ได้ยินเสียงเท้าเดินมา

เขาค่อยๆ หันไป ก่อนจะเห็นชายเสื้อคลุมอันสวยงาม “เจ้า...”

แววตาของฟู่ลั่วเฉินเหลือมองแม่กุญแจห้องขัง ก่อนจะส่งสัญญาณให้หยุนชวน “เจ้าใช้ปิ่นไขมันได้หรือไม่?”

หยุนชวนรีบส่ายหัว “ข้าน้อยทำไม่ได้ขอรับ หากเป็นกุญแจธรรมดาอาจจะทำได้ แต่กุญแจในห้องขังทำขึ้นด้วยวิธีการพิเศษ และแม่กุญแจก็ซับซ้อนกว่าของชาวบ้านทั่วไปขอรับ”

ขณะที่หยุนชวนกล่าวเขาก็ก้าวเท้าเข้าไปตรวจสอบแม่กุญแจ ก่อนที่สายตาของเขาจะตะลึงงัน “ไม่รู้ว่าแม่นางเฟิงทำได้อย่างไร”

ในแววตาหงส์ของฟู่ลั่วเฉินเป็นประกาย “ให้หมอเข้าไปตรวจชีพจรเกาหนาน”

“ขอรับ”

ไม่นานนัก หมอคนหนึ่งก็เข้ามาแล้วโค้งคำนับให้ฟู่ลั่วเฉิน และก้าวเข้าไปตรวจชีพจรให้กับนาง หลังจากนั้นไม่นานนักคิ้วของหมอก็ขมวด “เรียนคุณชาย ชีพจรไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่มีอาการของคนถูกพิษเลยแม้แต่น้อย”

“ทุกเช้าและทุกเย็นเจ้าจงมาตรวจชีพจรให้เกาหนาน และบันทึกข้อมูลชีพจรของเขาอย่างละเอียด”

“ขอรับ”

เกาหนานนอนอยู่บนพื้น หลังจากผ่านไปนานก็เอ่ยด้วยความลังเล “คุณชายฟู่...”

เขาไม่เคยเห็นตัวจริงของฟู่ลั่วเฉิน แต่เคยเห็นภาพเหมือนของเขา

ดวงตาที่ยกสูง ทั่วร่างเต็มไปด้วยรัศมีสูงศักดิ์ มองดูเกาหนานด้วยแววตาเย็นชา

“ฮ่าๆๆ” อยู่ๆ เกานานก็หัวเราะออกมา “ที่แท้เฟิงหลิงก็แอบพึ่งพาเจ้าอย่างลับๆ! ไม่น่าแปลกใจที่เจ้ามาที่เมืองหลินผิงในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ไม่น่าแปลกใจที่เฟิงฉิ้นหว่านสามารถหาตัวสองแม่ลูกที่ข้าซ่อนไว้อย่างดีเจอ ไม่น่าแปลกใจที่อยู่ๆ ตระกูลจินก็โผล่ออกมาสร้างปัญหา ที่แท้คุณชายฟู่ก็คอยควบคุมหมากอยู่เบื้องหลังนี่เอง!”

สายตาของฟู่ลั่วเฉินยังคงนิ่งสงบ “ยังมีแรงหัวเราะ ไม่สู้เอาแรงไปคิดว่าจะชี้แจงความผิดของตนอย่างไรดีกว่า”

“คุณชายฟู่ เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว เจ้าคือว่าข้าจะชี้แจงอีกหรือ?”