ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 62

เฟิงฉิ้นหว่านได้ยินคำพูดของฟู่ลั่วเฉิน เปิดปากเบา ๆ แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นคิ้วตาก็ยิ้ม หัวเราะออกมาเสียงดัง：

“ที่แท้ท่านชายชอบฟังคนอื่นกล่าวชมตัวเอง หากเป็นเช่นนั้น งั้นข้าพูดหน่อยจะเป็นเช่นไร？”

“พูดมาดูซิ”

“ ดูลักษณะท่านชาย หน้าตาคมชัด ใบหน้าหล่อเหลา สง่าราศีจับ ราวเทพบุตร；นิสัยสุภาพบุรุษ เจียมเนื้อเจียมตัว เพียบพร้อมคุณงามความดี； ในส่วนของตัวตนท่านชายนั้นก็ยิ่งเป็นสิ่งล้ำค่า ดังนั้นท่านชายจึงเป็นแขกที่สูงส่งที่สุดของ หอหญิงงามเมืองในคืนนี้"

เฟิงฉิ้นหว่านสายตาจริงใจ ดวงตาที่สว่างใสก็มองเข้าไป ด้วยความโหยหาและความชื่นชมเล็กน้อย ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่นในใจ ไม่สงสัยความจริงของคำพูดนางแม้แต่น้อย

ฟู่ลั่วเฉินมองตาของนาง ไม่รู้เมื่อไหร่ในใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย： “ท่านชายน้อยฉินอายุแม้ไม่มาก แต่กลับพูดเป็นมาก”

“แค่พูดตามความจริงเท่านั้น”

ฟู่ลั่วเฉินหันไปมองแขกคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ที่ประตู: "ท่านชายน้อยฉิน ชื่อเสียงของหอหญิงงามเมือง ข้าและท่านอื่นได้ยินมา ก่อนหน้านี้เรือนพรรณบุปผกาและแดนเทวสิทธิ์ ทำให้คนหลงใหลไม่น้อย แต่ว่าพวกข้ามาในวันนี้ ก็เพื่อชั้นที่สี่ของหอหญิงงามเมืองนี้ เจ้าเรียกมันว่าความหมายที่แท้จริงของชีวิต ไม่รู้ว่ามันจะสมชื่อจริงๆ หรือเปล่า?”

“ฉิ้นหว่านรู้ดีว่าทุกท่านคงจะสงสัยไม่น้อย แต่ว่าที่ดีที่สุดนี้ ก็ต้องเหลือไว้สุดท้ายอยู่แล้ว ความหมายที่แท้จริงของชีวิตที่หายากนั้น ก็เพราะคนส่วนมากทั้งชีวิตก็ไม่เข้าใจ หากตอนนี้ก็เปิดเผยต่อหน้าทุกท่าน ให้ทุกท่านก็ไม่มีใจที่จะมองสาวสวยภาพงามเหล่านี้แล้ว งั้นหอหญิงงามเมืองข้านี้จะเปิดอยู่หรือไม่？”

ทันทีที่ เฟิงฉิ้นหว่านกล่าวเช่นนี้ คนไม่น้อยก็หัวเราะออกมาทันที

“ที่ท่านชายฉินพูดก็สมเหตุสมผล ไม่แน่รอข้าเข้าใจความหมายที่แท้จริงของชีวิตแล้ว ก็ไม่สนใจต่อความสวยงามเหล่านี้อีกล่ะ”

“เช่นนั้นก็ไม่กลายเป็นนับถือโลกาหรือ？”

“ข้ากลับไม่เชื่อ ศาสนากล่าวว่าธัมมะสูงส่ง ส่งคนทั้งใต้หล้าได้ แต่มีกี่คนที่ข้ามไปจริง ๆ？ยังไงหอหญิงงามเมืองก็เป็นสถานที่เปิดประตูต้อนรับแขกเอาเงิน ยังสามารถดูจิตใจของพวกเราออกหรือ？”

เฟิงฉิ้นหว่านกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: "แม้ว่าแขกสามารถสัมผัสกับความหมายที่แท้จริงของชีวิตได้หรือไม่ก็ตาม รอได้ไปดูด้วยตัวเองถึงจะลงข้อสรุปได้ ในหอหญิงงามเมืองเตรียมการเต้นรำไว้แล้ว ขอเชิญท่านผู้มีเกียรติเข้านั่งชมเถิด"

ฟู่ลั่วเฉินพัดพับในมือเบาๆ กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เฟิงฉิ้นหว่านกลับเข้าไปดึงแขนเสื้อเบา ๆ ก่อน: "ท่านชาย ชั้นสามได้เตรียมที่นั่งที่ดีที่สุด ขอเชิญท่านชายให้เกียรติ "

มาไม้แข็งไม่ได้ ก็ต้องมาไม้อ่อน

นางไม่สามารถให้ใครมาทำลายแผนของวันนี้ได้ ฟู่ลั่วเฉินก็ไม่ได้！

เฟิงฉิ้นหว่านตัวเล็กกว่าฟู่ลั่วเฉินไปหนึ่งหัว ตอนนี้กำลังจับแขนเสื้อของเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาราวกลับว่าเต็มไปด้วยน้ำ ดูแล้วเหมือนกับถูกคนอื่นรังแกหนัก ทำให้คนอื่นใจอ่อนอย่างไม่รู้ตัว

สบเข้ากับสายตาของเฟิงฉิ้นหว่าน คำพูดทำให้ลำบากใจที่ฟู่ลั่วเฉินคิดไว้ก็พูดไม่ลงแล้ว ค่อยเดินขึ้นไปชั้นบน

เฟิงฉิ้นหว่านถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก ในใจโล่งอกเบาเบา：ฟู่ลั่วเฉินดีโกรธไม่แน่ แต่ยังดีที่กินไม้อ่อนไม่กินไม้แข็ง

ระงับความคิดในใจ เฟิงฉิ้นหว่านก็นำฟู่ลั่วเฉินขึ้นไปชั้นบน： “ท่านชายฟู่มีดอกไม้ที่ชอบหรือไม่？ ชั้นสองของหอหญิงงามเมือง เลี้ยงดอกไม้นานาพันธุ์ไม่น้อย หากมีที่ท่านชายชื่นชอบ วันหน้ามอบให้สองกระถาง ส่งไปที่หอของท่านชาย”

“ชั้นสองของเจ้านี้มีดอกไม้ทุกชนิดเลยหรือ？”

“เป็นเพียนชั้นเล็กๆ มีไม่ครบทุกชนิดอยู่แล้ว แต่ถ้าหากท่านชายมีดอกไม้ชนิดใดที่ชื่นชอบเป็นพิเศษ หอหญิงงามเมืองก็ยินดีที่จะหามาให้ท่านชาย”

“มีดอกไม้ที่สามารถกินคนหรือไม่？” ฟู่ลั่วเฉินหันหน้ามาเล็กน้อย แสงในดวงตาฟีนิกซ์สั่นไหวเล็กน้อย

“ท่านชายพูดเล่นแล้ว”

“ปกติเห็นดอกไม้พวกนี้อ่อนแอ ทนฝนตกลมพัดอะไรไม่ได้ วันนี้ผลิบาน พรุ่งนี้ร่วงโรย ไม่มีความหมาย ข้าเคยได้ยินมาว่ามีหญ้าคอกหมูชนิดหนึ่ง สามารถกินเนื้อได้ คิดว่ามีดอกไม้กินคนก็ไม่แปลก……”

ฟู่ลั่วเฉินมองดวงตาของเฟิงฉิ้นหว่าน แววตาตามด้วยความเย็นชาเล็กน้อย ：เฟิงฉิ้นหว่านตรงหน้านี้ก็ไม่ใช่มีพิษ มีหนามของดอกกินคนหรือ？