ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 72

จ้าวยี่เห็นว่าฟู่ลั่วเฉินไม่ยินดีพูดถึงเรื่องของเฟิงฉิ้นหว่านนัก จึงจำต้องหุบปาก เพียงแต่ในใจยังรู้สึกกังวล หลังจากผ่านไปสักพัก ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นมาว่า : “ท่านชาย พวกเราจะไปดูที่เรือนจำสักหน่อยไหมขอรับ ?”

“ไม่ต้อง หยุนชวนอยู่ในเรือนจำแล้ว เขาจะกลับมารายงานข้าในสิ่งที่เห็น”

“ท่านชายเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว”

ฟู่ลั่วเฉินนิ่งเงียบ หลังจากออกจากหอหญิงงามเมือง เขาก็พิจารณาถึงการติดต่อกับเฟิงฉิ้นหว่านในช่วงนี้อย่างละเอียด ในตอนแรกคิดว่านางไม่มีพิษสงอะไร เป็นเพียงคนฉลาดที่หาได้ยาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนตนเองจะประเมินนางต่ำเกินไปมาก

เฟิงหลิง เพราะสาเหตุใดกันแน่ ที่ทำให้เจ้าสามารถเปลี่ยนผู้หญิงที่เพียบพร้อมเช่นนี้ ให้แสร้งทำตัวเป็นหญิงสาวที่อ่อนแอได้ ?

เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ทางด้านของเฟิงฉิ้นหว่านก็ยังไม่ส่งข่าวกลับมา จ้าวยี่จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังเริ่มหมดความอดทน กลับเห็นหยุนชวนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพอดี

สีหน้าของหยุนชวนซีดเผือดเล็กน้อย แววตายังปรากฏร่องรอยของความหวาดกลัวที่ยังไม่ทันจางหาย : “ท่านชาย ใต้เท้าจ้าว แม่นางเฟิงได้รับคำสารภาพมาอย่างครบถ้วนแล้ว และกำลังกลับมาที่นี่ขอรับ”

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น และมองดูสีหน้าของหยุนชวน : “เจ้าเป็นอะไรไป ?”

“ท่านชาย ต่อไปข้าน้อยไม่กล้าล่วงเกินแม่นางเฟิงอีกแล้ว” หยุนชวนพูดอย่างแน่วแน่ หลังจากพูดจบก็ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังฟู่ลั่วเฉิน

ฟู่ลั่วเฉินคิดจะซักถามอย่างละเอียด ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเฟิงฉิ้นหว่านดังขึ้น

เฟิงฉิ้นหว่านยังคงแต่งกายด้วยชุดที่อยู่ในหอหญิงงามเมือง เสื้อคลุมยาวสีน้ำเงินครามพลิ้วไหว ภายใต้สายลมยามค่ำคืน ทำให้ลวดลายดอกกล้วยไม้ที่ปักอยู่ตรงชายเสื้อและแขนเสื้อของนาง ดูมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น

“คารวะท่านชาย คารวะใต้เท้าจ้าว”

เมื่อเฟิงฉิ้นหว่านเห็นฟู่ลั่วเฉิน ก็เผยรอยยิ้มออกมาในทันที

จ้าวยี่เห็นเฟิงฉิ้นหว่านถือกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ในมือ : “ฉือเหลียนสารภาพแล้วหรือ ?”

“เจ้าค่ะ ขอเชิญใต้เท้าลองพิจารณาดู”

เฟิงฉิ้นหว่านโค้งคำนับ แล้วยื่นกระดาษที่อยู่ในมือให้กับจ้าวยี่ จากนั้นจึงถอยกลับไปยืนรออยู่ด้านข้างอย่างสงบ

จ้าวยี่อ่านอย่างรวดเร็ว เมื่ออ่านจบก็ขมวดคิ้วแน่น : ตระกูลฉือ ? ตระกูลฉือเป็นเพียงแค่ร้านขายชาเล็ก ๆ ทำไมถึงใจกล้าเช่นนี้ ?”

เมื่อจ้าวยี่พูดจบ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโห และยื่นกระดาษที่อยู่ในมือให้กับฟู่ลั่วเฉิน : “เชิญท่านชายลองอ่านดู”

ฟู่ลั่วเฉินกวาดสายตาอ่านคำสารภาพจนจบอย่างรวดเร็ว แววตาปรากฏความฉลากที่ซ่อนเร้นอยู่ : “สวนชาของตระกูลฉือสามารถปลูกฝิ่นที่ทำให้คนเสพติดได้หรือ ?”

เฟิงฉิ้นหว่านเอ่ยปากอธิบาย : “ก่อนหน้านี้เคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลจิน ซึ่งเป็นพ่อค้าชาอันดับหนึ่งในเจียงหนาน ตระกูลจินมีรากฐานอยู่ในเมืองหยาง ตอนนั้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ข้าน้อยก็รู้สึกแปลกใจ หากจะว่ากันตามเหตุผลแล้ว ตระกูลจินกลายเป็นพ่อค้าชาอันดับหนึ่งของเจียงหนาน ก็ควบมีอำนาจในการควบคุมการค้าชาอย่างเบ็ดเสร็จในเมืองหยาง แต่ทำไมจู่ ๆ ถึงมีตระกูลฉือที่สามารถแข่งขันกับตระกูลจินขึ้นมาได้ ? ภายหลังถึงได้เข้าใจว่า ตระกูลฉือมีสวนชาที่พิเศษอย่างยิ่งแห่งหนึ่งอยู่ในครอบครอง”

จ้าวยี่เอ่ยปาก : “สวนชาแห่งนั้นข้าเองก็เคยได้ยิน ได้ยินว่าครอบคลุมพื้นที่ภูเขาสองลูก ภายในสวนชาอุดมไปด้วยชาหลงจิ่งก่อนฤดูฝน ชาลงจิ่งของที่อื่นไม่อาจเทียบคุณภาพได้กับชาที่ผลิตจากสวนของตระกูลฉือ ภายหลังถึงได้รู้ว่ามีสาเหตุมาจากสภาพของดิน ของหายากย่อมมีราคาสูง ตระกูลฉือจึงอาศัยสวนชาเพียงแห่งเดียว เลี้ยงดูตระกูลใหญ่ทั้งตระกูลได้”

“ใช่แล้ว เดิมทีคิดว่าสวนชาแห่งนี้เป็นรากฐานของตระกูลฉือ การได้รับการคุ้มกันเป็นความลับสุดยอดจึงถือว่ามีเหตุผล แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ที่สวนชาได้รับการคุ้มกันอย่างเข้มงวดเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะใบชานั้นล้ำค่า แต่เป็นเพราะพื้นที่ภายในสวนชา เหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับการปลูกฝิ่น”

จ้าวยี่ขมวดคิ้ว : “แม่นางเฟิง ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกว่าเจ้ามีพอมีความรู้เรื่องตัวยาอยู่บ้าง เช่นนั้นเจ้ามั่นใจไหมว่า ยาที่หญิงสาวในหอเซียวเซียงจุ๋นเหล่านั้นใช้ก่อนหน้านี้คือฝิ่นนี่ ?”

“ข้าน้อยไม่อาจมั่นใจได้เต็มที่ว่า ยาที่หญิงสาวเหล่านั้นใช้คือยาอะไรกันแน่ แต่แน่ใจได้ว่าจะต้องมีฝิ่นเป็นส่วนประกอบหลักอย่างแน่นอน” เฟิงฉิ้นหว่านเงยหน้าขึ้น และพูดด้วยแววตามั่นใจ

จ้าวยี่ลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว : “ท่านชาย หากเป็นเช่นนี้จริง ตระกูลฉือก็เท่ากับเป็นเบาะแสชิ้นใหญ่ ก่อนหน้านี้ท่านชายเองก็เคยสงสัยไม่ใช่หรือขอรับ ? สถานที่ลักษณะเดียวกับหอเซียวเซียงจุ๋นคงไม่ได้มีเพียงแค่แห่งเดียว แต่สถานที่ที่เหมาะสำหรับการปลูกฝิ่น กลับมีเพียงแค่สวนชาของตระกูลฉือเท่านั้น ดังนั้นขอเพียงสอบสวนคนของตระกูลฉืออย่างละเอียด ไม่แน่ว่าอาจตามหาเส้นทางของฝิ่นเหล่านั้นได้ เช่นนี้ก็จะตรวจสอบเรื่องราวทั้งหมดได้จากเบาะแสที่มี”