ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 93

ได้ยินเสียงของเย่ลั่วหาน ฟู่ลั่วเฉินโยนหมากในมือทิ้ง ยิ้มด้วยไม่ถือสาแม้แต่น้อย： “ทักษะการเดินหมากของเฉิงเหวยพัฒนาขึ้นอีกแล้ว”

เย่ลั่วหานคลี่ยิ้มบางๆ ดวงตาสดใสเคล้าไปด้วยความอ่อนโยน： “ไม่ใช่เพราะทักษะการเดินหมากของข้าพัฒนา แต่เป็นเพราะเมื่อครู่จิตใจของเจ้าไม่นิ่งสงบ”

ฟู่ลั่วเฉินกลอกตาเล็กน้อย： “อาจจะเป็นเพราะในนครหลินผิงมีเรื่องมากมาย”

“เมื่อเทียบกับนครหลินผิงแล้ว เรื่องในเมืองหลวงไม่มากกว่าหรือ? ข้าได้ยินว่านครหลินผิงมีหอหญิงงามเมือง ช่วงนี้เลื่องลือยิ่งนัก ชื่อเสียงโด่งดังไปถึงด้านนอก ทั้งยังได้ยินว่าเพื่อเข้าไปบนชั้นสี่ของหอหญิงงามเมือง ลิ้มรสชีวิตดั่งสวรรค์ ท่านชายฟู่ถึงกับยอมจ่ายเงินหมื่นตำลึง?”

รอยยิ้มในแววตาของเย่ลั่วหานเปี่ยมล้นมากยิ่งขึ้น

ฟู่ลั่วเฉินยิ้มด้วยความจนปัญญา： “เจ้าอย่าหัวเราะเยาะข้าเลย สถานการณ์ของข้าเป็นเช่นไร เจ้ารู้ดีแก่ใจที่สุดไม่ใช่หรือ?”

“เห็นแก่มิตรภาพตลอดหลายปีของเรา ครั้งนี้ปล่อยเจ้าไปก่อน”

ฟู่ลั่วเฉินมองมิตรสหายคนสนิทของตน รอยยิ้มบนใบหน้าผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย： “ในเมืองหลวงยามเอ่ยชื่อของเจ้าท่านชายเย่ ทุกคนล้วนบอกว่าเป็นชายที่ไม่ผูกมิตรกับผู้ใดง่ายๆ แต่มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ ปากของเจ้าไม่เคยปรานีผู้ใด”

“เจ้าและข้าเป็นมิตรสหายกันมานานหลายปี หากปฏิบัติต่อกันเยี่ยงสุภาพบุรุษตลอดเวลา เช่นนั้นจะเป็นการห่างเหินไม่ใช่หรือ?” เย่ลั่วหานเก็บหมากบนกระดาน แล้ววางไว้ในกล่องที่อยู่ทั้งสองข้าง

ทันใดนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองไปตามเสียงพร้อมกัน

เฟิงฉิ้นหว่านเห็นฟู่ลั่วเฉินและท่านชายชุดขาวนั่งอยู่ด้วยกันจากที่ไกลๆ หัวใจของนางเต้นเร็วอย่างไม่อาจหักห้ามได้ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เห็นใบหน้าสง่างามของท่านชายคนนี้ นางก็อดไม่ไดที่จะกำหมัดแน่น

เย่ลั่วหาน......

ในที่สุดก็ได้เจอผู้มีพระคุณเมื่อชาติก่อนแล้ว

เฟิงฉิ้นหว่านตื่นเต้น เดินไปด้านหน้าแล้วโน้มตัวทำความเคารพ： “ฉิ้นหว่านน้อมทำความเคารพท่านชายฟู่ คาดว่าท่านชายคนนี้น่าจะเป็นท่านชายเย่กระมัง ฉิ้นหว่านน้อมทำความเคารพเจ้าค่ะ”

ฟู่ลั่วเฉินสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นของเฟิงฉิ้นหว่าน เขาอารมณ์เสียในทันที： “ไม่ต้องมากพิธี เจ้ามาที่นี่ทำไม?”

“วันนี้เป็นวันเทศกาลเทพเจ้าดอกไม้ สตรีสามารถเชิญชวนบุรุษที่รู้จักไปเที่ยวเล่นบนท้องถนนได้ ดังนั้นข้าจึงอยากมาเชิญท่านชาย” เฟิงฉิ้นหว่านคุยกับฟู่ลั่วเฉิน แต่หางตาของนางจับจ้องไปที่เย่ลั่วหานเป็นครั้งคราว

เย่ลั่วหานก็กำลังมองนางอย่างพิจารณาเช่นเดียวกัน： สตรีตรงหน้ามองดูแล้วเพิ่งผ่านพิธีปักปิ่น ใบหน้างดงาม รอยยิ้มอ่อนไหว แววตาบริสุทธิ์

เวลานี้นางสวมกระโปรงสีขาวงาช้าง ลวดลายบนกระโปรงไม่ได้มากมายเท่าใดนัก แค่เพียงคอเสื้อและชายกระโปรงถักร้อยด้วยดอกไม้ไม่กี่ตัว บนศีรษะปักปิ่นหยก ประดับด้วยดอกไม้ประปราย ล้วนเป็นสีเรียบๆ ทว่าทำให้คนสัมผัสได้ถึงความงดงามจากความเรียบง่าย

“ข้าเย่ลั่วหาน แม่นางไม่ต้องมากพิธี”

ได้ยินเย่ลั่วหานพูด แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านทอประกายสว่างเจิดจ้ายิ่งกว่าเดิม： “ที่แท้ก็เป็นท่านชายเย่จริงๆ ด้วย ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของท่านชายมานานแล้ว ทว่าไม่มีโอกาสได้พบเจอ วันนี้ได้เจอ เป็นผู้ที่งดงามดั่งหยกแกะสลักจริงๆ เจ้าค่ะ”

ได้ยินเฟิงฉิ้นหว่านเอ่ยชมอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ เย่ลั่วหานชะงักเล็กน้อย จากนั้นยิ้มอ่อนโยน： “แม่นางชมเกินไปแล้ว เป็นเพียงชื่อเสียงปลอมๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง”

“เขาเป็นคนผ่าเผย ไม่ว่ากับใครล้วนเกรงใจอย่างมาก แต่เวลาเดียวกันก็เคล้าด้วยความห่างเหิน ไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงได้ง่ายๆ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เมื่อได้เห็นเฟิงฉิ้นหว่าน มองรอยยิ้มของนาง กลับทำให้รู้สึกสนิทสนม

“วันนี้ได้พบเจอท่านชายเย่ที่นี่ ช่างเป็นเรื่องโชคดียิ่งนัก ประจวบเหมาะวันนี้เป็นวันเทศกาลเทพเจ้าดอกไม้ ด้านนอกครึกครื้นยิ่งนัก ไม่รู้ว่าท่านชายเย่อยากจะออกไปเดินชมท้องถนนหรือไม่?”

“ตั้งแต่เดินทางเข้านครหลินผิงเมื่อวาน ก็เห็นบนท้องถนนเริ่มมีการประดับตกแต่ง เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสี ทำให้คนใฝ่ฝันยิ่งนัก หากไม่นางเฟิงไม่รังเกียจที่ข้ารบกวนละก็ ข้ายินดีไป”