ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 94

เมื่อเย่ลั่วหานได้ยินเฟิงฉิ้นหว่านบอกว่าอยากจะมอบพู่ห้อยพัดให้เขา เขาฉุกคิดขึ้นได้กำลังจะปฏิเสธ แต่ตอนที่เฟิงฉิ้นหว่านหยิบพู่ห้อยพัดขึ้นมา วางไว้บนมือทั้งสองข้างแล้วยื่นมาตรงหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรปฏิเสธ

เฟิงฉิ้นหว่านเองก็รู้ดีว่าการทำเช่นนี้จะทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดเอาง่ายๆ แต่ว่าเย่ลั่วหานเป็นคนพิเศษของนาง นางยินดีที่จะยอมเสี่ยงถูกเข้าใจผิด เพื่อมอบคำอวยพรให้เขา

“แม่นางเฟิง......” เย่ลั่วหานครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายเหตุผลก็อยู่เหนือกว่า อยากจะเอ่ยปากปฏิเสธ

เฟิงฉิ้นหว่านเม้มริมฝีปาก ดวงหน้าของนางฉายความผิดหวัง ： “ท่านชายเย่ ฉิ้นหว่านมอบของให้ท่านเช่นนี้เป็นการกระทำที่บุ่มบ่ามหรือไม่? ข้าไม่ได้มีเจตนาล่วงเกินท่านชาย แค่ว่าไม่รู้เพราะเหตุใด ครั้งแรกที่ได้เจอท่านชายก็ทำให้ข้ารู้สึกสนิทสนม เห็นสีหน้าของท่านชายไม่สู้ดีเท่าใดนัก จึงอยากมอบคำอวยพรให้ นอกเหนือจากนี้ ไม่มีเจตนาอื่น”

เห็นดวงตาทอประกายของเฟิงฉิ้นหว่านเปื้อนความผิดหวัง เย่ลั่วหานคว้าพู่ห้อยพัดเอาไว้โดยไม่รู้ตัว： “ได้รับคำอวยพรจากแม่นาง ข้าโชคดียิ่งนัก ขอบคุณสำหรับของขวัญของแม่นางมาก ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเทศกาลเทพเจ้าดอกไม้มีธรรมเนียมได้ ไม่รู้ว่าควรจะให้สิ่งใดตอบแทน”

เห็นเย่ลั่วหานรับพู่ห้อยพัด เฟิงฉิ้นหว่านดีใจขึ้นมาทันที： “ไม่ต้องให้สิ่งใดตอบแทนเป็นพิเศษ ขอเพียงของขวัญเล็กๆ นี้ทำให้ท่านชายชื่นชอบก็พอแล้ว”

ถูกเฟิงฉิ้นหว่านมองด้วยความคาดหวัง เย่ลั่วหานรีบห้อยพู่ห้อยพัดทันที

จากนั้น เขาแกว่งพัดเบาๆ ปล่อยให้พู่ห้อยพัดแกว่งไปมา

แววตาของเขาอดไม่ไดที่จะอาบด้วยรอยยิ้ม： “ปกติแล้วข้าไม่ค่อยชอบใช้พัดเท่าใดนัก พัดเล่มนี้ลั่วเฉินเป็นคนให้ข้าเมื่อเช้าวันนี้ คิดไม่ถึงว่าจะถูกนำออกมาใช้เร็วเช่นนี้

ในที่สุดเฟิงฉิ้นหว่านก็มองไปที่ฟู่ลั่วเฉิน เมื่อมองไป หัวใจของนางหล่นวูบทันที เหตุใดสีหน้าของฟู่ลั่วเฉินจึงไม่สบอารมณ์เช่นนี้ หรือว่าเช้าวันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำให้เขาโมโหเช่นนี้?

“ท่านชาย มีเรื่องใดไม่ราบรื่นหรือเจ้าคะ ไม่รู้ว่าฉิ้นหว่านพอจะช่วยได้หรือไม่?”

ฟู่ลั่วเฉินมองไปที่เฟิงฉิ้นหว่านด้วยแววตาเยือกเย็น ： “เจ้าช่วยได้”

นางเป็นต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น！

“เช่นนั้นท่านชายโปรดสั่งโดยไม่ต้องเกรงใจ ข้าจะทำสุดความสามารถ”

หางตาของฟู่ลั่วเฉินมองไปยังพัดในมือเย่ลั่วหาน： “รอก่อนไว้ค่อยพูดก็แล้วกัน”

เฟิงฉิ้นหว่านมองฟู่ลั่วเฉิน สีหน้าของเขาเคร่งขรึมอย่างมาก แต่นางสัมผัสได้ว่าฟู่ลั่วเฉินตรงหน้ากำลังข่มความโมโหเอาไว้ ไม่แน่ว่าจะถูกจุดชนวนเมื่อใด

“ท่านชาย พวกเราไปเที่ยวชมบนท้องถนนกันก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ?”

“เจ้ามาเชิญชวนข้าไปเที่ยวเล่นไม่ใช่หรือ?” ฟู่ลั่วเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย：ทำไม? หรือว่าเฟิงฉิ้นหว่านอยากจะชวนเฉิงเหวยออกไปเท่านั้น?

อย่าแม้แต่จะคิด！

เฟิงฉิ้นหว่านตอบกลับด้วยความนอบน้อมทันที： “เจ้าค่ะ เช่นนั้นเชิญท่านชายทั้งสองไปเดินชมทิวทัศน์บนท้องถนน”

หยุนซวนยืนอยู่ข้างๆ มองเย่ลั่วหานที่ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน แล้วหันไปมองท่านชายของตนเองที่เปี่ยมไปด้วยความหงุดหงิด รู้สึกร้อนใจจนแทบจะมีแผลร้อนในที่ปากแล้ว

ท่านชายไม่เอาไหนจริงๆ ！

ไม่รู้ว่าท่านอ๋องได้รับจดหมายที่เขาเขียนหรือไม่ หากท่านอ๋องอยู่ที่นี่ ไม่แน่ว่าอาจจะขุ่นเคืองใจยิ่งนัก

ฟู่ลั่วเฉินหมุนตัวหันหลังเดินออกไป เพราะภายในใจเคล้าไปด้วยความขุ่นเคือง จึงเดินเร็วโดยไม่รู้ตัว

เฟิงฉิ้นหว่านเป็นห่วงสุขภาพของเย่ลั่วหาน แน่นอนว่าย่อมเดินช้าๆ ไปพร้อมกับเขา ทั้งยังไม่ลืมที่จะพูดเตือนด้วยความใส่ใจ： “ท่านชายเย่ยังไม่หายดี ยามเดินไม่ต้องรีบร้อนเจ้าค่ะ”

เย่ลั่วหานสัมผัสถึงความเป็นห่วงของเฟิงฉิ้นหว่าน แววตาของเขาเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม： “ขอบคุณแม่นางเฟิงที่พูดเตือน”