ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 96

ได้ยินคำว่าเปล่าจากฟู่ลั่วเฉิน เย่ลั่วหานหัวเราะเบาๆ ： “เรื่องมากมายล้วนคล้ายกับการดื่มน้ำ เย็นหรือร้อนมีเพียงตนเองเท่านั้นที่รู้ คิดหรือไม่คิด มีเพียงหัวใจของเจ้าเท่านั้นที่รู้ แต่วันนี้ได้เจอแม่นางเฟิง ข้ารู้สึกว่าเป็นผู้หญิงหายากจริงๆ”

ชื่อเสียงของหอหญิงงามเมืองเลื่องลือออกไปนอกนครหลินผิงแล้ว ระหว่างเร่งเดินทางมาที่นี่ เขาเองก็ได้ยินมาไม่น้อย หลังจากที่มาถึงนครหลินผิงก็รู้ว่าผู้ควบคุมหอหญิงงามเมืองที่แท้จริงคือเฟิงฉิ้นหว่าน

ตอนที่ได้ยิน คิดว่าต้องเป็นคนที่เจ้าเล่ห์หลายหน้าอย่างแน่นอน แต่เมื่อได้พบเจอกับเป็นสตรีที่ร่างเริงและน่ารัก ใสซื่อไร้เดียงสา

เฟิงฉิ้นหว่านได้ดอกพุดตานมาแล้ว หลังจากชมดอกไม้ในมือครู่หนึ่ง นางก็ยกมือขึ้นเอาดอกไม้ขึ้นมาทัดหู

“เทศกาลเทพเจ้าดอกไม้มีขนมธรรมเนียมให้สตรีทัดดอกไม้ โดยทั่วไปบิดามารดาจะเป็นคนจัดเตรียมให้บุตรสาว แค่ว่าท่านพ่อของข้าเพิ่งจากไปไม่นาน ดังนั้นจึงไม่อาจทัดดอกไม้ที่คนในครอบครัวจัดเตรียมไว้ให้ได้ ทำได้เพียงมาถึงท้องถนนแล้วดูว่ามีดอกไม้ฟรีหรือไม่ วันนี้ข้าโชคดี บังเอิญพบเจอเข้า นี่ก็เป็นดอกสุดท้ายแล้วด้วย”

ฟู่ลั่วเฉินมองท่าทีของเฟิงฉิ้นหว่าน แม้นางจะยิ้ม แต่กลับรู้สึกได้ถึงความเศร้าที่ไม่อาจบรรยาย อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น： “เมื่อครู่ตอนอยู่ในสวนของข้า มีดอกไม้นานาพันธุ์? ข้ามองว่าดอกพุดตานนี้เรียบง่ายธรรมดา”

เฟิงฉิ้นหว่านไม่สบอารมณ์ทันที： “ท่านชายเย่คิดว่าเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ”

“ดอกพุดตานนี้บานสะพรั่ง งดงามยิ่งนัก”

เฟิงฉิ้นหว่านยืนอยู่ข้างเย่ลั่วหานทันที： “ขอบคุณท่านชายเจ้าค่ะ”

ฟู่ลั่วเฉินชำเลืองมองเฟิงฉิ้นหว่าน รู้สึกว่าหญิงสาวคนนี้ให้ความสำคัญกับหน้าตาและชื่อเสียงจอมปลอมมากเกินไป รับฟังเพียงคำชมเท่านั้น เช่นนี้ไม่ดี

ทั้งสามเดินไปด้านหน้า เดิมทีเฟิงฉิ้นหว่านอยากจะฉวยโอกาสนี้ทำความรู้จักเย่ลั่วหาน แต่เมื่อมองบรรยากาศครึกครื้นรอบตัว ฟังเสียงพูดคุยหัวเราะอย่างมีความสุข นางก็ค่อยๆ ซึมซับความสุขนี้

เย่ลั่วหานเดินอยู่ข้างฟู่ลั่วเฉิน เฟิงฉิ้นหว่านถูกกระทงที่อยู่บนแผงลอยดึงดูด ยืนมองอยู่ทางด้านนั้นด้วยความจริงจัง

“ท่านชายฟู่ เจ้ากระมิดกระเมี้ยนเช่นนี้ไม่ได้”

แววตาของฟู่ลั่วเฉินสั่นเทาเล็กน้อย： “มีสิ่งใดไม่ได้กัน?”

“ปกติแล้วเจ้าเที่ยวสถานเริงรมย์มากมาย ทุกคนต่างรู้ดีว่าท่านชายฟู่แห่งจวนอ๋องเจ้าชู้ รักอิสระ ไม่รู้ว่าทำให้สตรีมากน้อยเท่าใดต้องปวดใจ แต่ความเป็นจริง ท่านชายฟู่ไม่รู้แม้กระทั่งวิธีเอาใจสตรี?”

“เป็นเพียงหญิงสาว เหตุใดต้องเอาใจเป็นพิเศษด้วย?”

“ในที่สุดเวลานี้ข้าก็เข้าใจแล้วว่าเพราะเหตุใดท่านอ๋องจึงรบเร้าให้เจ้ารีบแต่งงาน”

“เข้าใจสิ่งใด?”

“ท่านอ๋องเป็นห่วง เวลานี้เจ้าอยู่ท่ามกลางสตรีมากมาย แต่วันข้างหน้ากลัวว่าจะไม่มีเข้าใจเจ้า” รอยยิ้มของเย่ลั่วหานเคล้าไปด้วยการหยอกล้อ

สีหน้าของฟู่ลั่วเฉินยังคงไม่แปรเปลี่ยน： “ข้าได้ยินว่าเจ้ามาเจียงหนานครั้งนี้ได้เจอกับปรมาจารย์ ท่านเมิ่ง?”

“ถูกต้อง ท่านปู่ทุ่มเทอย่างมากกว่าจะสืบทราบที่อยู่ของท่านเมิ่งพบ เดิมทีคิดว่าเขาจะช่วยรักษาร่างกายของข้าได้ แต่สุดท้ายก็ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้น”

“เช่นนั้นตอนเจ้าดื่มยาไม่ได้ดื่มผิดกระมัง?”

“หื้ม?” เย่ลั่วหานไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะ “ใครบ้างที่สาปแช่งมิตรสหายของตนเองเฉกเช่นเจ้า?”

“หากไม่ได้ดื่มยาผิด เหตุใดเจ้าจึงเข้าใจความคิดของบิดาข้ากะทันหัน?”

พวกเขาสองคนรู้จักกันตั้งแต่เด็ก สนิทสนมกันมาก

มีเพียงฟู่ลั่วเฉินเท่านั้นที่รู้ สุภาพบุรุษเช่นเย่ลั่วหานก็มีมุมเย็นชา มีมุมปากร้าย และก็มีเพียงเย่ลั่วหานที่รู้ว่า ท่านชายเจ้าชู้เต็มไปด้วยเสื่อมเสียอย่างฟู่ลั่วเฉิน แท้จริงนั้นไม่เคยแม้แต่จะสัมผัสสตรี

เฟิงฉิ้นหว่านซื้อกระทงสามอัน แล้วให้องครักษ์คอยถือ