ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 183

ตอนที่ 183 มีทั้งลูกชายลูกสาว

ในช่วงเวลาที่ประตูตำหนักฉ่ายเหว่ยปิดตัวลงอย่างช้า ๆ เชียนซานกับหว่านเหนียงหันกลับไปมอง ทั้งคู่ต่างก็มีสีหน้าเศร้าสลด

ประตูบานนี้ปิดตัวลง ในใจของพวกนางต่างก็รู้สึกเท่ากับว่ายุคสมัยหนึ่งได้จบสิ้นไปแล้ว

เจ้านายของพวกนาง เกรงว่าจะไม่กลับมาอีกแล้วตลอดกาล

หลังจากนั้นไม่กี่วัน นักบวชก็ส่งข่าวชูเซี่ยให้หลี่อวิ่นกังให้เขาไปบอกหลี่เฉินเย่นว่าชูเซี่ยฟื้นแล้ว แต่รักษาเด็กไว้ไม่ได้ รวมถึงความทรงจำของชูเซี่ยก็หายไปจนสิ้น นางจะจำเรื่องหลี่เฉินเย่นกับทุกสิ่งอย่างที่เคยเกิดขึ้นในเมืองหลวงไม่ได้อีกต่อไป

ความหมายของนักบวช คือ ให้หลี่เฉินเย่นลืมชูเซี่ยไปเสีย ถือว่าไม่เคยพบเจอนาง คนที่เขาเคยรักไม่มีอยู่แล้ว

หลี่อวิ่นกังกับพระชายาปรึกษากัน แต่ละคนต่างก็รู้สึกว่าคำพูดเช่นนี้มันโหดร้ายเกินไป แต่บางครั้งความโหดร้ายก็ทำให้คนตัดใจลืมได้

ดังนั้น หลี่อวิ่นกังจึงบอกเล่าคำพูดของนักบวชให้หลี่เฉินเย่นฟังโดยไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

หลังจากที่หลี่เฉินเย่นฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้มนิด ๆ แล้วพูดขึ้น "แบบนี้ก็ดีแล้ว นางลืมข้าแล้ว ก็เท่ากับว่าลืมความเจ็บปวดไปด้วย ต่อไปนางก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข ทำเรื่องที่นางอยากจะทำได้ ไม่ต้องถูกข้าทำร้ายอีก"

พอพูดจบ ก็ดูเหมือนกลัวว่าหลี่อวิ่นกังรู้สึกเหมือนไม่จะเชื่อ จึงกล่าววาจาเพิ่มเติม "ตอนนี้ข้าเป็นฮ่องเต้ ข้ามีเรื่องที่ต้องทำอีกเยอะ และข้าเองก็ไม่อาจเสียเวลากับเรื่องความรู้สึกส่วนตัวกับผู้หญิงได้อีก"

หลี่อวิ่นกังไม่ได้เปิดโปงเขา เพียงแค่กล่าวเสียงเบา "ใช่ ตอนนี้ฝ่าบาททรงแบกรับภาระอันสำคัญของบ้านเมืองอยู่ ต้องทุ่มเทแรงกายแรงในทั้งหมดที่มี ส่วนท่านหมอชูเองก็มีทางที่นางต้องเดินเช่นกัน"

"อื้ม เสด็จพี่ไปเถอะ ข้าอยากจะอยู่เงียบ ๆ คนเดียวอีกสักพัก" หลี่เฉินเย่นผงกศีรษะแบบลวก ๆ

หลี่อวิ่นกังถอยกลับไปแล้ว ทั้งยังทิ้งช่วงเวลาให้เขาได้โศกเศร้า

เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องที่ยากยิ่ง แต่ไม่ว่าใครก็ช่วยไม่ได้ทั้งนั้น ทำได้แค่ค่อย ๆ เยีวยาตนเองไปเรื่อย ๆ เท่านั้น

พอเยียวยาแล้วก็จะดีขึ้นเอง

หลังจากหลี่อวิ่นกังกลับไป หลี่เฉินเย่นก็นั่งอยู่ในห้องทรงอักษรเงียบ ๆ เขาไล่ทุกคนออกไป ปิดประตูหน้าต่างทุกบาน แม้แต่ก็ยังแสงอาทิตย์เล็ดรอดเข้ามาไม่ได้ ความเงียบและความหนาวเหน็บภายในห้องโอบล้อมเขา เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้บ้าง ในมือหยิบหนังสือขึ้นมาหนึ่งเล่ม แต่ก็ได้แค่เหม่อลอยอยู่เงียบ ๆ ภายในหัวฉายภาพทุกสิ่งอย่างที่ล้วนแต่เป็นช่วงเวลาที่อยู่กับนางเมื่อก่อนนี้

ลืมหรือ? ไม่มีทางหรอก

การรำลึกถึงจะทำให้เขารู้สึกอบอุ่นไปชั่วชีวิตหรือ ไม่รู้สิ เพราะเขาเข้าใจในที่สุด ว่าพละกำลังของคนนั้นน้อยนิดมาก ไม่ว่าจะอย่างไรก็เอาชนะสวรรค์ไม่ได้

จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองเคยจองหองขนาดไหน นักบวชกล่าวว่านางตายเพราะตัวเขา เขาไม่เชื่อ เพราะเขาคิดว่าตนเองรักนางมาก ต้องทำให้นางเปรมปรีดิ์มีความสุขได้แน่ จะมาตายเพราะเขาได้อย่างไรกัน

สุดท้ายความจองหองของเขาก็ทำร้ายนาง หากไม่ใช่เพราะนักบวชมา นางในตอนนี้ก็คงได้กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนไปแล้ว

"ข้าทำได้แค่ปล่อยนางไป!" เขาพูดพึมพำ ดวงตามีท่านน้ำตาคลอ

หลังจากนั้นห้าปี

ปีรัชศกเจียผิงที่หก

นางนึกถึงตอนที่เริ่มอ่านตำราแพทย์ ยืนอยู่ภายใต้ปณิธานอันยิ่งใหญ่ เมื่อคน ๆ นึงสามารถทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้ไปจนชั่วชีวิต ถ้าอย่างนั้นนางก็ต้องปล่อยวางสิ่งเหล่านี้

ดังนั้น นางจึงไม่กลับไปหาหลี่เฉินเย่น เพราะใครอยู่ตำแหน่งไหนก็ต้องทำหน้าที่รับผิดชอบต่อสิ่งนั้น เขามีหน้าที่และชะตากรรมของเขา หากเป็นฮองเฮาของเขาแล้ว นางก็ไม่สามารถรักษาชาวบ้านเหมือนอย่างหมอคนอื่นได้อีก คำพูดและการกระทำของนางก็ต้องล้วนแต่ถูกตีกรอบ ข้างหลังของเขาและนางล้วนแต่มีขุนนางที่ยึดตามกรอบธรรมเนียมคอยจ้องเขมือบอยู่

ห้าปีผ่านไป ชีวิตของนางค่อย ๆ มั่นคงขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่อยู่ที่เมืองชายแดนนี้ นางก็ค้นพบคุณค่าการมีอยู่ของตนเอง

ไม่ต้องมีขุนนางเก่าแก่ชี้มาที่นางบอกว่านางเป็นตัวกาลิกีนีกวนพระทัยฮ่องเต้อีกต่อไป

เมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้อาจารย์เดินทางมา เขาดูอิ่มเอมใจมาก อีกทั้งยังพูดอะไรที่เหมือนมีความหมายว่าให้นางกลับไปหาหลี่เฉินเย่น เพราะตอนนี้บัลลงก์ของเขามั่นคงแล้ว ไม่ต้องถูกบังคับไปทุกสิ่งอย่างเหมือนตอนที่เพิ่งขึ้นครองราชย์ใหม่ ๆ อย่างเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว

เวลาผ่านไปห้าปี เรื่องหลาย ๆ อย่างล้วนแต่ไม่เหมือนเดิม ตอนนี้วังหลังของเขามีหญิงสาวมากมาย ไม่ใช่ตัวเขาเหมือนแต่ก่อนแล้ว

อีกทั้งนางยังหาลูกศิษย์มาสืบทอดสิชาไม่ได้ ทักษะการใช้เข็มทองก็ยังคงอยู่ในมือนางต่อไป

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางชินกับการใช้ชีวิตอยู่กับการคิดถึงเขาเงียบ ๆ แบบนี้แล้ว

การที่ได้อยู่กับเขาเป็นเรื่องที่งดงามที่สุดในชีวิตนี้ของนาง

สิ้นเดือนห้า จูฟางหยวนกลับมาจากเมืองหลวง เขากลับมาจากการไปเคารพอดีตแม่ทัพที่เมืองหลวงก่อนวันเชงเม้ง

หลายปีมานี้จูฟางหยวนก็อยู่เป็นเพื่อนนาง ณ ที่แห่งนี้มาตลอด บางครั้งก็กลับเมืองหลวงในฐานะโหวเยี่ยผู้รักอิสระ ไม่ทุกข์เรื่องกินเรื่องเครื่องอาภรณ์ เงินกับอาหารที่ได้รับพระราชทานมาส่วนใหญ่ก็มองให้ชูเซี่ยเอาไว้ใช้ซื้อยาสมุนไพรหรือไม่ก็จัดการรักษาแบบการกุศลสำหรับชาวบ้านที่อยู่บริเวณใกล้เคียง