ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 190

ตอนที่ 190 คนตาบอด

จูเก๋อหมิงยืนอึ้ง นางจะกลับมาแล้วหรือ

ผ่านมาก็หลายปีแล้ว เดิมทีเขาคิดว่านางจะไม่กลับมาอีกแล้ว คิดว่านางเลือนหายไปจากชีวิตของทุกคน คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอนางอีกแล้ว

"เป็นเพราะอาการประชวรของฮองไทเฮาหรือ" จูเก๋อหมิงถามหลวี่หนิง

หลวี่หนิงส่ายหน้า "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน สายลับเพียงแค่ส่งจดหมายนกพิราบมาบอกให้เตรียมที่อยู่ให้ แต่ว่านะ สุดท้ายสายลับก็หลุดปากบอกเชียนซานอยู่ดี บอกว่าหลายปีมานี้ท่านหมอชูอยู่ที่เมืองหนานซานมาตลอด"

"เมืองหนานซานหรือ" จูเก๋อหมิงเข้าใจทันที "มิน่าล่ะ ถึงได้ไม่มีข่าวนางเลย ที่แท้ก็อยู่ในที่ไกลตั้งขนาดนั้น เมืองหนานซานอยู่ห่างจากเมืองหลวงเป็นพัน ๆ ลี้ ที่แท้นางก็ไปอยู่แถบชายแดนนี่เอง"

ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ "ฝ่าบาททรงรู้หรือไม่ เชียนซานไม่ได้รายงานฝ่าบาทหรือ"

หลวี่หนิงตอบว่า "ไม่รู้ว่ารายงานหรือยัง แต่น่าจะยังนะ สองวันที่ผ่านมาเชียนซานไม่ได้เข้าวังเลย"

จูเก๋อหมิงนึกถึงหลี่เฉินเย่นที่เพิ่งเจอกันเมื่อครู่ เขาน่าจะยังไม่รู้

อ่า ชูเซี่ยกลับมาถือว่าเป็นเรื่องดี แต่เมืองหลวงไม่ได้วุ่นวายแล้ว นางได้อยู่อย่างสงบเหมือนอย่างห้าปีที่ผ่านมาไหม

แม้จะหวังว่าจะได้พบนางอีกครั้ง แต่จากใจจริงแล้วก็หวังว่านางจะไม่ถูกราวีอีก ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเบิกบานใจ

ถึงแม้จะผ่านไปห้าปีแล้ว แตาก็ไม่มีใครลืมว่านางเคยเป็นสนมของฮ่องเต้พระองค์ก่อน แม้ว่าฝีมือทางการแพทย์ของนางจะไม่เป็นรองใครก็ตาม

โลกนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่มีใครจดจำความดีของเจ้า มีแต่คนที่จะคอยจับผิดอยู่เสมอ

หลวี่หนิงคิดสักพักก็พูดขึ้นมาอีกว่า "อันที่จริงไม่อยู่บ้านนั้นก็ดีนะ เพราะตอนนี้อาจจะอยู่ไม่ได้แล้วก็ได้ นางกับจูฟางหยวนกลับมาพร้อมกัน บางทีอาจจะพักอยู่ในจวนของอดีตแม่ทัพจูก็ได้ ที่จริงตอนนี้ยังมีเด็กอีกสองคน เกรงว่าบ้านหลังเก่าจะอยู่ไม่พอแล้วนี่สิ"

"เอ๋?" จูฟางหยวนอึ้งไปอีกครั้ง "นางแต่งงานมีลูกแล้วหรือ แต่งกับใคร จูฟางหยวนรึ นางอยู่กับจูฟางหยวนมาตลอดเลยหรือ จูฟางหยวนผูแสนดีของเจ้าขอชูเซี่ยแต่งงานแล้วก็ไม่บอก เขากลับเมืองหลวงมาทุกปี เห็นว่าเราเป็นห่วงชูเซี่ยขนาดไหนี่ เขานี่ช่างเก็บเงียบได้ดีจริง ๆ เลยนะ"

หลวี่หนิงได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็อดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้ "ไม่ใช่หรอกมั้ง จำได้ว่าปีที่แล้วที่เขากลับมา พวกเรายังดื่มเหล้าคุยกันอยู่เลย พอพูกถึงท่านหมอชู ทุกคนล้วนแต่บอกว่าเป็นห่วงท่านหมอชู ไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่ไหน เจ้าหมอนี่ก็พูดว่าคิดถึงท่านหมอชูอย่างเศร้าสร้อยเป็นพิเศษ ตอนนี้คิดไปคิดมาก็แทบอยากจะชกหน้าเขาไปหลาย ๆ หมัด ความสามารถในการลืมตาแต่บอกว่าตาบอดของเขาทำไมถึงได้เก่งกาจขนาดนี้นะ"

ใจของจูเก๋อหมิงบีบแน่นอยู่สักพัก ถ้าเฉินเย่นรู้ว่าชูเซี่ยแต่งงานมีลูกแล้ว ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไร

"หลวี่หนิง ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว ข้าจะไปจวนเจิ้งกั๋วอ๋อง" จูเก็อหมิงคิดจะลองไปปรึกษากับหลี่อวิ่นกังดู อันที่จริง นี่เป็นเรื่องใหญ่เชียวนะ "ชูเซี่ยพาสามีกับลูกกลับมา ทางเชียนจะไม่ว้าวุ่นใจหรือ ข้าจะลองไปหาหลี่อวิ่นกังปรึกษาเขาดู"

"อันที่จริงข้าว่าไม่ต้องก็ได้มั้ง ผ่านมาก็หลายปีแล้ว ถึงฝ่าบาทจะยังมีความรู้สึกต่อท่านหมอชูก็คงไม่ลึกซึ้งมากหรอก ก็อย่างที่เชียนซานพูด เวลาทำให้ทุกอย่างเจือจางลงได้ เจ้าดูสิ ตอนนี้ฝ่าบาทมีสนมในวังหลังตั้งมากมายไม่ใช่หรือ" หลวี่หนิงพูดด้วยความที่คิดแบบง่าย ๆ

จูเก๋อหมิงกรอกตาใส่เขา "เจ้าโง่ ถึงจะมีสนมมากมาย แต่เจ้าเคยเห็นฝ่าบาทโปรดปรานใครบ้างไหมเล่า อีกอย่าง ตอนนี้มีลูกแล้วหรือ วังหลังมีฮองเฮาแล้วหรือ"

หลวี่หนิงอึ้งไปสักพัก "หรือว่าฝ่าบาทจะยังรอท่านหมอชูกลับมาอย่างนั้นหรือ แต่ว่าท่านอาจารย์ท่านหมอชูเคยบอกไว้ว่าท่านหมอชูลืมเขาไปแล้วนี่"

"ลืมก็ดี ไม่ลืมก็ช่าง ในเมื่อตอนนี้ชูเซี่ยแต่งงานมีลูกแล้ว พวกเขาก็ไม่อาจอยู่ด้วยกันได้อีกแล้ว ข้ารู้ว่าใจเขาไม่เคยลืมชูเซี่ย ดังนั้น การที่ชูเซี่ยพาลูกกลับมาด้วยเป็นคลื่นลูกใหญ่สำหรับเขา เพราะพวกเขาเองก็เคยมีลูกด้วยกัน แต่ว่ารักษาเด็กไว้ไม่ได้ ชูเซี่ยถูกฉ่ายเวินแทงจนได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยเขา แม้หลายปีมานี้เขาไม่พูด แต่ก็มักจะคิดอยู่เสมอว่าเขาทำให้ลูกของตัวเองกับชูเซี่ยตาย"

หลวี่หนิงโดนคำพูดของเขาเข้าไปจึงคิดว่าเรื่องนี้จริงจังมาก “งั้นก็ตามที่เจ้าว่า การที่ท่านหมอชูกลับมากลายเป็นว่าไม่ใช่เรื่องดีเสียแล้วกระมัง”

จูเก๋อหมิงถอนหายใจ “ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ หรือไม่ก็...” เสียงของเขาค่อย ๆ เงียบลง