ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 192

ตอนที่ 192 น้ำตาไหล

หลวี่หนิงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทุบไปที่หน้าอกของจูฟางหยวน ดีที่หลายปีมานี้จูฟางหยวนก็ไม่ธรรมดา ขยับขาทั้งสอง แล้วเคลื่อนตัวไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว โยกหลบหมัดนี้ไปได้

จูฟางหยวนร้องขึ้นอย่างตกใจ “อะไรกัน ชูเซี่ย ในเมืองหลวงไม่มีใครต้องรับพวกเราเลย พวกเรารีบไปกันเถอะ”

เชียนซานหยุดหลวี่หนิง ถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง “อย่าเพิ่งลงไม้ลงมือสิ ไม่ได้ยินที่นายหญิงเจ้าหรือไงว่าเด็กๆ กำลังหลับ กลับไปกันก่อน....”

นางพูดพลันถลึงตาใส่จูฟางหยวนอีกครั้ง “เกรงว่าเดี๋ยวจะไม่มีเวลาคิดบัญชีกับคนสกปรกอย่างเจ้า”

จูฟางหยวนรู้สึกถูกสถานการณ์ตรงหน้าบีบจนทำอะไรไม่ถูก “นี่มันอะไรกัน พวกเจ้าไม่ได้จำคนผิดใช่ไหม ข้าคือเหล่าจูยังไงล่ะ ข้าออกจากเมืองหลวงได้ไม่นานนี่เอง เมื่อก่อนพวกเจ้าเคยมีน้ำใจกว่านี้ไม่ใช่รึ”

เชียนซาน ‘หึ’ ในลำคอ “หลวี่หนิง เจ้าพาเจ้าคนสกปรกนี่ไป ข้าจะขึ้นรถม้าไปกับนายหญิง เรากลับบ้านเดิมกัน”

หลังจากที่เชียนซานมอบหมายหน้าที่เรียบร้อย นางเดินขึ้นรถม้าอย่างระมัดระวัง ชูเซี่ยนั่งอยู่ในรถม้า โอบลูกสองคนไว้ เด็กๆ หลับกันแล้ว

ชูเซี่ยพูดเสียงเบา “ถนนขรุขระเกินไป ข้าเลยฉีดยานอนหลับให้พวกเขาหลับไป”

เชียนซานมองเห็นใบหน้าที่คล้ายกันของฉองเหลาและจิงโม่ เอามือปิดปาก ลดเสียงลงและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฝาแฝดรึนายหญิง”

“ใช่ แฝดชายหญิง” ชูเซี่ยยิ้ม

“นี่มันฝ่าบาทย่อส่วน”เชียนซานอุทานเบาๆ

“เหมือนพ่อของพวกเขา” ชูเซี่ยยิ้มอีกครั้ง

เชียนซานร้องขึ้น ‘ห๊ะ’ มองไปที่ชูเซี่ย ทันใดนั้น ยื่นมือไปกอดชูเซี่ย แล้วร้องไห้งอแงอย่างกับเด็กน้อย

“เจ้าเด็กงี่เง่า จวนจะแต่งงานแล้ว ทำไมยังทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้” ชูเซี่ยพูดอย่างนุ่มนวล พลันตบหลังนางเบาๆ

เชียนซานสะอึกสะอื้น “ข้าคิดว่านายหญิงลืมพวกเราไปแล้วสักอีก”

“ก็อยากจะลืมนะ แต่เชียนซานของเราสวยขนาดนี้ จะลืมได้อย่างไรล่ะ น่ะ ไม่ร้องแล้ว นั่งดีๆ มีอะไรกลับไปค่อยคุยกัน”

ชูเซี่ยหลับตาลง พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “ข้าก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน”

ขณะเดียวกันจิงโม่ขยับตัวเล็กน้อย พึมพำว่า “แม่จ๋า ถึงหรือยัง”

ชูเซี่ยรีบยื่นมือออกไปกอดลูก “ใกล้แล้ว ใกล้ถึงแล้วล่ะ นอนเถอะยอดยาหยีของแม่”

จิงโม่ขดตัว กอดหมอนข้าง แล้วนอนต่อ

เชียนซานไม่กล้าส่งเสียงอีก นางค่อยๆ นั่งลง และมองไปที่ชูเซี่ยและจิงโม่กับฉองเหลาสลับไปมา ความตื้นตันท่วมท้นอยู่ในใจของนาง

ถ้าหว่านเหนียงรู้ว่านายหญิงมีลูกที่น่ารักแบบนี้ ต้องดีใจจนร้องไห้แน่ๆ

ฮองไทเฮาก็คงดีใจไม่ต่างกัน บางทีอาจทรงดีพระทัยจนพระอาการดีขึ้นเลยก็ได้

คนที่ดีใจที่สุดน่าจะเป็นฝ่าบาท นี่เป็นลูกของฝ่าบาทนะ นายหญิงมีลูกแฝดให้ฝ่าบาท พระเจ้า ทำไมคล้ายกันขนาดนี้ แล้วใครเป็นพี่ใครเป็นน้องล่ะ

ทั้งขนคิ้ว จมูก และปาก ยังไงก็เหมือนฝ่าบาท ดูยังไงก็ลูกของฝ่าบาท ไม่เหมือนนายหญิงเลยสักนิด ถ้าเหมือนนายหญิงน่าจะสวยกว่านี้

เจ้านายตัวน้อยของนางนี่น่ารักจริงๆ เลย นางก็อยากมีลูกแฝด

รถม้าแล่นเข้าตัวเมือง พุ่งตรงไปที่บ้านเก่า

เชียนซานได้ให้คนทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก่อนหน้านี้นางคิดว่าชูเซี่ยจะไปพักที่บ้านของจูฟางหยวน ดังนั้นจึงทำความสะอาดแค่เพียงง่ายๆ แต่ก็ได้เปลี่ยนเครื่องเรือนเรียบร้อยแล้ว จุดที่ชำรุดและทรุดโทรมไปก็ได้ซ่อมแซมแล้ว ถ้าจะอยู่จริงก็สามารถอยู่ได้

“ใช่แล้ว นายท่านเหมากับเจ้าถ่านล่ะ” ก่อนถึงบ้าน จู่ๆเชียนซานก็ถามขึ้น

ชูเซี่ยตอบ “อยู่ข้างหลัง นายท่านเหมากับเจ้าถ่านขี่อูฐตามมา พวกเขาช้า แต่ว่าก็น่าจะถึงวันนี้เหมือนกันแหละ”

เชียนซานยิ้มพลันพูดว่า “อ้อ พวกเขามากันเองสองคนหรอ”

ความสามารถของนายท่านเหมาและเจ้าถ่านเชียนซานก็ร็ดี แต่คิดไม่ถึงว่านายหญิงจะให้พวกเขามากันเอง

สารถีหยุดรถม้า เปิดม่านคลุมออก พูดด้วยความเคารพว่า “ถึงแล้วครับ นายหญิง”