ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 197

ตอนที่ 197 บันทึกการรักษา

นางหลบหน้า หายใจเข้าลึกๆ หลายทีก็ยังไม่สามารถช่วยหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลได้ หรงท่ายกุ้ยเฟยยื่นแขนออกไปกอดนางไว้ “น่ะ หยุดร้องเถอะ เดี๋ยวเด็กๆ เห็นเข้า จะคิดว่าท่านไม่ดีใจ ไม่ชอบพวกเขานะ ที่ข้าร้องไห้เมื่อกี้ พวกเขาก็บอกว่าข้อไม่ดีใจ เด็กหวั่นไหวง่ายน่ะ”

ฮองไทเฮาตกใจ รีบหยุดน้ำตาที่กำลังไหลพราก “ข้าดีใจสิ ทำไมข้าจะไม่ดีใจล่ะ ฝันยังไงก็คิดไม่ถึงว่า......”

พูดแล้ว ก็เริ่มสะอื้นมาอีก

ชูเซี่ยส่งสายตาให้หรงท่ายกุ้ยเฟย ไท่เฟยเดินออกมายืนหลังชูเซี่ย

ชูเซี่ยนั่งลง เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้นาง พูดเสียงเบาว่า “นอนลงก่อนเถอะ ข้าจับชีพจรให้ท่าน”

นางพยุงฮองไทเฮา และดึงหมอนออกจากช่วงเอวของท่าน ฮองไทเฮานอนลงอย่างช้าๆ และหลับตาลง หายใจเข้าลึกๆ พยายามจะสลัดความรู้สึกเวียนศีรษะออก

ชูเซี่ยเปิดกล่องยาออก นำขวดพอร์ซเลนขนาดเล็กออกมาจากกล่อง พอเปิดขวด ก็มีกลิ่นฉุนลอยออกมา หรงท่ายกุ้ยเฟยได้กลิ่นนี้แล้ว จามไปหลายที

ชูเซี่ยเทบนฝ่ามือเล็กน้อย ถูมือไปมาให้ร้อน แล้วไปแนบกับบริเวณร่องระหว่างคิ้วและตรงขมับของฮองไทเฮา

เริ่มแรฮองไทเฮามีอาการคลื่นไส้และอยากอาเจียน เพราะได้กลิ่น กลิ่นฉุนมากจริงๆ

และเริ่มรู้สึกร้อนบริเวณร่องระหว่างคิ้วและตรงขมับ ราวกับว่าเลือดลมในร่างกายถูกกระตุ้น นางนอนเงียบๆ ดูเหมือนว่าจะรู้สึกถึงการไหลเวียนของโลหิตในร่างกาย

ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะค่อยๆ หายไป กลิ่นเหม็นถูกแทนด้วยกลิ่นหอม กลิ่นลอยเข้าโพรงจมูง ซึบซาบเข้าไปในหัวใจ

“สบายจัง สบายจริงๆ เลย” ฮองไทเฮารู้สึกง่วงนอนเล็กน้อย แต่พยายามลืมตาให้กว้าง “ชูเซี่ย มันคือของดีอะไรรึ”

ชูเซี่ยทำท่า‘ซวี่’“อย่าเพิ่มถาม นอนเถอะ”

ฮองไทเฮาหลับตาลง นางเชื่อมั่นในชูเซี่ย แต่ว่า นางกลัวชูเซี่ยจะเครียด พูดขึ้นอีกว่า “ร่างกายของข้าใช้การไม่ได้แล้ว ขอเพียงได้มีชีวิตอยู่กับหลานๆ ของข้าอีกไม่กี่วันก็เพียงพอ”

“อื้ม หายห่วงเถอะ” ชูเซี่ยกระซิบ พร้อมขยับนิ้วมืออย่างรวดเร็วตรงจุดสำคัญบนหัวของนาง หรงท่ายกุ้ยเฟยไม่เห็นว่าหล่อยได้ถือเข็มทองไว้ในมือ แต่บริเวณที่มือนางเคลื่อนผ่าน จะมีเข็มปักอยู่หนึ่งเข็ม

ดูเหมือนว่าศาสตร์การฝังเข็มทองของชูเซี่ยได้พัฒนาขึ้นไม่น้อย

ชูเซี่ยฝังเข็มเพียงเพื่อต้องการให้นางนอนหลับสบาย หลังฝังเข็มเสร็จ ฮองไทเฮาก็นอนหลับแล้ว

นางดึงแขนของฮองไทเฮาออกมา ตั้งใจจับชีพจร

สิ่งที่สำคัญที่สุดในการแพทย์แผนจีนคือการถาม การจับชีพจรเพียงแค่ทำให้สามารถพบบางปัญหาเท่านั้นซึ่งไม่ใช่ปัญหาทั้งหมด

“กุ้ยไท่เฟยเฝ้าอยู่ข้างๆ ตลอดเลยรึ” ชูเซี่ยถาม

หรงท่ายกุ้ยเฟยตอบ “ใช่แล้ว ตั้งแต่พระองค์ทรงประชวร ข้าก็ปรนนิบัติรับใช้ท่านไม่ห่าง”

“ลำบากท่านกุ้ยไท่เฟยแล้วล่ะ” ชูเซี่ยยกมือออก แล้วตี่พระเนตรของฮองไทเฮาเพื่อดูพระอาการ “ถ้าอย่างงั้นฮองไทเฮามีพระอาการเยี่ยงไรบ้าง”

“ทรงไอ ไอไม่หยุด โดยเฉพาะตอนกลางคืน ไอแล้วไม่สามารถหยุดได้ ไอจนเลือดออก ก่อนหน้ามีแพทย์มารักษา บอกว่าน่าจะเป็นวัณโรคปอด แต่จูเก๋อหมิงปฏิเสธ นอกจากนี้ ยังมีการการวิงเวียนศีรษะและปวดหัวขั้นรุนแรง”

“ขอกุ้ยไท่เฟยเชิญหมอก่อนหน้ามาสักหน่อย แล้วก็เอาใบสั่งยามาด้วย” ชูเซี่ยกล่าว

““เจ้าสงสัยว่าเป็นอะไร” หรงท่ายกุ้ยเฟยถาม

“ยังไม่แน่นอน แต่ว่า ดูจากการเต้นของชีพจรแล้ว เป็นอาการชี่และเลือดพร่องขั้นรุนแรง ไม่ต้องจับชีพจร ก็สามารถดูออกจากสีหน้า” ชูเซี่ยกล่าว

“ทำไมจู่ๆถึงเป็นชี่และเลือดพร่องได้ล่ะ” หรงท่ายกุ้ยเฟยไม่เข้าใจ

ในวังนี้ ปรนนิบัติเป็นเลิศทุกอย่าง ทุกสองสามวันจะมีแพทย์ประจำราชวงศ์มาดูชีพจรหนึ่งครั้ง หากมีอาการชี่และเลือดพร่อง ก็รู้กันนานแล้ว ทำไมถึงปล่อยให้เป็นถึงขั้นรุนแรงนี้ได้

นางลุกขึ้น เดินลงไปสั่งให้คนเรียกแพทย์ประจำมา

ชูเซี่ยไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่คิดอะไรนิดหน่อย แล้วเปิดกล่องยาออก หยิบขวดเล็กๆ ออกจากกล่องยาหนึ่งขวด มีขวดยาวเรียวประมาณนิ้วมือ

นางหยิบเข็มออกมาด้วย แทงนิ้วมือของฮองไทเฮา แล้วบีบให้เลือดออกลงขวดสองสามหยด “เฉินอวี่จู๋ถูกวางยา หลักการของยาพิษนั้นคือการแพร่ปรสิตเข้าเส้นเลือด หากอยากรู้ว่าในเลือดของฮองไทเฮานั้นมีปรสิตหรือไม่ ก็ต้องเริ่มจากตัวเลือด”

“ยังไงล่ะ หรือเจ้าสามารถเห็นตัวปรสิตในเลือดได้”

ชูเซี่ยพูดว่า “ไม่สามารถดูด้วยตาเปล่าได้หรอก แต่สามารถใช้วิธีอื่นในการดู”

“ถ้าอย่างนั้นต้องใช้เวลานานเท่าไหร่”

“สองสามวัน”

หมอหลวงหลันมาถึงอย่างรวดเร็ว ตอนที่เขาเห็นชูเซี่ย ก็ถอนหายใจยาวๆหนึ่งที ในตาแฝงด้วยความดีใจ “หมอชูกลับมาแล้วก็ดี ฮองไทเฮามีคนช่วยแล้ว”

ชูเซี่ยโค้งคำนับ พลันพูดว่า “หมอหลัน ไม่เจอกันนานเลยนะ”

“ห้าปีแล้ว” หมอหลันมองชูเซี่ยด้วยสายตาลึกซึ้งหนึ่งที ความดีใจในตาท่านยังไม่จางหาย แต่ที่เพิ่มมาคือความตื้นตัน

“ใช่ ห้าปีแล้ว พริบตาเดียวเอง” ชูเซี่ยกล่าว แค่พริบตาเดียวจริงหรอ ห้าปียาวนานจริงๆ โดยเฉพาะ คืนวันที่นึกถึงคนที่นางคิดถึง

ชูเซี่ยเข้าสู่บทสนทนา “ตั้งแต่ฮองไทเฮาทรงประชวน หมอหลันเป็นคนรักษาตลอดเรื่อยมาใช่หรือไม่”

“มีแพทย์หลายท่านที่มีส่วนในการรักษา รวมถึงข้าน้อย” หมอหลันหยิบกระดาษออกมาจากกล่องยาบึกนึง “นี่เป็นใบสั่งยาตั้งแต่เริ่มป่วยจนถึงตอนนี้ ด้านหลังของใบสั่งยาทุกใบจะมีการสรุปอาการหลังใช้ยาและผลข้างเคียงของยาด้วย”

ชูเซี่ยรับมา เดินไปเปิดอ่านผ่านๆ ยังบริเวณที่ค่อนข้างสว่าง แล้วถามขึ้นว่า “มีบันทึกของการจับชีพจรและการถามพระอาการหรือเปล่า”

“มี อยู่นี่” หมอหลันหยิบสมุดออกมาอีกเล่ม “นี่เป็นบันทึกทั้งหมดของการตรวจร่างกาย มีทั้งหมดสามฉบับ ฉบับนึงอยู่ที่นี่ ฉบับหนึ่งอยู่กับหมอเทพจูเก๋อ อีกฉบับหนึ่งเก็บไว้ในโรงพยาบาล”