ชายาเกิดใหม่ของข้า นิยาย บท 693

ตอนที่693หม่าล่ากุ้ง

จิงโม่เห็นท่าทางสวี่จี้เฉิงยอมแพ้

ดังนั้นพอนั่งลงพร้อมกับฉองเหลาจิงโม่ก็แอบบอกกับฉองเหลาว่ายาที่ตัวเองให้สวี่จี้เฉิงกินถ้าไม่ได้กินยาถอนพิษภายในหนึ่งวันทั้งชีวิตนี้ก็จะพูดไม่ได้อีกเลย

สวี่จี้เฉิงได้ยินก็ตกใจมากแต่ไม่คิดว่าจิงโม่ยังพูดต่ออีกว่า:ถ้าสองวันไม่มียาถอนพิษคอก็จะเริ่มคันจากนั้นก็จะเจ็บมากจากนั้นถ้ากินข้าวก็จะเจ็บจนกินไม่ได้เลยล่ะ……

สวี่จี้เฉิงทำตาอ้อนวอนแต่จิงโม่กลับพูดต่อไม่หยุดนางพูดกับฉองเหลาถ้าสามวันไม่มียาถอนพิษคนผู้นั้นก็จะตายทันที

“รู้ไหมว่าการตายเป็นยังไง?ก็คือต้องเข้าไปอยู่ในโลงศพจากนั้นก็ฝังลงในหลุมที่ขุดดินไว้ใช้เวลาไม่กี่ปีร่างกายก็จะเริ่มเน่าเปื่อยถึงเวลามีหนอนมากัดกินร่างกายจะรู้สึกเจ็บจนด้านช้าไปเลย……”จิงโม่พูดเสียงเบาทำเอาสวี่จี้เฉิงขนลุกซู่ขึ้นมาทันที

จิงโม่ยังคงพูดต่อไม่หยุดคำพูดช่างโหดร้ายสวี่จี้เฉิงสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัวเขาไม่กล้าฟังต่อไปเขาสั่งให้จิงโม่หุบปากแต่เขากลับพูดไม่ได้

เขาวิ่งไปหาจิงโม่ดึงเสื้อนางไปมาด้วยสายตาที่อ้อนวอน

“เจ้าอยากพูดงั้นเหรอ?อยากได้ยาถอนพิษ?”แม้จิงโม่จะพูดเสียงเบากับฉองเหลาแต่สวี่จี้เฉิงก็ยังได้ยินอยู่ดีตอนนี้มองดูท่าทางเขาแล้วจิงโม่ก็สะใจอย่างมากนางถามเสียงเบายังไม่ลืมบีบแก้มสวี่จี้เฉิงเล่นนุ่มนิ่มๆน่ารักน่าชังเสียจริง

“แต่ตอนนี้ข้าไม่อยากให้เจ้าไม่ได้กินปลาต้มและหม่าล่ากุ้งข้าอารมณ์ไม่ดีดังนั้นไม่อยากเติมเต็มความหวังให้ใคร”จิงโม่พูดอย่างตั้งใจสายตาเต็มไปด้วยความสงสาร

เขาไม่เคยเห็นหญิงที่ร้ายกาจเช่นนี้มาก่อนเลย

แต่เช่นนี้เขาก็ไม่กล้าพูดตรงหน้านางเขายังต้องทำท่าเป็นเด็กดี

สวี่จี้เฉิงมองหน้าจิงโม่อย่างอ้อนวอนเพราะหม่าล้ากุ้งและปลาต้มเขาก็เททิ้งไปหมดแล้วเขาจะไปหามาจากไหนล่ะ……

“เจ้าไม่ต้องรอ้งไห้กับข้าไม่ได้ผลหรอกข้ากำลังสอนให้เจ้ารู้จักรักและถนอมอาหารฤดูนี้หม่าล่ากุ้งแพงมากเจ้าไม่รู้จักรักษาของเจ้า……”จิงโม่อยากจะสอนสวี่จี้เฉิงต่อแต่กำลังพูดอยู่นางก็รู้สึกเศ้ราขึ้นมาทันที

มองดูจิงโม่เขาก็เริ่มโมโหขึ้นมาทันทีสวี่จี้เฉิงกำลังหาทางเอาตัวรอดก่อนหน้านั้นที่เขาเทหม่าล่ากุ้งทิ้งเขาไม่รู้ว่าจิงโม่จะจริงจังกับอาหารเช่นนี้แน่นอนตอนนั้นเขาแค่สะใจที่เห็นจิงดม่ทำหน้าเช่นนั้น

แต่ตอนนี้ความสะใจก็หายไปแล้วเขากลับรู้สึกใกล้ความตายขึ้นเรื่อยๆ

สวี่จี้เฉิงเริ่มรู้สึกเสียใจทำไมต้องออกมาจากจวนรัชทายาทด้วยทำไมต้องมาเล่นกับผู้หญิงเช่นนี้ด้วยทำไมเขาต้องสิ้นเปลืองอาหารเช่นนี้ทำไม……

แต่ตอนนี้ไม่มีคนตอบคำถามสวี่จี้เฉิงได้เลย

“ช่างเถอะฉองเหาพวกเรานอนดีกว่ารอพวกเราได้อยู่กับท่านแม่ท่านแม่จะต้องทำหม่าล่ากุ้งให้พวกเรากินเยอะๆแน่นอน”จิงโม่พูดอย่างเศร้าใจฟังน้ำเสียงจิงโม่สวี่จี้เฉิงก็เอาทองของตัวเองออกมาและยัดใส่มือจิงโม่เอาไว้

“หม่าล่ากุ้งเจ้าไปซื้อมากินเถอะ”สวี่จี้เฉิงทำท่าปากให้จิงโม่เขาคิดว่าจะต้องพูดหลายครั้งแต่ไม่คิดว่าจิงโม่กลับเข้าใจเร็วมาก

“เอามาให้ข้าเร็วกว่านี้ก็สิ้นเรื่องทำเอาข้าต้องเสียเวลาจริงๆเลย”จิงโม่เอาทองนั้นไปและเดินออกไปทันที